η ζωγραφιά

Τώρα βλέπω καθαρά.
Έβαψα το τοίχο λευκό, για να μπορώ να ζωγραφίσω πάνω, παρόλο που δεν μπορώ ούτε μια ίσα γραμμή να κάνω. Το ξέρω ότι δεν μπορώ όσες φορές και να προσπάθησα δεν κατάφερα. Εγώ τα πήγαινα καλά με τις λέξεις. Ξυπνούσα και κοιμόμουν και πάντα κοίταζα το τοίχο. Ώρες ατέλειωτες, σκεφτόμουν κλαδιά από δέντρα, σχεδιασμένα, χωρίς φύλλα, χωρίς κάποιο άνθος τίποτα. Μόνο κλαδιά. Σαν να φτιάχνουν μια φυλακή. Άλλες φορές έλεγα πως θα έγραφα στοίχους από τραγούδια αλλά και εκεί χρειάζεται ομοιομορφία, που ούτε αυτή θα κατάφερνα. Αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ να μείνει λευκός. Υπήρξαν μέρες που δεν κοιμήθηκα. Πήγα και αγόρασα χρώματα και τα άφησα μπροστά από το τοίχο. Πέρασαν ώρες, μέρες, έφτασε ο μήνας ακριβώς στην αλλαγή. Άκουγα μουσική, δεν είχα καμία επαφή με το υπόλοιπο σπίτι και τους οικείους, η πόρτα κλειστή, και εγώ να κάθομαι με μάτια κλειστά και να ακούω το ένα τραγούδι πίσω από το άλλο και να γράφω, να γράφω πολύ και συνέχεια, δεν κοίταζα τι έγραφα. Σε μια μονάχα στιγμή που έβαλα την τελευταία τελεία, σηκώθηκα και πέταξα με δύναμη το χρώμα πάνω, όχι μόνο ένα χρώμα, όλα τα χρώματα που είχα πάρει, μαύρο, καφέ, μοβ , το ένα μπερδευόταν με το άλλο. δεν με ένοιαζε το αποτέλεσμα . δεν με ένοιαζε που τα χέρια μου είχαν χρωματιστεί. Δεν με ένοιαζε. Δεν με απασχολούσε.
   Είδα καθαρά εκείνη τη στιγμή. Έκλεισα το φως και κοιμήθηκα. Για λίγο . Ελάχιστα. Προσπερνούσα το δημιούργημα μου, απέφευγα για μέρες να δω το τοίχο. όταν τελικά κοίταξα προς εκείνο το μέρος, νόμιζα πως είδα κάποιο σχήμα, ή έστω κάποιο σχέδιο. έκανα λάθος ήταν και αυτό ανακατεμένο και μπερδεμένο και ζαλισμένο όπως εγώ τότε που δεν ένιωθα, δεν έβλεπα και δεν άκουγα τίποτα. . .Για έναν περίεργο λόγο μου άρεσε το αποτέλεσμα. Το οικειοποιήθηκα και αποδέχτηκα ότι ήταν δικό μου ήταν τότε που δεν είχα καρδιά, και που η σκοτεινή μου πλευρά έγινε η πιο φωτεινή και από την καθημερινή λιακάδα που έχει τις τελευταίες μέρες...