τα μάτια ...

" Το χειρότερο δεν είναι να ξεχάσεις την φωνή, ούτε την όψη, το χειρότερο είναι να ξεχάσεις τα μάτια.  έχουν μιλήσει τραγούδια και ποιήματα για τα μάτια, δεν περιμένουν εμένα. αλλά τα μάτια είναι τα πρώτα που θα δεις και τα τελευταία που θα ξεχάσεις.
  Μόνο πριν φύγεις, άσε με να σε κοιτάξω λίγο, να μάθω τα μάτια σου, να ξέρω πως να σε ξαναβρώ, μην γελάς, κάτσε μην κουνιέσαι. Ήταν το πρώτο πράγμα που πρόσεξα μετά την φωνή σου. Συνεχίζεις να χαμογελάς με αυτό το υστερικό σου, ηλίθιο ύφος. Βιάζεσαι να φύγεις. Κάτσε να πιούμε ακόμα ένα καφέ και άμα δεν θες καφέ να πιούμε ένα ποτό και αν δεν θες ούτε ποτό πιες νερό. Αλλά άσε με να σε κοιτάξω και ας μην πούμε τίποτα άλλο. Δεν θα σου πω να μείνεις αλλά ούτε και να φύγεις, να σε κοιτάξω και μετά το υπόσχομαι δεν θα σου ζητήσω τίποτα άλλο.
  Θα χαμογελάσω και εγώ. Αλλά ας μην πιάσουμε ούτε τα αχ ούτε τα γιατί, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τους αποχαιρετισμούς. Μην περιμένεις να κουνήσω μαντίλια ούτε δάκρυα. Έλα να κάτσουμε στο μπαλκόνι έχει ένα ωραίο αεράκι. Όταν αγχώνομαι μιλάω το ξέρεις αυτό. Τώρα που φεύγεις μου ήρθε εμένα, τελικά μάλλον έχω χρόνο-καθυστέρηση. Κάτσε απέναντι μου! "

Σουρούπωσε έξω και ήμουν μόνο εγώ στο μπαλκόνι, έφυγε όταν έκλεισα τα μάτια μου. Χαμογέλασα δεν είπα τίποτα. Την επόμενη μέρα ξύπνησα και αφού ντύθηκα βγήκα σε μια πόλη καινούρια με εκείνα τα δύο μάτια , ακριβώς εκεί δίπλα μου, ακόμα και αν στην ουσία είχαμε απόσταση χιλιόμετρων. Αλλά δεν έχει σημασία πόσες φορές είναι δίπλα σου κάποιος, αλλά πόσο κοντά νιώθεις πως πλησιάζεις σε εκείνο  που λέμε η απόλυτη γλυκύτητα του τίποτα, ή αλλιώς η στιγμή της ευτυχίας...