κάνοντας κύκλους στην άμμο...

"Μου ζητούσες να δεις κάτι αληθινό, κάτι λιγότερο απο το θεατρινίστικο εαυτό μου και κάτι περισσότερο απο τα πρωινά της Κυριακής- ξέρεις είναι εκείνα που πίνεις καφέ, διαβάζεις εφημερίδα, μαγειρεύεις  και ξανά πάλι για καφέ.  Έγώ σου απάντησα, πως είμαι μια ξεχασμένη ρομαντική ηθοποιός και πως το αληθινό ήταν αυτό που ζούσα και όχι αυτό που ζω και εσύ απλά προχώρησες.
Σταμάτησα να κοιτάζομαι στο καθρέφτη, σταμάτησα να φοράω εκείνο το κόκκινο κραγιόν στα χείλη και σταμάτησα να πηγαίνω στα μέρη σου. Σε αποφεύγω χωρίς να το επιλέγω, σε αποφεύγω όχι γιατί σε φοβάμαι, ούτε για το ότι με φέρνεις σε αμηχανία. Σε αποφεύγω γιατί η ζωή πάει μπροστά και εσύ είσαι πίσω, είσαι και κατοικείς μόνιμα στο παρελθόν και εγώ επιλέγω να πάω μπροστά. Διαλέγω να περάσω μπροστά, να μην σου θυμώνω, να έρθω σε πλήρη σύγκρουση με ότι είχα δεδομένο και να διαλύσω οποιαδήποτε ανάμνηση. Άλλωστε δεν ήταν και πολλές, οι περισσότερες ήταν ήδη έξω απο το μυαλό μου, τις είχα κλήσει σε εκείνο το κουτάκι που ονομάζεται λήθη. Επιλέγω να προχωρήσω μπροστά και ας ξέρω πως εκεί υπάρχει το ενδεχόμενο να αντικρύσω τα λάθη μου και την επιρροή που έχεις πάνω μου ακόμα και όταν απλά ξύνεις την πληγή αργά. . . Γιατί οι πληγές μερικές φορές μπορούν να ματώσουν απο ένα πρωινό ξύπνημα ή απο έναν καφέ ενώ έχεις πονοκέφαλο. Μάντεψε!
Τώρα πλέον δεν θα κρυφτώ πίσω απο το δάχτυλό μου, ούτε θα μαζέψω το κομμάτια του βάζου για να μην τα δεις, ούτε θα κλειστώ μέσα στο σπίτι μου, ούτε θα μαυρίζω τις μέρες μου. Αυτά τα έκανα παλιά. Τα έκανα, κλείστηκα, οι τοίχοι δεν μίλησαν ποτέ και εγώ έμενα να κατηγορώ τον εαυτό μου πως το λάθος είναι δικό μου. Κλείνει ο κύκλος... και δυστυχώς δεν χωράς μέσα σε αυτόν. Γιατί όπως και να έχει ο κύκλος στην άμμο κάποια στιγμή θα καλυφθεί απο νερό και τότε θα χαθεί αλλά εγώ, εγώ όχι δεν θα χαθώ, απλά θα προχωρήσω και δεν πειράζει αυτή τη φορά θα οδηγήσω ώστε να έχω τρόπο να γυρίσω...