ο καφές και η σπασμένη κούκλα...

Ξύπνησα, άνοιξα το παράθυρο, έβαλα καφέ, άναψα ένα τσιγάρο κι άνοιξα το ραδιόφωνο.
Ήπια καφέ, μίλησα με συγγενείς και ύστερα κάθισα στο μικρό και ταλαιπωρημένο γραφείο μου. χαρτιά σκόρπιες σελίδες άλλες κενές και άλλες γεμάτες ακόμα και στις άκρες. Φόρεσα τα γυαλιά μου κι δυνάμωσα λίγο παραπάνω την μουσική. ΜΕΛΩΔΙΑ!
   Διάβαζα, διόρθωνα, παρατηρούσα και σκεφτόμουν μουσικά χαλιά για τις αναγραφόμενες σκηνές. Η ώρα πέρασε όπως φανταζόμουν, πολύ γρήγορα και με αποτέλεσμα μηδενικό. Ούτε έστω μια μικρή πρόοδο. Σηκώθηκα απο την καρέκλα και κάθισα μπροστά απο το παράθυρο λες και περίμενα κάτι να περάσει απο το στενό για να μπορέσω να του δώσω ζωή σε ένα φύλλο χαρτί. Πάντα ημουν υπερ των ονείρων και πάντα έλεγα πως ως θυσία στο μεγαλύτερο όνειρο, κάψε ένα μικρότερο και δώσε χρόνο. Η έννοια του χρόνου πάντα υπάρχει ακόμα και στα μικρότερα βήματα. "Όλοι τρέχουν, τρέχουν να προλάβουν, να προφτάσουν; Τι τρέχουν να προλάβουν, θα τρέξω και εγώ μαζί τους" έγραφα πιο πριν σε ένα κείμενο μου. Και ύστερα ένα τηλέφωνο, ένας κανονισμένο καφές και καμία σκέψη για τίποτα!
   Ηρεμία, θα σκεφτόμουν και έτσι όντως σκέφτηκα μέχρι που λίγο πριν κλείσω την πόρτα θυμήθηκα ότι λίγες μέρες πιο πρίν, είδα ένα μαγαζί να αλλάζει βιτρίνα, να αλλάζει τις κούκλες, άλλες να τις ομορφαίνει και άλλες να τις αφήνει στην άκρη, γιατί κάτι τις είχε χαλάσει. Θυμάμαι είχα σταματήσει και τις παρατηρούσα. Αψεγάδιαστες! αλλά μου φάνηκε πως εκείνη η σπασμένη κούκλα ήταν θλιμμένη!
Ξαφνικά η απόχρωση του προσώπου της ήταν πολύ λευκή, η πλήρης ακινησία της ήταν φανερή λες και πιο πριν με τα ρουχα και τα αξεσουαρ άλλαζε υλικό δεν ήταν ένα σκέτο πλαστικό, ήταν ζωντανη.
Και όταν πλεον έσπασε έγινε ξανά το πλαστικό ψεύτικο πράγμα που ήταν. . . Ύστερα έκλεισα την πόρτα πίσω μου, κλείδωσα και προχώρησα φορώντας τα γυαλιά του ηλίου προς την καφετέρια, όπου εκεί δεν θα σκεφτόμουν τίποτα σπασμένο και δεν θα μάζευε τα κομμάτια για να φτιάξω το παζλ της σπασμένης κούκλας... όχι στο καφέ... παρά μόνο στο σπίτι και αυτό σε πλήρη ησυχία και με πολύ μουσική και στίβα τα χαρτιά που περιμένουν μέρες τώρα κάτι να τους γράψω...