ο αλλος μου εαυτός...

στην πλειοψηφία των ημερών, άλλες είναι καλές και άλλες είναι κακές. Υπάρχουν εκείνες στις οποίες μπορώ και σε καταδικάζω και άλλες που σε δικαιολογώ σε ότι κάνεις. Ακόμα και αν είναι κάτι που δεν θα έκανα εγώ, ακόμα και αν είναι κάτι που με πληγώνει, ακόμα και αν είναι κάτι που θα δείξει εκείνο τον άλλο σου εαυτό. Τον σκοτεινό, που δεν αφήνει κάνεις να τον πλησιάσει. Που ψάχνει το φως μέσα σε ένα σχεδιασμένο μοναχικό σκοτάδι. Ξέρεις, γνωρίζεις, μαθαίνεις πως πρέπει να παλέψεις πολύ για να έχεις ότι χρειαστείς. ίσως να είναι απλά λέξεις αυτό που χρειάζεσαι, ίσως να είναι πράξεις, ίσως να είναι κάτι πολύ απλό που απλά φαντάζει πολύ σύνθετο. Βάζω δυνατά την μουσική για να μην ακουστεί η φωνή μου να φωνάζει! Σε χαρακτηρίζω και εσύ εκεί στέκεσαι ατάραχος και με κοιτάς χωρίς να μιλάς, χωρίς να αντιδράς λες και δεν σε ενδιαφέρει ότι λέω, ότι κάνω. . . ίσως να μην σε ενδιαφέρει, ίσως μόνο εγώ συμφιλιώθηκα με την σκοτεινή πλευρά και των δύο, ίσως μόνο εγώ να παλεύω για κάτι που δεν μπορώ να αποφασίσω αν θέλω να παλέψω... ναι όντως μπορεί να θέλω να παλέψω για κάτι μόνο και μόνο για να πω ότι δεν τα παράτησα. Αλλά πλέον είπα να σταματήσω να παλεύω, είπα να σταματήσω να βάζω δυνατά την μουσική. Να σταματήσω να σε καταδικάζω ή να σε δικαιολογώ, να σε αφήσω να προχωρήσεις μπροστά και να πας όπου εσύ θα νιώθεις καλύτερα. όσο για μένα ίσως να πρέπει να μάθω καλύτερα να διαχειρίζομαι και την δική μου πλευρά, με τα νεύρα μου, με τις εξαφανίσεις μου, τις καταθλίψεις μου αλλά κυρίως τις μέρες μου να μετρώ χωρίς εσένα...