η πόλη, το σπίτι και το όνειρο.
Πάντα μου άρεσε να αγοράζω διακοσμητικά για το σπίτι, πάντα μου άρεσε να αγοράζω πράγματα για το σπίτι. Κάποτε λοιπόν πήρα για ένα δώρο μια καρδιά ξύλινη, που έγραφε πάνω: "Home is where our stories begin.." Τότε μου άρεσε πραγματικά όπως είχε, που τα γράμματα ήταν λίγο θολά, σαν να είχε γραφτεί χρόνια πριν. Χωρίς δεύτερη σκέψη το αγόρασα. Και το παρέδωσα...
Όσο και να λέω και να φωνάζω και να υποστηρίζω ότι δεν μου αρέσει καθόλου η φοιτητική μου πόλη, έχει κάτι μαγικό, πέρα από τη γέφυρα, που όταν την κοιτάζω στις επιστροφές μου, λέω ότι έφτασα σπίτι μου. Είναι οι στιγμές που έζησα, οι πίκρες, οι χαρές, οι λύπες. Είδα αρκετά βράδια τα όνειρα μου να συνθλίβονται και να πέφτουν κάτω σαν καμμένα χαρτιά. Αλλά από την άλλη μεριά είδα εμένα να φτιάχνω το δικό μου σπίτι. Να επιμένω πως εδώ είναι το σπίτι μου. Γιατί όντως εδώ είναι το σπίτι μου . Ο χώρος μου. Και ο χρόνος μου.
Πρόσφατα έπεισα τον εαυτό μου πως τα όνειρα δεν έχουν αξία. Πως όλα είναι σε πλήρες ίσωμα. Ωστόσο μου απέδειξαν πως αυτό δεν ισχύει, και πως αν θες κάτι και είσαι σίγουρη το μόνο που πρέπει να σκεφτείς είναι το timing. Οι αποφάσεις είναι καθημερινές, τι φεύγει , τι μένει και ποιο το αποτέλεσμα. Και καθώς οι ώρες περνούν, η αισιοδοξία έρχεται ξανά στο προσκήνιο. μπορεί να μην είναι όλα εύκολα, μπορεί να μην είναι καν αξιοποιήσιμα αρκεί όμως να προσπαθήσεις. και αν φτάσεις στο σημείο της απόφασης, το ναι από το όχι είναι ένα κουτάκι διαφορά. Πες ναι . Και σε περίπτωση που δεν καταφέρω να προχωρήσω, θα κοιτάξω πάλι τη γέφυρα . ίσως τελικά αυτή να είναι η μαγεία της πόλης. οτιδήποτε και να γίνει σου δείχνει πως πάντα μπορείς να προχωρήσεις μπροστά.
Είναι δύσκολο να χτίσεις ένα σπίτι και είναι δύσκολο να πεις ότι είσαι σπίτι. Αλλά τώρα κατάλαβα πως τα όνειρα πάντα χρειάζονται ρίζες . και αυτό ήταν που είχα ξεχάσει. . . γι αυτό θα αλλάξω λίγο την έκφραση : Σπίτι είναι εκεί που βρίσκεται η καρδιά σου, και εν μέρει η καρδιά μου θα βρίσκεται πάντα εδώ, ακόμα και αν τα χρόνια περάσουν. άλλωστε το μόνο που μπορεί να αλλάξει είμαι εγώ και τα μαγαζιά . το αίσθημα όμως θα είναι πάντα το ίδιο.
Όσο και να λέω και να φωνάζω και να υποστηρίζω ότι δεν μου αρέσει καθόλου η φοιτητική μου πόλη, έχει κάτι μαγικό, πέρα από τη γέφυρα, που όταν την κοιτάζω στις επιστροφές μου, λέω ότι έφτασα σπίτι μου. Είναι οι στιγμές που έζησα, οι πίκρες, οι χαρές, οι λύπες. Είδα αρκετά βράδια τα όνειρα μου να συνθλίβονται και να πέφτουν κάτω σαν καμμένα χαρτιά. Αλλά από την άλλη μεριά είδα εμένα να φτιάχνω το δικό μου σπίτι. Να επιμένω πως εδώ είναι το σπίτι μου. Γιατί όντως εδώ είναι το σπίτι μου . Ο χώρος μου. Και ο χρόνος μου.
Πρόσφατα έπεισα τον εαυτό μου πως τα όνειρα δεν έχουν αξία. Πως όλα είναι σε πλήρες ίσωμα. Ωστόσο μου απέδειξαν πως αυτό δεν ισχύει, και πως αν θες κάτι και είσαι σίγουρη το μόνο που πρέπει να σκεφτείς είναι το timing. Οι αποφάσεις είναι καθημερινές, τι φεύγει , τι μένει και ποιο το αποτέλεσμα. Και καθώς οι ώρες περνούν, η αισιοδοξία έρχεται ξανά στο προσκήνιο. μπορεί να μην είναι όλα εύκολα, μπορεί να μην είναι καν αξιοποιήσιμα αρκεί όμως να προσπαθήσεις. και αν φτάσεις στο σημείο της απόφασης, το ναι από το όχι είναι ένα κουτάκι διαφορά. Πες ναι . Και σε περίπτωση που δεν καταφέρω να προχωρήσω, θα κοιτάξω πάλι τη γέφυρα . ίσως τελικά αυτή να είναι η μαγεία της πόλης. οτιδήποτε και να γίνει σου δείχνει πως πάντα μπορείς να προχωρήσεις μπροστά.
Είναι δύσκολο να χτίσεις ένα σπίτι και είναι δύσκολο να πεις ότι είσαι σπίτι. Αλλά τώρα κατάλαβα πως τα όνειρα πάντα χρειάζονται ρίζες . και αυτό ήταν που είχα ξεχάσει. . . γι αυτό θα αλλάξω λίγο την έκφραση : Σπίτι είναι εκεί που βρίσκεται η καρδιά σου, και εν μέρει η καρδιά μου θα βρίσκεται πάντα εδώ, ακόμα και αν τα χρόνια περάσουν. άλλωστε το μόνο που μπορεί να αλλάξει είμαι εγώ και τα μαγαζιά . το αίσθημα όμως θα είναι πάντα το ίδιο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου