το φευγιό..

τουλάχιστον αν δεν θες να πεις την αλήθεια σε μένα, πες τη σε σένα. Δεν υπάρχει περίπτωση ο εαυτός σου να φύγει όπως μπορούν να φύγουν οι άνθρωποι απο τη ζωή σου. Τι σε χαλάει; γιατί έπαψες να κοιτάς το καθρέφτη που είναι ακριβώς δίπλα απο την πόρτα του σπιτιού σου. Καπνίζεις, πολύ καπνίζεις. Στέκεσαι στο παράθυρο και κοιτάς δρόμους που δεν αδειάζουν ποτέ, ίσως να θες να βλέπεις την μέρα να περνά και μαζί της να περνά και η ώρα απο τις ορδές των αυτοκινήτων που κοιτάς. Ώρες- ώρες μπορεί να σκέφτεσαι ότι θα ήθελες όντως να φύγεις απο κει πέρα, φτάνεις μέχρι την πόρτα πιάνεις τα κλειδιά, αλλά στέκεσαι και σκέφτεσαι , πως δεν έχεις να πας πουθενά, πως δεν έχεις να δεις κανέναν. πως δεν μπορείς απλά να σηκωθείς να φύγεις, όσο και αν το αποζητάς γιατι κάποιοι θα σε ψάχνουν, και το κινητό σου το σπασες σε μια φρίκη των προηγούμενων ημερών. Αφήνεις τα κλειδιά στην θέση τους, βγάζεις το μπουφάν φτιάχνεις καφέ και ανάβεις τσιγάρο. Μπορεί να βάλεις κανένα παιχνίδι με αυτοκίνητα να ξέρεις, ποτέ δεν τα έμαθα , ποτέ δεν με ενδιέφεραν. όταν πλέον νυχτώσει και έχει σκοτινιάσει αρκετά για να ανοίξεις τα φώτα, στη ζαλάδα σου ρίχνεις κάτω και το ποτήρι και το τασάκι. Εκνευρίζεσαι λες και είναι η πρώτη φορά που σπας κάτι, λες και ήταν κειμήλιο.
- πως κάνεις έτσι; ήταν απλά ένα ποτήρι, πρόσεχε με τα γυαλιά θα κοπείς, άσε με να το μαζέψω.
Είπε η κοπέλα που ερχόταν απο την κουζίνα, τα μαλλιά της τα είχε στηρίξει με ένα μολύβι ένω έπεφταν το πολύ μέχρι τους ώμους. ντυμένη απλά, μια φόρμα και ένα μπλουζάκι.
-Τι κάνεις εσύ εδώ; πως μπήκες;  τη ρώτησε
- τι λες καλέ; πας καλά; είμαι εδώ, εδώ και μέρες. είπε η κοπέλα ενώ ερχόταν πιο κοντά του.
- μα όχι , ήμουν μόνος μου.  είπε και έκανε πίσω βήματα γιατί τρόμαξε απο τη φωνή της κοπέλας στο πρόσεχε.
- μπα; αλήθεια; είσαι εσύ μόνος σου; πως και έτσι; είπε η κοπέλα και συνέχιζε να τον πλησιάζει ενώ κάθισε στο κόκκινο καναπέ.
-ναι μόνος μου είμαι, είδες συνέβη και αυτό. Αυτό δεν ευχόσουν; να μείνω μόνος για να ωριμάσω;
είπε και κάθισε στην απέναντι πολυθρόνα.
η κοπέλα χαμογέλασε και τον κοιτούσε μέσα απο τα γυαλιά της. άναψε ένα απο τα τσιγάρα που βρηκε στο τραπέζι,  φύσηξε τον καπνό και δεν μίλησε. απλά τον κοιτούσε.
- τι ; δεν μιλάς; τώρα σε έπιασε; για να πετάξεις την κακία σου όμως πριν μπορούσες. είπε ο άντρας ενώ φαινόταν ότι είχε θυμώσει παραπάνω απο το κανονικό.
-Ξέρεις τι μου φαίνεται περίεργο; ρωτά η κοπέλα ενω τινάζει το τσιγάρο.
Ο άντρας γνέφει λίγο με το κεφάλι, ή ρωτά ή απλά είναι καταφατικός.
- ότι πιστεύεις ότι είσαι μόνος ενώ δεν είσαι. αναρωτιέμαι αν μερικές φορές απλά γκρινιάζεις για να σου λέμε το εύγε και το μπράβο. θα μου άρεσε βέβαια αν έμενες μόνος αλλά ποια είμαι εγώ για να σου πω να ωριμάσεις; και τι είσαι για να ωριμάσεις φρούτο; αποκτώ απο το χιούμορ σου σιγά σιγά , σου μοιάζω βλέπεις. αλλά πέρα απο την πλάκα και τα αστεία και επειδή κουράστηκα να σε βλέπω, δεν λίγο πιο χαλαρά τη ζωή σαν να είναι κυριακάτικη εκδρομή, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα ξεκινήσει, που θα πας και τι θα σε βρεί. Μπορεί και για σένα η ευτυχία να είναι ένα βήμα έξω απο αυτή τη πόρτα. το θέμα είναι ΄θα βγείς ή θα πας πάσο και θα την κοιτάς απο το παράθυρο;
η κοπέλα σηκώθηκε και περπάτησε προς τα σκοτάδια των μέσα δωματίων...

-Ακόμα κοιμάσαι; σήκω πήγε μεσημέρι, πότε επιτέλους θα γίνεις άνθρωπος; Σήκω να κάνεις καμια δουλειά.
-Ε; ναι . καφέ .
-Εδώ στον έχω! τι έπαθες παιδί μου;
- τίποτα απλά είδα ένα περίεργο όνειρο. λεω να βγω σήμερα.
-Επιτέλους μιας και θα βγεις , θα πας και σουπερμαρκετ. ...