καθρέφτες ...

Τις τελευταίες μέρες μπορώ να τις χαρακτηρίσω με μία μόνο λέξη: Ασφυκτικές! τόσα πολλά να πω, τόσοι λίγοι να ακούσουν! Δειλία από μέρους μου να εκφράσω αυτά που θέλω. λέω πως ξέρω τι θέλω, όντως ξέρω αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ακούσει, ή να μάθει, και αν είναι όντως εκεί για να ακούσει τότε θα βρω κάτι άλλο να πω πέρα από αυτά που πρέπει να μάθει. Είναι πάρα πολύ ωραίο το συναίσθημα και είχα πάρα πολύ καιρό να το ζήσω, να πιάνω μολύβι και χαρτί και να ξέρω πως μπορώ να γράψω! Να γράψω κάτι που θα με αφήσει χωρίς αναπνοή από την χαρά ή από το νόημα που βγάζει. Κυρίως γράφω για μένα, αλλά και πάλι άλλες φορές έρχομαι σε διάθεση να γράψω για άλλους και ας φοβάμαι ότι θίγω ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα ή πολύ πιο απλά να φοβάμαι πως τους αγγίζω και να φοβάμαι μήπως παρεξηγηθώ απόλυτα! Παρεξηγούμαι, από μένα κυρίως που νομίζω πως μπορεί να κάθεται όντως κάποιος να με διαβάζει. Απορώ με μένα κυρίως! που σκέφτομαι ότι θέλω να αλλάξω "τον κόσμο" ! Γιατί υπάρχει κάτι σταθερό εκεί έξω, το μόνο που θέλω είναι μια σταθερότητα! καμία σχέση με την μονιμότητα, εννοώ σταθερότητα, και είναι τόσο δελεαστική σαν τον καφέ το πρωί!
Νιώθω πως πνίγομαι από έμπνευση και από χαρά και θέλω όντως να κλείσω όλα αυτά που θέλω και σκέφτομαι σε μια μεγάλης διάρκειας πνοή για να ζουν για όταν πλέον θα φύγουν από κοντά μου. Σκέφτομαι ιδιαίτερα εκείνο το στοίχο που είχε γράψει ο Σεφέρης:" Το ζεστό νερό κάθε πρωί μου θυμίζει πως δεν έχω τίποτε άλλο ζωντανό κοντά μου" Είχε δίκιο, είχε άδικο κανείς δεν ξέρει. Είναι ώρες ώρες αυτό το πάγωμα που νιώθεις όταν είσαι με ή χωρίς κόσμο και περιμένεις κάτι να σε ξυπνήσει και να σου δώσει χαρά. όταν αυτό το βρίσκεις τότε μένεις να σκέφτεσαι πως θες και κάτι ακόμα! και κάτι ακόμα και κάτι ακόμα! και τελικά ίσως να χάσεις τα πάντα! όχι! ακόμα δεν έχω χάσει τίποτα, όχι στην ουσία κάτι που είχα αλλά και πάλι οι σκέψεις μου γίνονται λαβύρινθος και κοιτάζομαι στους καθρέφτες μου για να δω τι αλλαγή έχω κάνει! έχω όντως κάνει;;
Ναι! μου φωνάζουν, πως έχω αλλάξει, μα τι έχω αλλάξει, η ίδια είμαι που σκέφτεται, που αναλύει! και μου απαντούν ορισμένες φορές... που λες ναι!
τότε με αποστομώνουν και δεν ξέρω κάτι άλλο να τους απαντήσω και τότε αλλάζω γλώσσα, χρησιμοποιώ άλλες εκφράσεις...pffff...γκρρρρ...και ενίοτε νιαού! μόνο και μόνο για να δώσω λίγο χρώμα στις οποιεσδήποτε σκέψεις που δεν μπορώ να ονομάσω! Αν τις ονομάσω ή που θα τρομάξω από την σιγουριά που τις διαπνέει ή που θα γελάσω και θα πιω ακόμα ένα ποτό για να μην μου φύγει η χαρά...
Περίεργο ενώ πάντα σκεφτόμουν ακόμα και τώρα δηλαδή σκέφτομαι πως οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, τις τελευταίες μέρες νομίζω πως έστω και ένας από αυτούς να φύγει εγώ θα βγω εκτός εαυτού και θα γίνω εκείνη που τα σπάει! Ωραία να και ένας χαρακτηρισμός που δεν μου είχα δώσει. . .
