το σκοτάδι, η βροχή και η έμπνευση.

Στην αρχή μέχρι να συνηθίσεις το σκοτάδι, τα μάτια, πονούν.
Συνηθίζεις μετά από λίγο. Υποθέτω ότι στο σκοτάδι, με εκείνο το λιγοστό φως από τις χαραμάδες από τα εξώφυλλα του παραθύρου βλέπεις καλύτερα. Βλέπεις και αναγνωρίζεις τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα. Φοβάσαι να μπεις σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, μικρός όμως έπαιζες με κλειστά φώτα και κρυβόσουν. Τότε δεν φοβήθηκες ούτε μια στιγμή! Τώρα γιατί φοβάσαι; Δεν χρειάζονται το σκοτάδι για να καλύψουν οι άνθρωποι την σκοτεινή τους πλευρά, μερικές φορές φαίνεται ολοκάθαρα και στο απόλυτο φως, μόνο που εσύ δεν θες να την δεις.

και κανείς δεν φταίει, και κανείς δεν πρέπει να πάρει το φταίξιμο. όταν κάποιος φεύγει ακούς δυνατά την πόρτα να χτυπά, στιγμές πιο πριν. και τότε πραγματικά εύχεσαι να μην έχεις φως, να κοιμάσαι για μέρες μέχρι να ξυπνήσεις και να είναι όλα διαφορετικά.
 Δεν ξέρω αν μου αρέσει το σκοτάδι ή μόνο το φως μάλλον και τα δύο. Μάλλον έμαθα να μπορώ να κινηθώ και στα δύο.. Η θέση μου τις τελευταίες μέρες είναι δίπλα στο παράθυρο με μια κούπα καφέ στο χέρι, και μουσική να ακούω από τα ακουστικά. Το Shuffle να με τινάζει στον αέρα κάθε φορά με την τυχαία επιλογή τραγουδιού. και να μην ξέρω πως να αλλάξω τη ρύθμιση. Πάντα άλλοι τα έκαναν αυτά για μένα. Βρέχει μέρες τώρα. βρέχει όλα φαίνονται πιο καθαρά. ο τέλειος καιρός για έμπνευση. μόνο που άργησε μια μέρα. και καθώς οι στάλες τις βροχής πέφτουν στο τζάμι ίσως να κλείνω την κουρτίνα για να μην αναπολώ. Γιατί ένα καλό που έχουν οι αναμνήσεις και συγχρόνως και το παρελθόν είναι ότι δεν χρειάζεται να μιλάμε γι αυτά. . .

{Once again we lost

All control to lust

Once again we loved

And never got to end}