Ο Απολογισμός και ο χρόνος. ..
" Χρόνος. Μετριέται σε δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια.
μπορεί να μετρηθεί με καφέδες, με ποτά, με τσιγάρα, με ανάγκες, με επιθυμίες, με πρέπει, με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Δεν μπορείς να τον σταματήσεις, δεν μπορείς να τον ξεχάσεις, πάντα κάτι θα σου υπενθυμίζει ότι προχωράει.
ξυπνάς, κοιτάς το παράθυρο κάθε μέρα, σηκώνεσαι και στηρίζεις τα χέρια σου στο στρώμα πριν κάνεις το πρώτο βήμα. Περπατάς μηχανικά και πατάς το κουμπί της καφετιέρας για να αρχίζει να ετοιμάζεται ο καφές. Πλένεις το πρόσωπο σου, δίχως να κοιτάξεις το καθρέφτη, βάζεις καφέ στη κούπα δίχως ζάχαρη, σκέτος. Ανοίγεις την μπαλκονόπορτα και βγαίνεις στο μπαλκόνι. κάθεσαι για λίγο και δεν κοιτάς απολύτως τίποτα, τα μάτια σου είναι προσηλωμένα στην κούπα, στο καφέ. Κοιτάς μηχανικά το ρολόι και τρέχεις να ετοιμαστείς. Η Κούπα στο νεροχύτη και δυο σταγόνες άρωμα στους καρπούς. Αρπάζεις την τσάντα σου, παίρνεις τα κλειδιά σου, κλειδώνεις. φεύγεις, τα βήματα σου θα ακούγονται μέχρι να κλείσει η πόρτα εισόδου της πολυκατοικίας.
Η μέρα περνά και εσύ νομίζεις πως είσαι στάσιμος,περπατάς και νιώθεις από το βάρος στις πλάτες σου όλο και να χαμηλώνεις. Αναστενάζεις. Με ότι καλύτερο να ξεκινήσεις πάντα καταλήγεις με τόσα λιγότερα. Για μια ακόμα μέρα απογοητεύεσαι χωρίς λόγο, χωρίς κάποια συγκεκριμένη αιτία, μόνο κι μόνο γιατί δεν μπορείς, γιατί νομίζεις πως δεν έχεις το δικαίωμα να τα παρατήσεις. Βλέπεις σημεία και λάθη και το βράδυ γίνονται πάθη, πάθη που αφήνουν μόνο ένα κρότο και ο κρότος την επόμενη μέρα σε αλλάζει. Γίνεσαι ξανά ψηλός και νιώθεις ελαφρύς σαν να μην έχεις τίποτα άλλο να πεις και τίποτα άλλο να δώσεις. Και καθώς περπατάς στους δρόμους της πόλης χαμογελάς κρυφά γιατί πλέον βρήκες τρόπο να κλείνεις την πόρτα σε ότι σε χαλάει, και να δέχεσαι πως υπάρχουν πράγματα που ελέγχεις και πράγματα που δέχεσαι. Τουλάχιστον πριν αποφασίσεις προσπάθησες να είσαι ακριβώς όπως οι άλλοι θέλουν , τώρα είναι να γίνεις αυτό που θες εσύ. και αν σε αγαπούν θα καταλάβουν , όπως λέει και ένα τραγούδι. Δεν γίνεται όλο το βάρος του κόσμου να το κουβαλάς στην πλάτη γίνεται όμως να δεχθείς για μια φορά πως όταν επιλέξεις το οποιοδήποτε βάρος είναι καθαρά δική σου επιλογή.
μπορεί να μετρηθεί με καφέδες, με ποτά, με τσιγάρα, με ανάγκες, με επιθυμίες, με πρέπει, με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Δεν μπορείς να τον σταματήσεις, δεν μπορείς να τον ξεχάσεις, πάντα κάτι θα σου υπενθυμίζει ότι προχωράει.
ξυπνάς, κοιτάς το παράθυρο κάθε μέρα, σηκώνεσαι και στηρίζεις τα χέρια σου στο στρώμα πριν κάνεις το πρώτο βήμα. Περπατάς μηχανικά και πατάς το κουμπί της καφετιέρας για να αρχίζει να ετοιμάζεται ο καφές. Πλένεις το πρόσωπο σου, δίχως να κοιτάξεις το καθρέφτη, βάζεις καφέ στη κούπα δίχως ζάχαρη, σκέτος. Ανοίγεις την μπαλκονόπορτα και βγαίνεις στο μπαλκόνι. κάθεσαι για λίγο και δεν κοιτάς απολύτως τίποτα, τα μάτια σου είναι προσηλωμένα στην κούπα, στο καφέ. Κοιτάς μηχανικά το ρολόι και τρέχεις να ετοιμαστείς. Η Κούπα στο νεροχύτη και δυο σταγόνες άρωμα στους καρπούς. Αρπάζεις την τσάντα σου, παίρνεις τα κλειδιά σου, κλειδώνεις. φεύγεις, τα βήματα σου θα ακούγονται μέχρι να κλείσει η πόρτα εισόδου της πολυκατοικίας.
Η μέρα περνά και εσύ νομίζεις πως είσαι στάσιμος,περπατάς και νιώθεις από το βάρος στις πλάτες σου όλο και να χαμηλώνεις. Αναστενάζεις. Με ότι καλύτερο να ξεκινήσεις πάντα καταλήγεις με τόσα λιγότερα. Για μια ακόμα μέρα απογοητεύεσαι χωρίς λόγο, χωρίς κάποια συγκεκριμένη αιτία, μόνο κι μόνο γιατί δεν μπορείς, γιατί νομίζεις πως δεν έχεις το δικαίωμα να τα παρατήσεις. Βλέπεις σημεία και λάθη και το βράδυ γίνονται πάθη, πάθη που αφήνουν μόνο ένα κρότο και ο κρότος την επόμενη μέρα σε αλλάζει. Γίνεσαι ξανά ψηλός και νιώθεις ελαφρύς σαν να μην έχεις τίποτα άλλο να πεις και τίποτα άλλο να δώσεις. Και καθώς περπατάς στους δρόμους της πόλης χαμογελάς κρυφά γιατί πλέον βρήκες τρόπο να κλείνεις την πόρτα σε ότι σε χαλάει, και να δέχεσαι πως υπάρχουν πράγματα που ελέγχεις και πράγματα που δέχεσαι. Τουλάχιστον πριν αποφασίσεις προσπάθησες να είσαι ακριβώς όπως οι άλλοι θέλουν , τώρα είναι να γίνεις αυτό που θες εσύ. και αν σε αγαπούν θα καταλάβουν , όπως λέει και ένα τραγούδι. Δεν γίνεται όλο το βάρος του κόσμου να το κουβαλάς στην πλάτη γίνεται όμως να δεχθείς για μια φορά πως όταν επιλέξεις το οποιοδήποτε βάρος είναι καθαρά δική σου επιλογή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου