τα κάστρα στην άμμο
το κακό με τα κάστρα στην άμμο είναι ότι με και ένα μικρό κύμα, μπορούν όλα να καταστραφούν, απο την άλλη όμως πάντα πιστεύεις ότι κάποια στιγμή θα καταφέρεις να μείνει ανέπαφο μέχρι την ώρα που θα φύγεις απο εκεί.
Κάπως έτσι είναι και το μυστήριο που πλανάται στον αέρα, εκείνη η αίσθηση ότι μάλλον τα καταφέρνω, μάλλον θα τα καταφέρω να κάνω κάτι, να ολοκληρώσω κάτι. Κάτι που θα έχει να κάνει με μένα, εκείνο το μικρό πράγμα που θα με φέρει σε μια πληρότητα και θα μπορώ να κατακτήσω και πάλι την ανάσα μου απο την αρχή. Που θα ξέρω τουλάχιστον ότι προσπάθησα να βγω απο το οποιοδήποτε καλούπι που εγώ μου έχτισα. Δεν θα έχω κάποιο πρόβλημα να αναφέρω, δεν θα έχω κάποια ταραχή να συζητήσω, όλα θα κυλούν ήρεμα γιατί κατάφερα να βγω και να πω ότι εντάξει το φτασα ως το τέλος. Φοβόμουν να μπω στη διαδικασία του να χτίσω κάστρα στην άμμο, κάθε φορά έβρισκα μια δικαιολογία, και κάθε φορά με εκνεύριζαν τα άτομα που είχα δίπλα μου, που ήταν απόλυτα σίγουρα για την επιτυχία μου, ήθελα απλά να σταματήσουν να μιλάνε.
Ήμουν καλός όμως στις μεγάλες διαδρομές, εκείνες που μπορεί να μην ήξερα τίποτα για το δρόμο στον οποίο θα διάβαινα, αλλά δεν είχα ποτέ την παραμικρή αμφιβολία ότι δεν θα με βγάλουν σε κάποιον προορισμό, εκεί που ίσως τα χάνω είναι μόνο στο σημείο που ξέρω πολύ καλά πως θα βγω σε σταυροδρόμι και θα χρειαστεί να επιλέξω! δεν υπάρχει ποτέ σωστή απάντηση. Δεν σε ενημερώνουν αν θα βρεθείς σε αδιέξοδο ή σε απανωτές στροφές, δεν υπάρχει κάποια πινακίδα που να σου λέει πόσο ακόμα θα χρειαστείς για να φτάσεις.
Και κάπου στα μισά μιας τέτοιας διαδρομής κουράστηκα, και άρχισα να σκέφτομαι τα κάστρα στην άμμο. Αν πρόσεχες όταν προσπαθούσα μάταια να σου δείξω τα μυστικά μου, θα έβλεπες ότι στην πίσω μεριά του κάστρου σε αυτή που δεν κοιτά προς τη θάλασσα, πάντα έφτιαχνα μια μιρκή έξοδο κινδύνου, υπέθετα ότι αν έμπαιναν νερά στο κάστρο, όλοι θα γλύτωναν απο κεί και ας μην ήμουν εγώ εκεί. Τώρα καταλαβαίνεις για ποιό λόγο κάθε φορά κοιτάω το αν στα σχέδια μου και για ποιό λόγο το σταυροδρόμι μου φαίνεται σαν τον δυσκολότερο γρίφο που πρέπει να λύσω, δεν έχει έξοδο κινδύνου πρέπει να το διασχύσεις για να βρεις την έξοδο. Και εγω αυτό δεν μπορώ να το καταφέρω.
Το βλέπω το βλέμμα σου έχεις ενστάσεις, θέλεις να επιβάλεις την τάξη όπως πάντα κάνεις αλλά άκουσε με. Η τυφλόμυγα ποτέ δεν μου άρεσε, ούτε το σκοτεινό δωμάτιο για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Δεν ξέρω που μπορεί να χτυπήσω... τώρα μπορείς να μιλήσεις.
- Αυτή είναι η μαγεία ότι και να χτυπήσεις , θα σηκωθείς και θα συνεχίσεις με όποιο τρόπο βρεις να κάνεις αυτό που κάνουμε όλοι μας. αρχικά να περπατάς και μετά να ζεις.
Να ζεις πράγματα που ποτέ δεν θα ήθελες να έχεις ζήσει, να γνωρίσεις ανθρώπους που ποτέ δεν θα έκανες παρέα μαζί τους αλλά για κάποιο λόγο θες όσο τίποτε άλλο να τους γνωρίσεις. Να ερωτευτείς άτομα που έλεγες ότι δεν θα σου ταίριαζαν ή και που θα σου ταιριαζαν αλλά δεν θα το τολμούσες. Με λίγα λόγια είναι πολύ ωραία εικόνα τα κάστρα στην άμμο να μένουν ανέπαφα όταν το κύμα έρχεται έστω με ελάχιστη ταχύτητα κοντά τους. μόνο που τότε δεν θα καταλάβαινες ποτέ ότι δεν σου άρεσε να τα χτίζεις και να μένουν εκεί, αλλά να μπαίνεις στην διαδικασία ξανά και ξανά να προσπαθείς να τα χτίζεις ξανά και ξανά για να μάθεις στην τελική ότι αν δεν θες να σου χαλάει τα κάστρα το κύμα θα πρέπει να τα χτίζεις μακριά απο τη θάλασσα ...
