το ταγκο των ξεχασμενων εραστών...

"Για μια βραδιά μονάχα συναντήθηκαν, μια βραδιά μονάχα και ύστερα χάθηκαν. Άλλοι τους ονόμασαν ταξιδευτές του χάους, άλλοι εραστές του τότε, μα μονάχα εραστές ξεχασμένοι που έκλεισαν τον έρωτα τους σε ένα ταγκό σαν όλα τα άλλα μα ήταν μοναδικό με το δικό του τρόπο. Ίσως να ήταν μια νύχτα του Ιούνι μέσα στις ώρες που μονάχα εραστές μιλούν, ο καπνός απο τα αναμμένα τσιγάρα μπερδεύται με εκείνη την ιδιαίτερη μυρωδιά του ιουνίου. Νοσταλγικός ο έρωτας που ξυπνά τις αισθήσεις με μια μελωδία μαγική. Μια νύχτα χωρίς αέρα, χωρίς σύννεφα. Υπήρχε κόσμος, υπήρχαν ζευγάρια, υπήρχαν και μόνοι, δεν υπήρχε ήχος κανένας πέρα απο το τραγούδι. Χόρευαν για ώρα σαν να ήξεραν ότι θα τέλειωναν όλα μόλις η ώρα έφτανε στις 6 και το φως της μέρας φαινόταν απο τα δέντρα να παίρνει τη θέση του σκότους. Χόρευαν για ώρα και ας μην μιλούσαν, χόρευαν λες και σε κάποια στιγμή η κόπελα θα γινόταν μια συνιθησμένη κοπέλα ή το αγόρι γινόταν ξανά ένας όπως όλοι οι άλλοι. Ίσως αυτός να είναι ο έρωτας η στιγμή που χάνεται καθώς περνά η νύχτα, ίσως να έφυγαν μαζί και να μην τέλειωσε ποτέ εκείνο το ξεχασμένο και αλλόκοτο ταγκό. Κανείς δεν ξέρει όλοι συνέχισαν μηχανικά την καθημερινότητα τους σαν να μη συνέβη ποτέ. Αλλά και πάλι ίσως να έφυγαν κάπου μακριά, κάπου θα υπήρχε οξυγόνο για να ζήσουν. ο έρωτας χάνεται χωρίς το οξυγόνο, χωρίς μια διαδρομή.
    Αλλά και πάλι έχουν και λένε για την ιστορία των ξεχασμένω εραστών, χωρίς να περιγράφουν τα πρόσωπα ή τον έρωτα που ζούσαν, ίσως να το περίεγραφαν πιο γλαφυρά μονάχα γιατί ήθελαν να πουν ότι κάποτε υπήρξε η ελπίδα πως ο έρωτας πήρε τη μορφή ανθρώπων και έδειξε το δρόμο για την καινούρια αρχή....