5,10,15,20,25...
5,10,15,20,25,30,35,40,45,50,55,60,65,70,75,80,85,90,95,100 ... ΒΓΑΙΝΕΙΣ!
Μικρή μου άρεσε το κρυφτό, μικρή μου άρεσε να παίζω επίσης κλέφτες και αστυνόμοι, επίσης μου άρεσαν οι κολώνες, καθώς και τα αγαλματάκια ακούνητα. Δεν μου άρεσαν τα παιχνίδια του στυλ, όποιος μιλήσει ή γελάσει ή κλάψει ή οτιδήποτε άλλο, χάνει. Μου άρεσαν τα κουζινικά, τα είδη νοικοκυριού, τα ξενοδοχεία, τα σπίτια, η μονόπολη και άλλα. Είχα μια αρκετά γενναία σειρά παιχνιδιών. Ακόμα θυμάμαι τη χαρά που είχα όταν μου πήραν την πρώτη πορσελάνινη κούκλα, ύστερα έγιναν πολλές και μπήκαν στα ράφια της βιβλιοθήκης. Της παρατηρούσα, λάθος, της παρατηρώ. Με το πορσελάνινο δέρμα, με τα τέλεια μπουκλωτά μαλλιά, με τις μεγάλες βλεφαρίδες και τα πράσινα ή μπλέ μάτια τους, με τα υπέροχα φορέματα τους και σαφώς πάντα με το χαμόγελο τους.
Καθώς μεγάλωνα άρχιζα να σταματάω να παίζω τα αγαπημένα μου παιχνίδια, σταμάτησα να παίζω με κουζινικά καθώς έμαθα να μαγειρεύω, δεν απέκτησα ποτέ ξενοδοχειακές μονάδες (μονάχα σε κειμενά μου αλλά δεν έχει σημασία) και μονόπολη επίσης σταμάτησα να παίζω αλλά θα μπορούσε κανείς να πει πως είχα αρχίσει τα επαγγελματικά μου σχέδια λέγοντας τι θα σπουδάσω για να σώσω το κόσμο ή για να τον αλλάξω (κρίμα που ποτέ είχα σταματήσει να ακούω το κεμαλ...). Οι κούκλες μου όμως παρέμεναν εκεί στο ράφι μου να με κοιτούν και να με συνοδεύουν τις ώρες που βαριόμουν να διαβάσω φυσική, χημεία, μαθηματικά, αρχαία ή λατινικά, έκθεση, ή άλλα μαθήματα!
Όταν έφτασε η στιγμή για το μεγάλο άνοιγμα, δηλαδή να πάω πανεπιστημίο, τα πράγματα άλλαξαν, και άλλαξαν ως προς μια κατεύθυνση που δεν θα μπορούσα ποτέ να χαρακτηρίσω καλή ή κακή, εύκολη ή δύσκολη, όμορφη ή άσχημη, αν μη τι άλλο φιλοσοφία σπουδάζω, το πράγμα κράζει απο μόνο του πως θέλει παραπάνω ανάλυση. Δεν θα ασχοληθούμε με την ανάλυση. Μάζεψα ότι νόμιζα πως ήταν χρήσιμο και το πήρα μαζί μου στο καινούριο σπίτι, στη καινούρια πόλη, στην καινούρια ζωή. Έβαψα εκείνο το δωμάτιο άλλο χρώμα, ένα λιλά (μιας και οι αποχρώσεις του μωβ είναι οι αγαπημένες μου), πέταξα ότι άχρηστο υπήρχε άλλαξα θέση και στις κούκλες μου, της έκρυψα στη ντουλάπα, μη βλέπουν το δωμάτιο άδειο και τρομάζουν.
Καθώς περνούν τα χρόνια όμως και τώρα αρχίζουν οι συζητήσεις περι πτυχείου είναι πιο συχνές και του τι θα κάνεις στο μέλλον ακόμα πιο συχνές, αρχίζω να σκέφτομαι πως τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και τόσο πολύ απο τότε που ήμουν μικρό παιδί. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να παίζουν κρυφτό, κυνηγητό και ότι άλλο υπάρχει με άλλους, με συναισθήματα, με τους ίδιους τους, τους εαυτούς. Ο Κόσμος δεν έχει αλλάξει, οι άνθρωποι παλιότερα έλεγαν και μια καλημέρα παραπάνω δεν σε κοιτούσαν με θλίψη, ο ένας συνεχίζει να βγάζει το μάτι του άλλοι, όλοι συνεχίζουν να μιλούν και να μιλούν και να χρησιμοποιούν πιο συχνά τη λέξη εγώ παρα όποιαδήποτε άλλη λέξη. Όλοι συνεχίζουμε να παρανοούμε, να είμαστε απαισιόδοξοι, να βλέπουμε πιο συχνά τη συνεφειά απο τον ήλιο, τη καταιγίδα απο τη βροχή. Ο έρωτας έχει καταντήσει μια τυπικότητα βδομάδας και όλα αυτά γιατί υποτίθεται δεν έχουμε χρόνο, μπορούμε μονάχα να βιαζόμαστε, να αγχωνόμαστε, να πονοκεφαλιαζόμαστε για κάτι, αλλά όχι χρόνο δεν θα βρούμε ποτέ. Και κάπου εδώ ίσως πεθύμησα τις κούκλες μου, γιατί εκείνες δεν καταλάβαιναν ούτε θα καταλάβουν το χρόνο που περνά, ούτε θα σκέφτονται με πανικό τι θα κάνουν, πως θα το κάνουν και γιατί θα το κάνουν. Ίσως να θελα βαθειά μέσα μου να ήμουν και εγώ μια μη - ρομαντική, μη - αισθηματική, μια χωρίς καν νεύρο - τρέλα για κάτι, για να μην χαλιέμαι όταν ακούω ξανά το στίχο απο το κεμαλ: Καληνύχτα αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.
Μικρή μου άρεσε το κρυφτό, μικρή μου άρεσε να παίζω επίσης κλέφτες και αστυνόμοι, επίσης μου άρεσαν οι κολώνες, καθώς και τα αγαλματάκια ακούνητα. Δεν μου άρεσαν τα παιχνίδια του στυλ, όποιος μιλήσει ή γελάσει ή κλάψει ή οτιδήποτε άλλο, χάνει. Μου άρεσαν τα κουζινικά, τα είδη νοικοκυριού, τα ξενοδοχεία, τα σπίτια, η μονόπολη και άλλα. Είχα μια αρκετά γενναία σειρά παιχνιδιών. Ακόμα θυμάμαι τη χαρά που είχα όταν μου πήραν την πρώτη πορσελάνινη κούκλα, ύστερα έγιναν πολλές και μπήκαν στα ράφια της βιβλιοθήκης. Της παρατηρούσα, λάθος, της παρατηρώ. Με το πορσελάνινο δέρμα, με τα τέλεια μπουκλωτά μαλλιά, με τις μεγάλες βλεφαρίδες και τα πράσινα ή μπλέ μάτια τους, με τα υπέροχα φορέματα τους και σαφώς πάντα με το χαμόγελο τους.
Καθώς μεγάλωνα άρχιζα να σταματάω να παίζω τα αγαπημένα μου παιχνίδια, σταμάτησα να παίζω με κουζινικά καθώς έμαθα να μαγειρεύω, δεν απέκτησα ποτέ ξενοδοχειακές μονάδες (μονάχα σε κειμενά μου αλλά δεν έχει σημασία) και μονόπολη επίσης σταμάτησα να παίζω αλλά θα μπορούσε κανείς να πει πως είχα αρχίσει τα επαγγελματικά μου σχέδια λέγοντας τι θα σπουδάσω για να σώσω το κόσμο ή για να τον αλλάξω (κρίμα που ποτέ είχα σταματήσει να ακούω το κεμαλ...). Οι κούκλες μου όμως παρέμεναν εκεί στο ράφι μου να με κοιτούν και να με συνοδεύουν τις ώρες που βαριόμουν να διαβάσω φυσική, χημεία, μαθηματικά, αρχαία ή λατινικά, έκθεση, ή άλλα μαθήματα!
