Τίτλοι τέλους. (θυμάσαι???? part3)

Ακόμα περισσότερο φοβόμουν το σκοτάδι... ώρα να κλείσω το τελευταίο φως...

« Το απόλυτο σκοτάδι έχει απλωθεί μέσα στο σπίτι, στέκομαι στο μπαλκόνι, καθισμένη στο υπερυψωμένο πεζούλι, τα γόνατα μου ενωμένα πλήρως με το υπόλοιπο σώμα μου, ένιωθα ασφάλεια καθώς άφηνα τις αισθήσεις μου να χαλαρώνουν και να χάνουν τον μοναδικό τους στόχο, να με επαναφέρουν ή να με διατηρούν στην πραγματικότητα… Μοναδικό φως το φεγγάρι με λιγοστά σύννεφα να θρυμματίζουν την αέναη μορφή του. Κι όμως ήταν τάχα σκληρή η απόφασή μου να ξεφύγω από τις σκέψεις που κατασπάραζαν το μυαλό μου, τα συναισθήματά μου; Αν με άκουγαν, οι νύμφες, θα μου μιλούσαν σκληρά για τις σκέψεις αυτές, δεν μετράει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι! Θα μου έλεγαν και θα μου ξανά-έλεγαν… Μέχρι να μπορούσα να το έλεγα και να το αισθανόμουν. Το κρύο είχε μαλακώσει, σαν χάδι από μεταξωτό μαντίλι απομεινάρι από άλλες εποχές, τότε που οι κοπέλες, ως γνώστες της κοκεταρίας φρόντιζαν μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Σαν κάποιος να είχε βάλει στην ίδια την ζωή αναγεννησιακά πορτρέτα! Mα σκοπός τους, δεν ήταν απλά να στέκονται βουβά σε τοίχους αλλά να μιλούν και να γελούν, να ζουν και να υπάρχουν σαν κάτι ανεξίτηλα γραμμένο σε στιχάκια στους δρόμους. Πόσες φορές δεν κοίταξα το δρόμο απλά σαν να ήθελα να βρω κάτι διαφορετικό και απρόσμενα ελκυστικό, μόνο και μόνο ελπίζοντας να οδηγηθώ σε κάποιο άλλο μονοπάτι, διαφορετικό και φιλόξενο κατάμεστο από παπαρούνα και πράσινο χορτάρι, δημιουργώντας ένα παράξενο χρωματικό συνδυασμό που μόνο να κυλιστείς σαν μικρό παιδί πάνω του, σου αποζητά… Ο ύπνος είναι γλυκός, λες και τρως γλυκό του κουταλιού, σερμπέτι από την γλύκα και μετά πίνεις καφέ ελληνικό πικρό λες και ελπίζεις πως η γλύκα θα νικήσει την πίκρα… Έχω χρόνια να κοιμηθώ και να νιώσω έτσι, πάντα ήταν διαφορετικά, δεν ένιωθα απελευθερωμένη, πάντα ξυπνούσα λες και οι εφιάλτες, μου έστησαν καρτέρι, και το ωραίο μου, μυστικό λιβάδι στη άκρη του δρόμου, έγινε απλά ένα λιβάδι επιστροφής παλιών χρεών και η πόρτα για το μέλλον… Ωραία λέξη! Μέλλον, ίσως να προσπαθούμε να πείσουμε, με την χρήση της, τον εαυτό μας, ότι δεν το καθορίζουμε εμείς… Από φόβο και προσμονή για ένα ωραιότερο παρόν… Το άκουσμα λοιπόν της λέξης μέλλον, μου φέρνει στο μυαλό μόνο μια έκφραση, δεν υπάρχει μέλλον, γιατί δεν μπορούμε να σχεδιάσουμε τι θα κάνουμε, δεν σχεδιάζουμε μέλλον αλλά παρόν. Μαθαίνουμε το παρελθόν και συνεχίζουμε το παρόν μας, τόσο απλά! λες και θέλουμε να βρούμε κάποιο απομεινάρι για να μπορούμε να αναπνεύσουμε....Αναπνοή τι δύσκολο πράγμα! Τις ώρες που ασφυκτιάς εσύ και ο κόσμος γύρω σου, ζητάς να έχεις μια πνοή ζωής για να συνεχίσεις. Να συνεχίσεις που; στο ταξίδι της αλλαγής; της ελπίδας; ή της ροής των πραγμάτων; Δίπλα στο κερί τοποθέτησε και τις βέργες μου, να της δω μια τελευταία φορά, όλες μαζί! πριν, πριν της κλείσω στο συρτάρι και της χάσω από τα μάτια μου... 5 χρόνια, 1825 μέρες, 43800 ώρες κοσμούσαν το αριστερό μου χέρι! και έτσι ξαφνικά αποφάσισα να της αφήσω πίσω. Τι γελοίο πράγμα κάθομαι και ασχολούμαι με τις βέργες μου! Απόφαση του 2011 ήταν να της αφήσω πίσω! σαν να κλείνω εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου, χαράσσοντας πορεία αλλαγής! Κουράστηκα, ήρθε η ώρα να σβήσω και το τελευταίο φως, αν και πάντα με τρόμαζε το σκοτάδι, ή καλύτερα η σιωπή που αποπνέει... είναι αυτό που μου είχε πει κάποτε κάποιος μου είχε μιλήσει για την μοναξιά, εγώ θα το αλλάξω λίγο: η σιωπή είναι ώρες ώρες τόσο δυσβάσταχτη.. Τι να πω μπορεί να είναι έτσι αλλά από την άλλη μεριά στην σιωπή γράφτηκαν και οι μεγαλύτεροι μονόλογοι... το εγώ σου μιλά με το καθάριο αίσθημα σου και απλά ακούς το πόρισμα... αλλά ποιος καταδικάστηκε στην σιωπή για να καταδικαστώ εγώ...όσο ακόμα έχω λέξεις- εκφράσεις, τότε θα έχω και φωνή! .... ΤΕΛΟΣ!