Χωρίς τίτλο!

Εάν τα όνειρα μας δεν είναι τίποτε άλλο από την δικαιολόγηση αυτών που δεν έχουμε καταφέρει τότε για ποίο λόγο να τα συγκεκριμενοποιούμε; Ποια η αιτία του πράγματος, ποια η αφορμή να ξεκινήσουμε να κοιτάζουμε από κάτοπτρα την αξία αυτών;

     Δεν υπάρχει αξία αφού δεν είσαι αρκετά δυνατός για να τα υλοποιήσεις, να με κατακτήσεις, να τα κατακτήσεις, να με κάνεις να σταματήσω να λέω αυτά που λέω. Ίσως να σκέφτεσαι πως καλύτερα θα ήταν να με σπάσεις, να με κάνεις κομμάτια, να λες σε όλους ότι κάνω λάθος, μα δεν κάνω λάθος, αλήθεια λέω, και να την λέω μπροστά σου, αν δεν σου αρέσει σπάσε με, κάνε με χίλια κομμάτια. Αλλά θα ξέρεις πως εγώ είχα δίκιο και εσύ άδικο.
    Στάλες αίματος ζωγραφίζουν τα κομμάτια του καθρέφτη, ο νέος απλά σιωπά. Βασικά ποτέ δεν μίλησε, ποτέ δεν ξανά-αναφέρθηκε  κανείς στο όνομα του, όλοι απλά τον έβλεπαν σαν μια κουκίδα στην ιστορία, σαν τον δειλό που απλά ήθελε να πράξει. Μα όλοι τον θεώρησαν τρελό, όλοι τον θεώρησαν ήρωα του αισθήματος, και όλα αυτά γιατί έψαξε να βρει που τελειώνει η αλήθεια και που το ψέμα. Ήθελε την αλήθεια του πράγματος, ήθελε να πιστέψει σε κάτι απρόσμενα θετικό, σε κάτι που τον έκανε να δεχτεί όλα αυτά τα αισθήματα, όλη αυτή την ομορφιά. Και όλη αυτή η ομορφιά έμεινε σε μας μια ατέλειωτη κληρονομιά, ένα κάτι πάνω από το τζάκι του, σαν και εκείνο τον πίνακα. Μόνο το όνομα της χαραγμένο, και το είδωλο της, θαμπό! Λες και από τα χρόνια είχε χαλάσει, παρακμάσει...

Μα τι λέω, όλοι απλά περίμεναν την συνέχεια της αμαρτίας, θαρρώ την έλεγαν αγάπη ή καλύτερα προδοσία.