αν σου έλεγα έλα, θα ερχόσουν;

"Σελίδες και τετράδια γεμάτα, σε ράφια βιβλιοθήκης περνούν τον χρόνο τους. Κανεις δεν τα άνοιξε, κανείς δεν τα έψαξε να τα διαβάσει, να τα θυμηθεί. Απο τι ιστορίες έχουν γεμίσει, άλλες αληθινές, άλλες ψεύτικες και άλλες απλά λέξεις σε ένα χαρτί την ώρα της μετακόμισης, την ώρα που έκλεινα την πόρτα και κατέβαινα τις σκάλες. Τη στιγμή που εγώ έφυγα.

Θα έπαιζα μια ακόμα παρτίδα μαζί σου για να πω ότι σε κέρδισα. Μετά απο τόσο καιρό τι θα μπορούσα να σου πω; Με ποιές λέξεις θα μπορούσα να σε κρατήσω εδώ; Τι διαφορετικό απ' ότι σου έλεγα πριν θα σε έκανε να αλλάξεις γνώμη;
και αν σου έλεγα να μείνεις, θα μένες; και αν σου έλεγα ότι θέλω τη βοήθεια σου, θα την έδινες;
Δεν θα έκανες τίποτα απο αυτά, και ας έλεγες εμένα δειλή και ας με βάφτιζες αναίσθητη, που τίποτα δεν θέλει και τίποτα δεν λέει.

   Ήταν πολλά αυτά που ήθελα. Στα λέγα και με άκουγες, σου μίλαγα για τα όνειρα μου, σου μίλαγα για την καθημερινότητα μου, εσύ αποφάσιζες να μην ακούσεις, να μην απαντήσεις, ή και αν απαντούσες να ήταν κάτι μεταξύ του ναι, του γιατί και του κατάλαβα.

 Δεν ζητάς να επιλέξεις όταν υπάρχει μια επιλογή μπροστά σου, δεν ζητάς να αποφασίσεις όταν η απόφαση σου, ήταν η ίδια απο την αρχή.  Απο εκείνη την πρώτη στιγμή, απο την πρώτη γουλιά καφέ, και την πρώτη τράκα.

θα θέσω πάλι την ερώτηση...αν σου πω έλα; θα ερχόσουν; θα έρθεις; ή έρχεσαι; "

Ο νεαρός άφησε το γράμμα πάνω στο τραπεζάκι δίπλα στο τηλέφωνο. Πληκτρολογισε έναν αριθμό.
Καλεί.
Ναι.. ακούγεται μια γυναικεία φωνή απο την άλλη γραμμή του τηλεφώνου.
-έρχομαι. της είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. .