θυμάμαι παλιότερα που ζητούσα χρόνο και πιστώσεις και βλακείες για να σκεφτώ, να αναλύσω, να το ξανά δω από εδώ απο εκεί και τώρα;; τώρα απλά όλες αυτές οι σκέψεις γίνονται στο fast forward! και γελάω με τον εαυτό μου την ώρα που δακρύζω όταν είμαι σε άλλη ψυχολογία! γιατί κλαίω; γιατί γελάω; αφού εγώ τα έχω δημιουργήσει όλα! προβλήματα και μη!
και κάνω νόημα στον μπάρμαν για ακόμα ένα ποτό και ας μην το σηκώσω και ας βγω εκτός ελέγχου! Πείσμα, πείσμα πολύ πείσμα τις τελευταίες μέρες, σαν να τραβάω σχοινιά και τα σχοινιά να είναι τα νεύρα μου, το πιστεύω κάποια στιγμή απλά θα τα παρατήσω όλα...έλα όμως που δεν είναι στην φύση μου να τα αφήνω τα πράγματα στην τύχη τους! και τότε πάλι ξαναπέφτω στην παγίδα μου και ασχολούμαι! τίποτε καλύτερο;;; Νομίζω πως αυτό το κείμενο δεν θα έχει κανένα νόημα αν δεν φωνάξω δυνατά: ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΔΩ! αν δεν πω να μείνεις εδώ, αν δεν πω ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΕΔΩ! όχι εδώ! εδώ που είμαι, εδώ γενικά εδώ!
φοβάμαι, τρομάζω απο τις απότομες αλλαγές, είμαι ενοχική και νομίζω πως φταιώ που τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ και τις μέρες δεν μπορώ να ξυπνήσω...που θέλω μόνο να γράφω για να πω αυτά που δεν μπορώ ούτε καν να σκεφτώ, γιατί αν τα σκεφτώ τότε εκεί είναι που έχασα κάθε επαφή με περιβάλλον...
θέλω να κάνω όνειρα και να μην περιβάλλομαι από σκέψεις αποτυχίας! θέλω να διαβασθούν αυτά που γράφω και είναι ένα όνειρο μεγάλο, που δεν ξέρω καλά-καλά αν θα ζήσω! και εύχομαι την ώρα που θα δειλιάσω, γιατί θα γίνει και αυτό να μου πει προχώρα και μην φοβάσαι! και ας φοβάμαι θα πάω!!!
είχα πει κάποτε "να ονειρεύεσαι με τα παράθυρα ανοιχτά, γιατί τα όνειρα θέλουν οξυγόνο" ε τι να πω! αν άφηνα κανένα παράθυρο ή καμία πόρτα ανοιχτή στην ζωή μου καλά θα ήταν! δυστυχώς κανείς δεν χτυπάει πολύ καιρό το κεφάλι σε τοίχο, κάποια στιγμή ματώνει...
Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να πω τα πα και έφυγα, γιατί δεν έφυγα, είμαι ακόμα εδώ, και θα είμαι μέχρι να μου κλείσουν τις πόρτες και θα είμαι μέχρι που να αρνηθώ αυτά που θέλω τρεις, όπως είχα πει σε άλλο κείμενο γύρω στον Ιανουάριο... ω συγνώμη το έχω κάνει αυτό, μόνο που πλέον το μετάνιωσα !!
Κοιτάω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη και σκέφτομαι πως γίνεται τόση ηρεμία μέσα στον πανικό μου! ναι πανικός είναι η σωστή έκφραση, μην χάσω τίποτε από τα τελευταία γεγονότα! το μόνο που ίσως μπορώ να μου καταλογίσω είναι ότι τελικά ένα μικρό σπρώξιμο το χρειάζομαι για να δω καθαρά, πέρα από τα γυαλιά μυωπίας μου... και ναι τότε θα πω ναι! ωραία...

Όλα εκείνα που μου θυμίζουν για ποιό λόγο πρέπει να συνεχίσω να είμαι αυτή που πραγματικά είμαι. Αφιερώνεται σε εκείνους που ποτέ δεν έπαψαν να ονειρεύονται!
Η ζωή λέγεται πως είναι μια παρτίδα από ζάρια, δεν έχει σημασία τι ζαριά θα φέρεις, αλλά πως θα την αξιοποιήσεις καλύτερα. Είναι πολύ εύκολο να βλέπεις την ζωή σου από την θέση στον πάγκο αλλά πολύ καλύτερο είναι να την ζεις, να την τριπλάρεις και να την οδηγήσεις έτσι μέσα στο γήπεδο για να νικήσεις! Και αν χάσεις, τότε θα ξέρεις πως έπαιξες όσο καλύτερα μπορούσες.
τουλάχιστον υπάρχουν και οι καθρέφτες...πάντα υπάρχουν!