Κάπως έτσι είναι και το μυστήριο που πλανάται στον αέρα, εκείνη η αίσθηση ότι μάλλον τα καταφέρνω, μάλλον θα τα καταφέρω να κάνω κάτι, να ολοκληρώσω κάτι. Κάτι που θα έχει να κάνει με μένα, εκείνο το μικρό πράγμα που θα με φέρει σε μια πληρότητα και θα μπορώ να κατακτήσω και πάλι την ανάσα μου απο την αρχή. Που θα ξέρω τουλάχιστον ότι προσπάθησα να βγω απο το οποιοδήποτε καλούπι που εγώ μου έχτισα. Δεν θα έχω κάποιο πρόβλημα να αναφέρω, δεν θα έχω κάποια ταραχή να συζητήσω, όλα θα κυλούν ήρεμα γιατί κατάφερα να βγω και να πω ότι εντάξει το φτασα ως το τέλος. Φοβόμουν να μπω στη διαδικασία του να χτίσω κάστρα στην άμμο, κάθε φορά έβρισκα μια δικαιολογία, και κάθε φορά με εκνεύριζαν τα άτομα που είχα δίπλα μου, που ήταν απόλυτα σίγουρα για την επιτυχία μου, ήθελα απλά να σταματήσουν να μιλάνε.
Ήμουν καλός όμως στις μεγάλες διαδρομές, εκείνες που μπορεί να μην ήξερα τίποτα για το δρόμο στον οποίο θα διάβαινα, αλλά δεν είχα ποτέ την παραμικρή αμφιβολία ότι δεν θα με βγάλουν σε κάποιον προορισμό, εκεί που ίσως τα χάνω είναι μόνο στο σημείο που ξέρω πολύ καλά πως θα βγω σε σταυροδρόμι και θα χρειαστεί να επιλέξω! δεν υπάρχει ποτέ σωστή απάντηση. Δεν σε ενημερώνουν αν θα βρεθείς σε αδιέξοδο ή σε απανωτές στροφές, δεν υπάρχει κάποια πινακίδα που να σου λέει πόσο ακόμα θα χρειαστείς για να φτάσεις.
Και κάπου στα μισά μιας τέτοιας διαδρομής κουράστηκα, και άρχισα να σκέφτομαι τα κάστρα στην άμμο. Αν πρόσεχες όταν προσπαθούσα μάταια να σου δείξω τα μυστικά μου, θα έβλεπες ότι στην πίσω μεριά του κάστρου σε αυτή που δεν κοιτά προς τη θάλασσα, πάντα έφτιαχνα μια μιρκή έξοδο κινδύνου, υπέθετα ότι αν έμπαιναν νερά στο κάστρο, όλοι θα γλύτωναν απο κεί και ας μην ήμουν εγώ εκεί. Τώρα καταλαβαίνεις για ποιό λόγο κάθε φορά κοιτάω το αν στα σχέδια μου και για ποιό λόγο το σταυροδρόμι μου φαίνεται σαν τον δυσκολότερο γρίφο που πρέπει να λύσω, δεν έχει έξοδο κινδύνου πρέπει να το διασχύσεις για να βρεις την έξοδο. Και εγω αυτό δεν μπορώ να το καταφέρω.
Το βλέπω το βλέμμα σου έχεις ενστάσεις, θέλεις να επιβάλεις την τάξη όπως πάντα κάνεις αλλά άκουσε με. Η τυφλόμυγα ποτέ δεν μου άρεσε, ούτε το σκοτεινό δωμάτιο για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Δεν ξέρω που μπορεί να χτυπήσω... τώρα μπορείς να μιλήσεις.
- Αυτή είναι η μαγεία ότι και να χτυπήσεις , θα σηκωθείς και θα συνεχίσεις με όποιο τρόπο βρεις να κάνεις αυτό που κάνουμε όλοι μας. αρχικά να περπατάς και μετά να ζεις.
Να ζεις πράγματα που ποτέ δεν θα ήθελες να έχεις ζήσει, να γνωρίσεις ανθρώπους που ποτέ δεν θα έκανες παρέα μαζί τους αλλά για κάποιο λόγο θες όσο τίποτε άλλο να τους γνωρίσεις. Να ερωτευτείς άτομα που έλεγες ότι δεν θα σου ταίριαζαν ή και που θα σου ταιριαζαν αλλά δεν θα το τολμούσες. Με λίγα λόγια είναι πολύ ωραία εικόνα τα κάστρα στην άμμο να μένουν ανέπαφα όταν το κύμα έρχεται έστω με ελάχιστη ταχύτητα κοντά τους. μόνο που τότε δεν θα καταλάβαινες ποτέ ότι δεν σου άρεσε να τα χτίζεις και να μένουν εκεί, αλλά να μπαίνεις στην διαδικασία ξανά και ξανά να προσπαθείς να τα χτίζεις ξανά και ξανά για να μάθεις στην τελική ότι αν δεν θες να σου χαλάει τα κάστρα το κύμα θα πρέπει να τα χτίζεις μακριά απο τη θάλασσα ...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου