αγάπα με αν τολμάς....

κανείς δεν έπρεπε να καταλάβει, κανείς δεν έπρεπε να καταλάβει, κανείς δεν έπρεπε να καταλάβει, κανείς δεν έπρεπε να καταλάβει, κανείς δεν έπρεπε να καταλάβει, κανείς δεν έπρεπε να καταλάβει, κανείς δεν έπρεπε να καταλάβει, κανείς δεν έπρεπε να καταλάβει, κανείς δεν έπρεπε να καταλάβει, κανείς δεν έπρεπε να καταλάβει........... Σσσσσσ! είπαμε κανείς δεν ΘΑ καταλάβει, θα μείνει κρυφό, θα το ξέρουμε εγώ και εσύ, κανείς δεν πρέπει να καταλάβει. Θα μείνει κρυφό..ούτε οι πιο γνωστοί δεν πρέπει να καταλάβουν για μας, όταν ο έρωτας γίνεται θέμα συζήτησης, μαραίνεται, χάνεται, ισοπεδώνεται και στην τελική πέφτει όπως ο αγαπημένος σου πύργος από τουβλάκια τζένγκα.... 

    ...........

με κοιτάς αλλά πλέον δεν μου μιλάς, έχω τις συνηθισμένη μου συμπεριφορά που σε τσαντίζει, όπως το να πετάω τις γόπες κάτω στην αυλή στο μεγάλο τασάκι όπως σου λέω και ούτε καν μπαίνεις στον κόπο να τσακωθείς μαζί μου. Βάζω συνεχώς την μουσική δυνατά και κάθεσαι και κοιτάς το ταβάνι και δεν μου λες χαμήλωσε το. . . κάπου στην διαδρομή σε έχασα, κάπου στην διαδρομή σταμάτησες να ακολουθείς κάπου στη διαδρομή το φιλί σου έγινε καταναγκαστικό και ο έρωτας σου ένσημο του μήνα....μου είχες πει στις αρχές ότι έτσι είναι ο έρωτας φθίνει όταν δεν τον περιποιήσαι, όταν δεν τον θαυμάζεις και δεν τον βοηθάς να αναπτυχθεί να φτάσει ανώτερα συναισθήματα... έτσι και ο δικός μας τέλειωσε σαν να ήταν ένα  πάζλ που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ...η καθημερινότητα και η ρουτίνα έγιναν οι ναοί μας και είπαμε ή μάλλον είπες πως έτσι είναι η ζωή.... μου ζήτησες να φύγεις.... σε άφησα .... θυμάμαι με κοιτούσες από το καθρέφτη του αυτοκινήτου, δεν σου ζήτησα καν να μείνεις...να μείνεις για σένα και για μένα πέραν του κόσμου, θα τον κλείναμε έξω από την πόρτα του σπιτιού μας.... φόρεσες τα γυαλιά σου και ζήτησες από τον οδηγό να τρέξει για να μην προλάβεις να κάνεις πίσω.... σε είδα να φεύγεις και εγώ το μόνο που έκανα ήταν στην στροφή όταν χάθηκες από τα μάτια μου να μπω στο σπίτι και να μαζέψω τα πράγματά σου σε κούτες... τα υπόλοιπα πράγματα, πράγματα που μου θύμιζαν εσένα.... αναμνήσεις..... που δεν ήθελες ούτε εσύ να έχεις.... ποιός ο λόγος να έχεις μια κούτα από έναν κρυφό έρωτα;; για να αναρωτιέσαι αν τον έζησες;; έτσι είχες πει.... και έτσι έκανα σε εξαφάνισα και στην θέση της κορνίζας μας που πλέον ξεθώριασε! τοποθέτησα εκείνη την καρδιά... 

και όποιος με ρωτούσε έλεγα και ξανά- έλεγα είναι για αυτά που δεν έζησα και αυτά που δεν ένιωσα.... και ύστερα έμενα και τον κοίταζα μήπως και μου μιλούσε και θυμήθηκα όλα όσα μου έλεγες και εγώ τότε έκανα πως κοιμόμουν....αλλά και πάλι όλα να γύριζαν πίσω τα ίδια θα έλεγα και τα ίδια θα έκανα...εκτός αν....σου έλεγα να μην φύγεις....αλλά και πάλι για μένα μιλάμε.... δεν θα το έκανα ! θα σου άφηνα το δρόμο ανοιχτό όπως θα μου ζητούσες....άλλωστε κανείς δεν μπορούσε να αντισταθεί στο χαμόγελο σου...(ντραφτούρα #2 )