με θεα στο τίποτα!

είναι ωραία αίσθηση να κοιτάς κάτι και να χαμογελάς, αλλά πιο γλυκό είναι όταν κοιτάς το τίποτα και βρίσκεις λόγο να χαμογελάσεις!

Ένας άντρας και μια γυναίκα γύρω απο ένα τραπέζι σε μια αυλή κατάμεστη με ανθισμένα λουλούδια. Δύο κούπες καφέ και μια εφημερίδα και ένα περιοδικό πάνω στο ξύλινο τραπέζι. Ο ήλιος ψηλά όπως κάθε φορά στο θρόνο του, λίγα σύννεφα να τον πολιορκούν αλλά στέκει εκεί ακάθεκτος. Κοιτάζουν και οι δύο τη θέα! Τα παράθυρα του σπιτιού ανοιχτά, οι κουρτίνες του σπιτιού χορεύουν ανέμελες με συνοδό το ελαφρό αεράκι.
 Ο αγνώστων στοιχείων άντρας κοιτά τη γυναίκα και ύστερα τη ρωτά!

- Τι πρόγραμμα έχεις για σήμερα;
Η γυναίκα τον κοιτά και ύστερα πάει λίγο πιο μπροστά τη καρέκλα της.
- Τίποτα, Κυριακή σήμερα δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να κάνεις!
- Τι έννοείς τίποτα; Δεν υπάρχει κάτι που θες να κάνεις;
- Βασικά ότι ήθελα να κάνω, το έχω κάνει οπότε νομίζω πως θα αρκεστώ στην ηρεμία. Ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά δεν τον ενοχλεί τίποτα, έχει ένα ελαφρό αεράκι και ύστερα βλέπω θάλασσα, είναι αρκετό νομίζω για ένα κυριακάτικο πρωινό.
- Δεν με κοιτάς αυτές τις μέρες. Με κοιτάς αλλά ουσιαστικά δεν με βλέπεις, νομίζω πως βλέπεις πέρα απο μένα, πέρα απο ότιδήποτε που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις κάτι. Βράδια ολόκληρα που νομίζεις οτι κοιμάμαι, βγαίνεις στον αγαπημένο σου κήπο, λες και είναι κάποιος κρυφός εραστής σου και με απατάς μαζί του όλες τις ώρες της μέρας. Ανησυχώ, έχεις εκείνο το βλέμμα που ώρες ώρες δεν καταλαβαίνω, ύστερα χαμογελάς και νιώθω πως σου τάραξα την ηρεμία σου, έστω και που ανασαίνω δίπλα σου. Πίνεις καφέδες, καπνίζεις, μιλάς με τις φίλες σου στο τηλέφωνο, δίνεις οποιαδήποτε χρήσιμη ή  μη συμβουλή και ύστερα, ύστερα απλά τις αφήνεις να μιλούν, όπως αφήνεις και μένα, σαν να χάνεσαι προς στιγμήν στο δικό σου κόσμο και εγώ δεν ζω μέσα σε αυτόν. Δεν μου αρέσει να νιώθω έτσι, δεν μου αρέσει να μιλάω σαν το τελευταίο ρομαντικό στο κόσμο. Πες μου τι θες για να βγεις απο εκεί που είσαι αέναα χαμένη! Θες χρόνο, θες χώρο; Τι θες όμως πές μου και αν είναι τώρα αμέσως θα γίνει...  (ξεφυσά το καπνό με μια δόση θυμό! )
 - Εδώ είμαι δεν έχω πάει πουθενά, εδώ είμαι, είμαι με σένα, ζω με σένα, δεν σε απατάω με το κήπο μου. Μου αρέσει η ηρεμία, δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, δεν υπάρχουν δεύτερες σκεψεις. Μην σε τρομάζουν οι απάντήσεις μου, έχω ότι θα μπορούσα ποτέ να επιθυμώ και να ορίζω ως παρόν μου και ως μέλλον μου. Όταν με ρωτάς τι έχω και απαντάω τίποτα, δεν είναι κάποια δικαιολογία, όντως δεν έχω κάτι να πω ή να κάνω, ούτε σκέφτομαι πως θα σε διώξω από κοντά μου. Ξέρεις κάτι; Όταν με κοιτάς και ύστερα χαμογελάω, δεν είναι επειδή μου τάραξες την ηρεμία μου, ούτε επειδή μου προκάλεσες ταραχή είναι επειδή θέλω να το κάνω. Και όταν σου μιλάω και ύστερα σωπαίνω δεν σε αφήνω απλά να μιλάς όπως νομίζεις και ύστερα χάνομαι σε κάποιο δικο μου κόσμο, απλά δεν έχω κάτι να προσθέσω. Πάντα έλεγες ότι σκεφτόμουν, πάντα μου έδινες οτιδήποτε πριν στο ζητήσω, πάντα! και εγώ πλέον έχω αρκεστεί στο τίποτα. Ξυπνάω τα βράδια και βγαίνω στο κήπο μου και κάθομαι στην πολυθρόνα σου και κοιτάω τη θάλασσα, ορισμένα βράδια, αλλά παντα στη πολυθρόνα σου. Η θάλασσα είναι απέραντη, ίσως να φοβάμαι την απεραντοσύνη της θάλασσας και την παρομοιάζω πάντα με τον έρωτα. Ποτέ δεν πίστευα στη διάρκεια αυτού αλλά το τελευταίο καιρό απλά παλεύω να αποδέχτω και να παλέψω για αυτή την αμαρτία. Γι αυτό απλά άσε με να κοιτάω την θέα του τίποτα και να είσαι σίγουρος ότι εσύ είσαι ο λόγος που εγώ χαμογελώ ακόμα και στο τίποτα!

Η γυναίκα έχει φέρει κοντά την πολυθρόνα της στο τραπέζι και ακουμπά και σφίγγει το χέρι της στο ακουμπισμένο χέρι του δίπλα απο τις κούπες του καφέ. Χαμογελά και ψιθυρίζει : θέα στο τίποτα...δεν χρειάζομαι κάτι άλλο!