Το μέτρημα....

1,2,3,4,5,6,7,8,9,10.........100!

μετράω, μετράω, μετράω, μετράω, χάνω το μέτρημα, αρχίζω ξανά από την αρχή, ξανά από την αρχή και ξανά από την αρχή και ξανά από την αρχή.... νυχτώνει μια ακόμα από τις αμέτρητες νύχτες, το φως; το φως δεν το ανάβω κάθομαι και κοιτάω τον τοίχο μήπως και τα μάτια μου τον ρίξουν και τότε μπορείς να μου πεις μια κουβέντα. νυχτώνει και το μόνο "φως" και ο μόνος ήχος μέσα στο κατά τα άλλα ζωντανό σπίτι, είναι από τον υπολογιστή. και ας μην είσαι εδώ συνεχίζω και τον αφήνω ανοιχτό και ας ξέρω ότι πλέον δεν υπάρχεις ούτε στην πραγματικότητα των άλλων. Δεν είναι ότι ζω για σένα, ούτε από σένα, άλλωστε ήταν κοινή απόφαση με καθυστέρηση την όποια καθυστέρηση. . . Ένας μήνας, δύο μήνες, τρεις μήνες, τέσσερις μήνες.... τον πέμπτο απλά δεν τον μετρήσαμε, βαρεθήκαμε...

μετράω, μετράω, μετράω τα βήματά σου, τα βήματα του, τα βήματά της, τα βήματα μας, τα βήματά τους... κι όμως ποτέ δεν βγαίνουν ούτε στο όριο της μονάδας. Κάνε ένα βήμα δεν λέει το τραγούδι;;;;

ξεχάσαμε να κάνουμε βήματα, μας είναι πιο απλό ένα μήνυμα ή ένα τηλέφωνο ή μια ξεχασμένη ανύπαρκτη αναπάντητη...

ο τοίχος, το παράθυρο, οι κουρτίνες. Κλείσε τα παράθυρα, κλείσε τις κουρτίνες, σφράγισε τους τοίχους, μην μας δουν, μην μας ακούν, μην μυρίσουν την μπύρα, μην ακούσουν το "τσαφ" του αναπτήρα, μην δουν γόπες πεταμένες στο φίκο, μην κοιτάς δεξιά ούτε αριστερά, μόνο μπροστά, όχι μην ανοίγεις τα παράθυρα.... κι όμως συνεχίζω να μετράω, όπως και στην ταινία.... μαζί την είχαμε δει, έτσι δεν είναι ;;; εκείνη που μετράει τα πλακάκια στο πεζοδρόμιο, αχ να δεις πως την έλεγαν....τώρα δεν θυμάμαι! θυμήσου να το κοιτάξω κάποια φορά.... όχι τώρα, μην κολλάς με τις λέξεις. όλο αυτό κάνεις, κολλάς...

Σου έχω πεί πως μου αρέσει το πρωί όταν ξυπνάω να κοιτάζω τον ήλιο κατάματα;;; ναι! δεν το ξέχασα δεν θα ανοίξω καμία κουρτίνα, μόνο για ένα βράδυ θα μείνω, να εδώ θα σταθώ δίπλα στο ξεχασμένο, σκονισμένο τζάκι.... αύριο μην μετρήσεις σε παρακαλώ... άσε την αυριανή μέρα να μην την μετρήσεις.... Γράψε ένα κενό στο πολύτιμο σημειωματάριο σου. . . . . Το είχαν πει οι Λατίνοι, τα γραπτά μένουν, αλλά πλέον και αυτά μπορούν να καούν...με το πρώτο φως του καθαρού ήλιου....