Καλοκαίρι.

Ένα ηλιοβασίλεμα, ένας καφές που απο τη ζέστη έχει αρχίσει να βράζει απο το κακό του. Άνθρωποι μιλούν, άλλοι γελούν, άλλοι καπνίζουν, άλλοι σκέφτονται. Κόσμος διαβαίνει, κόσμος περνά και χάνεται, οι ώρες κυλούν και ο ήλιος αλλάζει θέσεις με το φεγγάρι.
   Δεν είναι και πολύ δύσκολο να αρχίσεις να σκέφτεσαι ένα καλοκαίρι, σε κάποιο μπαλκόνι, σε κάποια παραλία, με κάποια παρέα, ξενύχτια που έζησες, ποτά που ήπιες, μουσικές που άκουσες. Κάθε καλοκαίρι και ένα τραγούδι, κάθε βράδυ και ένας ήχος που θυμίζει μονάχα αυτούς τους τρεις μήνες. Είτε είναι εκείνος ο ήχος απο τα τζιτζίκια, είτε είναι απο τα παράθυρα που αργούν να κλείσουν, είτε είναι εκείνος του ψυγείου για να βγάλεις ακόμα ένα μπουκάλι νερό γιατί το προηγούμενο δεν έφτασε. Κοίμασαι με τα παράθυρα ανοιχτά και νανουρίζεσαι με κάποιο τρόπο απο τον ήχο έξω απο το παράθυρο, απο το θρόϊσμα των φύλλων σε κάποιο αεράκι, απο τις γάτες που νιαουρίζουν. Ξυπνάς, φτιάχνεις φραπέ και κάθεσαι μπροστά στο παράθυρο, κοιτάς κάτω τα δέντρα, τους δρόμους και λίγο πιο πέρα μια θάλασσα που θα σε περιμένει. Οι ώρες περνούν βασανιστικά αλλά ήρεμα, πολύ ήρεμα, τόσο που έχεις και χρόνο να σκέφτεσαι ό,τι δουλειά ή εργασία έχεις αναβάλλει. Απλά κάθεσαι και περνούν οι μέρες και περνούν τα ηλιοβασιλέματα και πάλι απο την αρχή. Μετράς αντίστροφα, κάνεις σχέδια μέχρι να φτάσουν πάλι οι μέρες και να αρχίσεις ξανά να κουράζεσαι απο την συνεχή ηρεμία. Δεν σε ανησυχεί, είναι μονάχα τρεις μήνες, είναι μονάχα ένα ακόμα καλοκαίρι!