Όταν έφτασε η στιγμή για το μεγάλο άνοιγμα, δηλαδή να πάω πανεπιστημίο, τα πράγματα άλλαξαν, και άλλαξαν ως προς μια κατεύθυνση που δεν θα μπορούσα ποτέ να χαρακτηρίσω καλή ή κακή, εύκολη ή δύσκολη, όμορφη ή άσχημη, αν μη τι άλλο φιλοσοφία σπουδάζω, το πράγμα κράζει απο μόνο του πως θέλει παραπάνω ανάλυση. Δεν θα ασχοληθούμε με την ανάλυση. Μάζεψα ότι νόμιζα πως ήταν χρήσιμο και το πήρα μαζί μου στο καινούριο σπίτι, στη καινούρια πόλη, στην καινούρια ζωή. Έβαψα εκείνο το δωμάτιο άλλο χρώμα, ένα λιλά (μιας και οι αποχρώσεις του μωβ είναι οι αγαπημένες μου), πέταξα ότι άχρηστο υπήρχε άλλαξα θέση και στις κούκλες μου, της έκρυψα στη ντουλάπα, μη βλέπουν το δωμάτιο άδειο και τρομάζουν.
Καθώς περνούν τα χρόνια όμως και τώρα αρχίζουν οι συζητήσεις περι πτυχείου είναι πιο συχνές και του τι θα κάνεις στο μέλλον ακόμα πιο συχνές, αρχίζω να σκέφτομαι πως τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και τόσο πολύ απο τότε που ήμουν μικρό παιδί. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να παίζουν κρυφτό, κυνηγητό και ότι άλλο υπάρχει με άλλους, με συναισθήματα, με τους ίδιους τους, τους εαυτούς. Ο Κόσμος δεν έχει αλλάξει, οι άνθρωποι παλιότερα έλεγαν και μια καλημέρα παραπάνω δεν σε κοιτούσαν με θλίψη, ο ένας συνεχίζει να βγάζει το μάτι του άλλοι, όλοι συνεχίζουν να μιλούν και να μιλούν και να χρησιμοποιούν πιο συχνά τη λέξη εγώ παρα όποιαδήποτε άλλη λέξη. Όλοι συνεχίζουμε να παρανοούμε, να είμαστε απαισιόδοξοι, να βλέπουμε πιο συχνά τη συνεφειά απο τον ήλιο, τη καταιγίδα απο τη βροχή. Ο έρωτας έχει καταντήσει μια τυπικότητα βδομάδας και όλα αυτά γιατί υποτίθεται δεν έχουμε χρόνο, μπορούμε μονάχα να βιαζόμαστε, να αγχωνόμαστε, να πονοκεφαλιαζόμαστε για κάτι, αλλά όχι χρόνο δεν θα βρούμε ποτέ. Και κάπου εδώ ίσως πεθύμησα τις κούκλες μου, γιατί εκείνες δεν καταλάβαιναν ούτε θα καταλάβουν το χρόνο που περνά, ούτε θα σκέφτονται με πανικό τι θα κάνουν, πως θα το κάνουν και γιατί θα το κάνουν. Ίσως να θελα βαθειά μέσα μου να ήμουν και εγώ μια μη - ρομαντική, μη - αισθηματική, μια χωρίς καν νεύρο - τρέλα για κάτι, για να μην χαλιέμαι όταν ακούω ξανά το στίχο απο το κεμαλ: Καληνύχτα αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.
Νομίζω, πως η φάση που βρισκόμαστε είναι η πιο σκληρή που θα αντιμετωπίσουμε σε όλη μας τη ζωή. Γιατί τώρα πρέπει να παρθούν αποφάσεις ζωής που θα μας ακολουθούν για πάντα. Είναι ωραία όμως, γιατί αρχίζουμε να βλέπουμε πιο ώριμα και σφαιρικά τη ζωή... Δεν βαριέσαι, η ζωή είναι ωραία! :)
ΑπάντησηΔιαγραφή