everybody needs inspiration...
O Νίτσε είχε πει πως: Οι μεγάλες σκέψεις έχουν συλληφθεί περπατώντας.
Μπορώ να πω πως συμφωνώ με τη συγκεκριμένη θέση, μπορώ να πω, πως η έμπνευση είναι εκείνη που μπορεί να σε βρει οποιαδήποτε ώρα της μέρας, σε οποιοδήποτε τόπο, σε οποιαδήποτε στιγμή.
Η πιο ωραία στιγμή της μέρας μου είναι ότι ξυπνάω και ανοίγω το παράθυρο διάπλατα και οι πρώτες ηλιαχτίδες μπαίνουν σαν κατάσκοποι στο σπίτι μου και διώχνουν το σκοτάδι. Μετά είναι η ώρα που πίνω τις πρώτες γουλιές καφέ και σκέφτομαι ασταμάτητα τα πάντα μέχρι εκείνη την ώρα και ύστερα απλά δεν σκέφτομαι τίποτα.
Είναι ωραία η πόλη μου τη μέρα, αν εξαιρέσεις το πανικό των ημερών πάντα, τις πρωινές ώρες ο κόσμος φαίνεται διαφορετικός, θα μπορούσε κανείς να τον πει και πρόσχαρο μάλιστα. Μια καλημέρα ή ένα υποτυπώδες χαμόγελο απο κάποιους γείτονες ή καταστηματάρχες.
Δεν ξέρω γιατί μ αρέσει τόσο η πόλη μου τα πρωινά, ή ίδιαίτερα αυτό το πρωινό, ίσως επειδή σήμερα αναχωρώ για αλλού για λίγες μέρες, σε μια άλλη πόλη, σε ένα άλλο σπίτι. Πάντα όταν αποχωρίζεσαι κάτι σου φαίνεται πιο ωραίο, πιο θαυμαστό, πιο ασταθές απο ότι είναι, δεν μπορείς να το περιγράψεις και δεν μπορείς να πεις πουθενά για πιο λόγο χαμογελάς σαν να έχει γίνει κάτι τόσο χαρμόσυνο που σου έχει κολλήσει τα χείλη σου τεντωμένα και άκρως μουδιασμένα για να μην μπορέσεις να είσαι δυσαρεστημένος. Αν είχα μια φωτογραφική ίσως να έβγαζα μοναχα τα χαμόγελα των ανθρώπων αυτές τις ώρες γιατί μετά υπάρχει μια φθίνουσα πορεία και η ψυχολογία πέφτει, ίσως να φταίνε οι ειδήσεις, ίσως να φταίνε οι απόψεις, ίσως να χρείαζομαστε ένα διάλειμμα, ίσως έπρεπε να ζητούσαμε ένα ρεπό. Μονάχα ένα ρεπό... αλλά μάλλον είναι πολλά να ζητήσεις ! αλλά και πάλι τώρα που το σκέφτομαι ίσως να μην είναι η μεγάλη μου ιδέα, κατά το Νίτσε, όμως θεωρώ πως είναι ένα βήμα για εκεί!!
Μπορώ να πω πως συμφωνώ με τη συγκεκριμένη θέση, μπορώ να πω, πως η έμπνευση είναι εκείνη που μπορεί να σε βρει οποιαδήποτε ώρα της μέρας, σε οποιοδήποτε τόπο, σε οποιαδήποτε στιγμή.
Η πιο ωραία στιγμή της μέρας μου είναι ότι ξυπνάω και ανοίγω το παράθυρο διάπλατα και οι πρώτες ηλιαχτίδες μπαίνουν σαν κατάσκοποι στο σπίτι μου και διώχνουν το σκοτάδι. Μετά είναι η ώρα που πίνω τις πρώτες γουλιές καφέ και σκέφτομαι ασταμάτητα τα πάντα μέχρι εκείνη την ώρα και ύστερα απλά δεν σκέφτομαι τίποτα.
Είναι ωραία η πόλη μου τη μέρα, αν εξαιρέσεις το πανικό των ημερών πάντα, τις πρωινές ώρες ο κόσμος φαίνεται διαφορετικός, θα μπορούσε κανείς να τον πει και πρόσχαρο μάλιστα. Μια καλημέρα ή ένα υποτυπώδες χαμόγελο απο κάποιους γείτονες ή καταστηματάρχες.
Δεν ξέρω γιατί μ αρέσει τόσο η πόλη μου τα πρωινά, ή ίδιαίτερα αυτό το πρωινό, ίσως επειδή σήμερα αναχωρώ για αλλού για λίγες μέρες, σε μια άλλη πόλη, σε ένα άλλο σπίτι. Πάντα όταν αποχωρίζεσαι κάτι σου φαίνεται πιο ωραίο, πιο θαυμαστό, πιο ασταθές απο ότι είναι, δεν μπορείς να το περιγράψεις και δεν μπορείς να πεις πουθενά για πιο λόγο χαμογελάς σαν να έχει γίνει κάτι τόσο χαρμόσυνο που σου έχει κολλήσει τα χείλη σου τεντωμένα και άκρως μουδιασμένα για να μην μπορέσεις να είσαι δυσαρεστημένος. Αν είχα μια φωτογραφική ίσως να έβγαζα μοναχα τα χαμόγελα των ανθρώπων αυτές τις ώρες γιατί μετά υπάρχει μια φθίνουσα πορεία και η ψυχολογία πέφτει, ίσως να φταίνε οι ειδήσεις, ίσως να φταίνε οι απόψεις, ίσως να χρείαζομαστε ένα διάλειμμα, ίσως έπρεπε να ζητούσαμε ένα ρεπό. Μονάχα ένα ρεπό... αλλά μάλλον είναι πολλά να ζητήσεις ! αλλά και πάλι τώρα που το σκέφτομαι ίσως να μην είναι η μεγάλη μου ιδέα, κατά το Νίτσε, όμως θεωρώ πως είναι ένα βήμα για εκεί!!
Χαίρομαι με τη χαρά σου,εύχομαι να έχεις περισσότερες τέτοιες στιγμές,πολύ όμορφα γραμμένο κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφή