Sunday...

Κυριακή, μια μέρα-πολλές ιστορίες.  

Είναι η μοναδική μέρα, που κατά τη διάρκεια της μπορείς να χαμηλώσεις τους ρυθμούς σου και να απολαύσεις τη διαδρομή. Ειδικά σήμερα η ώρα δεν περνάει με τίποτα, τα νεύρα χτυπούν στον τοίχο και επιστρέφουν και ο καφές τελειώνει λες κι είναι απλά νερό. Η σκέψη αποδρά μπροστά στις αγγαρείες με όποιο μέσο βρει, πάει όπου θέλει, λογαριασμό δεν δίνει.  Σήμερα μαθαίνω να μετράω. Αν κάτσω να σκεφτώ πόσα πράγματα έχω να κάνω και τι έχω ξεκινήσει ήδη να κάνω, ο πανικός είναι το λιγότερο που μπορεί να εμφανιστεί.... το θέμα είναι ότι για να καταφέρω να συνεχίσω την κάθε μέρα, θα πρέπει να συνεχίσω να λέω ιστορίες... τουλάχιστον μέχρι να τελειώσουν οι μέρες ή οι ιστορίες... θα δείξει...

μερικές φορές το μοναδικό πράγμα που θες στην ουσία να κάνεις είναι να κάτσεις ακίνητος, να βλέπεις τα πάντα να περνούν από μπροστά σου, σαν μια ταινία, χωρίς να έχει γίνει το μοντάζ. 

άλλες πάλι το μόνο που επίσης θες είναι ένα τραγούδι και ένα χορό, ακόμα και αν είναι με τις πιτζάμες, μέσα στο σπίτι καθόλου δεν ενοχλεί. Που η μια κούπα καφέ δεν είναι αρκετή και μάλλον υπολογίζεις τέσσερις με πέντε πριν πέσεις για ύπνο. Σήμερα τελικά ήθελα να μείνω στάσιμη στο χώρο και να τα βλέπω όλα να περνάνε από μπροστά μου, ήθελα να χορέψω αλλά στην ουσία το μόνο που έκανα ήταν να μετράω... τα πάντα από το χρόνο μέχρι τα δάχτυλά μου για να σιγουρευτώ πως όλα ήταν όπως χθες, ή όπως φαίνονταν δηλαδή, φυσιολογικά.

Υ.Γ : όσο για τις ιστορίες κάποια άλλη φορά...