Σκέψεις...
Ξαφνικά δεν έχει τίποτα νόημα. Ξαφνικά θέλω να απομονωθώ. Ξαφνικά θέλω να περάσουν οι μέρες μου σε κάποια παραλία με κάποια παρέα με κάποια συζήτηση και ο ήλιος που θα με χτυπά να μου δημιουργεί την αίσθηση της νύστας. Ξαφνικά δεν θέλω να μιλήσω ούτε να συζητήσω ουτε να ακούσω το οτιδήποτε. Οι μέρες κυλούν με την σιωπή να κροταλίζει στα ντουβάρια. Δεν μιλάμε πια, δεν επικοινωνούμε πια, μονάχα τον καφέ μου ζητάω και ύστερα πάλι στη σιωπή.
Χάθηκε το νόημα λέω και ξαναλέω και τι εννοώ με την λέξη νόημα, ο θεός και η ψυχή μου. Και η μουσική ποτέ δεν σταματά να παίζει, οποιαδήποτε στιγμή και ώρα της ημέρας πάντα ακούγεται μια μελωδία ίσως να ακούγεται σιγά αλλά και πάλι υπάρχει στο χώρο.
Δεν έχω άλλη δύναμη ούτε να κρατηθώ, ούτε να κρατήσω στο ύψος τους τα πράγματα. Όλα γκρεμίζονται. Όλα χάνονται και δεν μπαίνω στη διαδικασία να τα διορθώσω. Δεν έχω να διορθώσω κάτι όλα στο μυαλό μου είναι . Η ημέρα είναι σαφώς καλοκαιρινή αλλά με βρίσκει μέσα σε 4 τοίχους, η μουσική παραμένει δυνατά για να μην ακούσει ούτε η διπλανή μου το θυμό μου και τα νεύρα μου να τεντώνονται και να σπάνε ενδεχομένως. Όλα αυτά γιατί; Γιατί ξαφνικά αισθάνομαι πως αποτυγχάνω παταγωδώς σε όλα. Ακόμα και στα πιο απλά πράγματα. Ούτε να γράψω δεν μπορώ που φώναζα συνέχεια πως ήθελα να γίνω συγγραφέας, αν δεν γράψεις δεν γίνεσαι και αν δεν ζήσεις δεν μαθαίνεις και αν δεν κάνεις λάθη δεν γνωρίζεις τα σωστά. Αλλά πρώτα πρέπει να ζήσεις. Να ζήσω τι; Που καθημερινά όλο και κάτι με βγάζει εκτός ορίων και κρατιέμαι για να μην ουρλιάξω μέσα στον πανικό το : Σταματήστε τα όλα. θέλω απλά να κάτσω λίγο στάσιμη να δω τι έχω κάνει ή καλύτερα τι συνεχώς αναβάλλω από το να κάνω. Με πιάνει μια θλίψη ίσως να μην είμαι η κοπέλα του καλοκαιριού και ίσως έπρεπε να γεννηθώ φθινόπωρο γιατί μου αρέσει περισσότερο εκείνη η εποχή.
ίσως όμως ο λόγος που έγραψα το κείμενο αυτό είναι για να πω πως θέλω μια βόλτα σε κάποια παραλία και εκεί μονάχα ησυχία να υπάρχει. Η πόλη έχει βαβούρα και προβλήματα, ενώ η θάλασσα έχει ησυχία και κρύβει τα προβλήματα μέσα χωρίς κανένας να μπορεί να τα δει...
Χάθηκε το νόημα λέω και ξαναλέω και τι εννοώ με την λέξη νόημα, ο θεός και η ψυχή μου. Και η μουσική ποτέ δεν σταματά να παίζει, οποιαδήποτε στιγμή και ώρα της ημέρας πάντα ακούγεται μια μελωδία ίσως να ακούγεται σιγά αλλά και πάλι υπάρχει στο χώρο.
Δεν έχω άλλη δύναμη ούτε να κρατηθώ, ούτε να κρατήσω στο ύψος τους τα πράγματα. Όλα γκρεμίζονται. Όλα χάνονται και δεν μπαίνω στη διαδικασία να τα διορθώσω. Δεν έχω να διορθώσω κάτι όλα στο μυαλό μου είναι . Η ημέρα είναι σαφώς καλοκαιρινή αλλά με βρίσκει μέσα σε 4 τοίχους, η μουσική παραμένει δυνατά για να μην ακούσει ούτε η διπλανή μου το θυμό μου και τα νεύρα μου να τεντώνονται και να σπάνε ενδεχομένως. Όλα αυτά γιατί; Γιατί ξαφνικά αισθάνομαι πως αποτυγχάνω παταγωδώς σε όλα. Ακόμα και στα πιο απλά πράγματα. Ούτε να γράψω δεν μπορώ που φώναζα συνέχεια πως ήθελα να γίνω συγγραφέας, αν δεν γράψεις δεν γίνεσαι και αν δεν ζήσεις δεν μαθαίνεις και αν δεν κάνεις λάθη δεν γνωρίζεις τα σωστά. Αλλά πρώτα πρέπει να ζήσεις. Να ζήσω τι; Που καθημερινά όλο και κάτι με βγάζει εκτός ορίων και κρατιέμαι για να μην ουρλιάξω μέσα στον πανικό το : Σταματήστε τα όλα. θέλω απλά να κάτσω λίγο στάσιμη να δω τι έχω κάνει ή καλύτερα τι συνεχώς αναβάλλω από το να κάνω. Με πιάνει μια θλίψη ίσως να μην είμαι η κοπέλα του καλοκαιριού και ίσως έπρεπε να γεννηθώ φθινόπωρο γιατί μου αρέσει περισσότερο εκείνη η εποχή.
ίσως όμως ο λόγος που έγραψα το κείμενο αυτό είναι για να πω πως θέλω μια βόλτα σε κάποια παραλία και εκεί μονάχα ησυχία να υπάρχει. Η πόλη έχει βαβούρα και προβλήματα, ενώ η θάλασσα έχει ησυχία και κρύβει τα προβλήματα μέσα χωρίς κανένας να μπορεί να τα δει...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου