σκέψεις!

{κοιτάω συχνά έξω από το παράθυρο ή την πόρτα, λες και κάποια στιγμή θα ανοίξει... Πόσες σκέψεις χωράνε σε ένα τσιγάρο ή έναν καφέ;

Κοιτάω το καπνό που προχωρά ελεύθερος και αναρωτιέμαι πότε αισθάνθηκα έτσι τελευταία φορά! και ύστερα σιωπή λες και αυτή έχει της απαντήσεις. η καθημερινότητα μου προδιαγεγραμμένη, τίποτα διαφορετικό! έτσι για να έχω κάτι να πω! Περπατάω σε δρόμους με έναν καφέ στο χέρι, που μπορεί να είναι ο τρίτος ή τέταρτος και κοιτάζω μέσα από τα γυαλιά μου,βιτρίνες, πράγματα, κτίρια, ανθρώπους! Μέσα από τα γυαλιά μου, να έχω πλήρη κάλυψη να μην βλέπει κανείς αν το μάτι μου είναι θολό από την αϋπνία! Επιστρέφω σπίτι και με περιμένει ένα ανοιχτό έγγραφο word να γράψω. Να γράψω τι; λέξεις- φράσεις, να με κάνω να αισθανθώ καλύτερα. Αλλά το μόνο που ίσως να με κάνει να αισθανθώ ότι δεν έχω κάνει λάθος, λάθος που ονόμασα τα όνειρά μου είναι ο τοίχος, αλλά μια φορά μου απάντησε και αυτός, μου άφησε σημάδι στο μέτωπο!

φωνάζω, άλλοτε ουρλιάζω πως δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε όνειρα, αλλά ύστερα σκέφτομαι, δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν κράτησες. Με την πρώτη στραβή το άφησα, βρίσκω μια δικαιολογία και λέω πως αυτό με παράτησε γιατί δεν έχω έμπνευση! και αμέσως- αμέσως να τα νεύρα βουνό γιατί για άλλη μια φορά παράτησα αυτό που με κάνει να χαμογελάω, να ξεδίνω!

δεν έχει νόημα ότι και να πω τώρα. ίσως να θέλω κάποιος να με τραβήξει από το μαλλί και να μου πει : Γράψε, κυνήγησε το! και ας του φωνάξω, τουλάχιστον κάποιος θα έχει προσπαθήσει να μου βάλει μυαλό!

ίσως να πρέπει να αποφασίσω επιτέλους! αλλά και πάλι ή θα πρέπει να φερθώ τελείως έξω από τα όρια μου ή να αφεθώ σε κάτι που δεν ξέρω ούτε και εγώ θα με πάει! άλλωστε πόσο θα μπορώ να με διώχνω μακριά από τα θέλω μου;

Είμαι εκείνη που δείχνει δρόμους αλλαγής και είμαι εκείνη που αρνείται πεισματικά να τις προβάλλει στην ίδια! }