Κυριακής καφέδες...

το φθινόπωρο είναι η πιο μυστήρια εποχή από όλες τις άλλες. εδώ και καιρό σκεφτόμουν τους λόγους για τους οποίους μ αρέσει τόσο πολύ αυτή η αρχή κρύου και η μυρωδιά του χώματος ενώ βρέχει. . .
 . . . τις προάλλες λοιπόν που είχα πάει τελευταία φορά στην θάλασσα με τις ξαδέρφες μου και μια φίλη μας ακόμα, σκαρφίστηκα το παρακάτω κειμενάκι, όχι κάτι σοβαρό... απλά έτσι για να μου πάει με το καλό το καινούριο μου τετράδιο...

"να σου πω την αλήθεια είναι πολύ εγωιστική σκέψη μου να σου γράφω γράμματα και e- mail και να μην στα στέλνω. είναι εγωιστικό να σου γράφω μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια από τα νέα μου και να μην μαθαίνεις στην τελική ούτε τα βασικά. . . Είναι Κυριακή. Μια από εκείνες που δεν μπορούσες να αντέξεις. Ο καιρός ασταθείς, φθινοπωρινός και με σύννεφα. κάθομαι στο μπαλκόνι και στο τραπέζι στην σκεπαστή είναι ελληνικός καφές και το αγαπημένο σου γλυκό του κουταλιού, δύο ποτήρια νερό και τασάκι για το τσιγάρο μετά. ο καφές δεν είναι ούτε πολύ γλυκός, ούτε πολύ πικρός, είναι μέτριος. το νερό δεν είναι πολύ κρύο και το γλυκό είναι γλυκό.... Αν το διαβάσεις ποτέ τότε εκεί θα γελάσεις. Δεν ξέρω γιατί ακόμα τοποθετώ τα ίδια πράγματα στο τραπέζι του μπαλκονιού, πάνε μέρες, μήνες που έχεις φύγει...
   η καθημερινότητα είναι ίδια, χωρίς καμία αλλαγή. Σηκώνομαι, ανοίγω όλα τα παράθυρα, σκουπίζω την αυλή, μαζεύω το σπίτι, από την ερημιά του, όχι ότι έχει τίποτε άλλο. . . άλλωστε ένα άτομο τι ανακατωσούρα να κάνει; ύστερα κάθομαι με τις ώρες στο γραφείο μου και προσπαθώ να συγκεντρωθώ για να γράψω κάτι... έστω μια λέξη. Στα ενδιάμεσα θα βάλω μουσική γιατί δεν μπορώ τόση ησυχία στο σπίτι και μετά θα κοιτάξω παλιές φωτογραφίες. θα κοιτάξω έξω από το παράθυρο και θα θυμηθώ ότι τα γεράνια θέλουν πότισμα.

δεν υπεκφεύγω από το θέμα κάποια στιγμή θα το προχωρήσω και θα καταφέρω ότι δεν κατάφερα παλιότερα. Μην με κοιτάς έτσι και μην σηκώνεις το φρύδι, ξέρεις ότι φοβάμαι. . . 

Αν με ρωτούσες τώρα τι θέλω να κάνω είναι να βγω έξω στην βροχή και να αφήσω το νερό να πέσει πάνω και ας μου χαλούσε τα μαλλιά μου και ας γέμιζε μουτζούρες το πρόσωπο μου από το μακιγιάζ... αλλά δεν πειράζει αρκούμαι να βλέπω την βροχή από το παράθυρο και σένα από φωτογραφίες... να είδες το φθινόπωρο ξεθωριάζει τα πάντα, όπως και τις φωτογραφίες, όπως και τα καταπράσινα λουλούδια, όπως και τον ήλιο το πρωί... δεν είναι όμως κάτι σημαντικό έτσι... 

     από την επόμενη Κυριακή θα φροντίσω να μην φτιάξω άλλο καφέ ούτε γλυκό...ξέρω ότι όταν είναι να έρθεις θα χτυπήσεις το κουδούνι κρατώντας εφημερίδα στο χέρι... Φιλιά.... "