δοκιμή #1

Δοκιμή #1 

μισάνοιχτα φώτα, το again των archive να παίζει σαν μουσικό χαλί κι η κοπέλα διαβάζει δυνατά απο το μεγάλο τετράδιο, στον άντρα που στεκόταν απέναντι της.

και οταν δεν ξέρω πως να πω κάτι ή πως θα ακουστεί αφήνω τα τραγούδια να μιλούν γι μένα, και θυμάμαι ένα στοίχο από ένα τραγούδι του Jim Morrison "when the music's over, turn out the lights". 

και λίγο πριν κοιμηθώ σβήνω το φως, σβήνω και τη μουσική. 

   * * * 

   Μια τυχαία συνάντηση, όταν θα κάθομαι στην καφετέρια στο αγαπημένο μου σήμειο στο παράθυρο κι θα κοιτάξω έξω, ίσως ο άντρας που στέκεται απέναντι να είσαι εσύ, του φέρνεις κάπως, αλλάζω βλέμμα δεν έχω συνηθίσει ακόμα τις ευγενικές πεθαμένες νευρικές καλησπέρες, τους άνευρους διαλόγους.

-Τι κάνεις;
-καλά! Εσύ;
-να σαι καλά, και εγώ καλά. (ίσως να ξεροβήξουμε και να κοιτάξουμε γύρω-γύρω)
-χάρηκα που σε είδα. Μιλάμε.
-ναι ναι σαφώς, μιλάμε.
Οχι αυτό το στύλ συζήτησης ποτέ δεν μου άρεσε τουλάχιστον όχι με σένα. Κοιτάω δεύτερη φορά μήπως και καταφέρω να καταλάβω για ποιό λόγο δεν μπορώ να σε θυμηθώ το πρόσωπο σου,σαν να είναι παζλ κάθε φορά στο μυαλό μου. Γυρίζω τις σελίδες στο βιβλίο μου βιαστηκά, ίσως για να βρω ένα συγκεκριμένο κομμάτι που μου έχει κολλήσει μέρες στο μυαλό. “sometimes I turn around and catch the smell of you and I cannot go on I cannot fucking go on without expressing this terrible so fucking awful physical aching fucking longing I have for you. And I cannot believe that I can feel this for you and you feel nothing. Do you feel nothing? (4:48 psychosis Sarah Kane)”

δεν ήσουν εσύ. Ποτέ δεν θα είσαι εσύ. Όχι εδώ, όχι εκεί. Περπατάω στα σοκάκια μιας πόλης, που θεωρείται ότι ο ρομαντισμός υπάρχει σαν σύννεφο απο πάνω της. Ζευγαράκια κρατιούνται χέρι χερι και εγώ προσπαθώ να ξεφυγω απο τον όχλο και να προχωρήσω πιο γρήγορα, να πάω γρήγορα στο αυτοκινητό μου, μην δω κανέναν, μην μιλήσω σε κανέναν , ούτε γειά , γιατί μπορεί πάλι να με ρωτήσουν για σένα κι εγώ να έχω την αντίδραση ενός τουρίστα που ζητάει το δρόμο για την ακρόπολη. Χαμένος. Κυριολεκτικά. Η αμέσως επόμενη αντίδραση είναι να μιλάω για σένα. Το χω σκεφτεί, ότι οι λέξεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τρόπος περιγραφής μιας ανάμνησης, γιατί αν κάτι απλά το θυμάσαι νιώθεις ένα ελαφρύ αεράκι να σε διαπερνάς, αν όμως το περιγράψεις με λέξεις, με μουσικές, του δίνεις μορφή και αυτό είναι που σε πονάει. Η μορφή, φαίνεται τόσο υπαρκτή που για λίγο μέχρι και εγώ η ίδια μπερδεύομαι κι νομίζω πως σε είδα χθες, μα στην ουσία δεν μπορώ να μετρήσω ούτε εγώ η ίδια το καιρό, λέω απλά πως ήταν πριν αλλάξει η εποχή. Μου ακούγεται καλύτερο απο το κλισέ, να μετράω μέρες. Το να μετράς δείχνει ακόμα πως έχεις αίσθηση του χρόνου, αν βέβαια σε νοιάζει, για την δική μου περίπτωση να είναι καλά τα ημερολόγια.

  Μπορώ να κάθομαι με τις ώρες και να κοιτάω έξω από το παράθυρο ή να κάθομαι με τις ώρες κι να κοιτάω τηλεόραση αλλά στην ουσία απλά το πρόσωπο μου θα είναι στραμμένο προς τα εκεί. Μπορώ να κάθομαι στο σπίτι μέρες ολόκληρες και να ακούω μουσική μα κάποια στιγμή το ρολόι θα χτυπήσει τρεις και εγώ θα πρέπει να βγω έξω γιατί κάτι πρέπει να κάνω για να μην νιώσω τη μαυρίλα μου να με πλησιάζει απειλητικά.. " 

- Δεν σβήνεις το φως να κοιμηθούμε και βγάλε και τους archive, σταμάτα για σήμερα, ώρα για ύπνο , αύριο πάλι θα το διαβάσουμε κι θα δούμε τι θα ξεφύγει απο το δαιμόνιο delete. 

Έκλεισα την μουσική,έκλεισα και το φως, και το τετράδιο κρύφτηκε στο συρτάρι. μερικά πράγματα καλο είναι να μένουν εκεί φυλαγμένα, κλειδωμένα και μόνα, όσο για τη μουσική ευτυχώς είχε αέρα και φυσούσε ...