Νοσταλγια Part 1
Τα μάτια που κρεμούν -- ήλιοι χλωμοί --
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί... (Νοσταλγία. Καρυωτάκης)
"Λευκά σεντόνια καλύπτουν τα έπιπλα του πέτρινου σπιτιού. Ένας ήχος βιολιού ηχεί σε όλα τα δωμάτια σαν να διακόπτει τον ήχο της νύχτας. Τα υστερικά φώτα του δρόμου και οι ήχοι εκείνοι που πιο πολύ μοιάζουν με βουή είναι σαν έχουν σταματήσει να υφίστανται σε αυτό το μικρό στενό. Η μυρωδιά του νυχτολούλουδου και του γιασεμιού φέρνουν αναμνήσεις έντονες στο παρασκήνιο καθώς ανεβαίνεις την μεγάλη σκάλα και το βλέμμα σου, σου δημιουργεί παραισθήσεις μικρών και μεγάλων πάρτυ, χορούς και γέλια και έρωτες, έρωτες άλλης εποχής, που τώρα βάλθηκαν ξανά να σου δημιουργήσουν το χαμόγελο. Φορά το αγαπημένο της φόρεμα εκείνο το μακρύ, το λευκό του πάγου, ποτέ δεν είχε χορέψει με το συγκεκριμένο φόρεμα. Η πόρτα του σπιτιού είναι ανοιχτή. Το φως απο το φεγγάρι της δείχνει το δρόμο και εκείνο το αεράκι είναι συντροφιά σου ακόμα και τώρα, σε ένα σπίτι ερειπωμένο. Σε ένα χώρο που της θυμίζει εκείνο το απόσπασμα απο το ποίημα του Ρίτσου, απο την Σονάτα του Σεληνόφωτος -Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει - θέλω να πω έχει παλιώσει πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,τα κάδρα ρίχνονται σε να βουτάνε στο κενό, οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα
όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένουαπ’ την κρεμάστρα στο σκοτεινό διάδρομο όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής απ’ τα γόνατά της ή όπως πέφτει μια λουρίδα φεγγάρι στην παλιά, ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.- Στέκεται στο παράθυρο και κοιτά το ολόγιωμο φεγγάρι. Το βιολί σταμάτησε πλέον να ηχεί. Άναψε τσιγάρο και έβαλε σε ένα ποτήρι- από εκείνα του καλού Σερβίτσιου- λίγο κόκκινο κρασί. Στάθηκε ξανά στο παράθυρο και κοιτούσε το φεγγάρι που χόρευε με τα σύννεφα και περπατούσε όλο και πιο κοντά με τον ήλιο για να αλλάξουν θέσεις. Ακόμα και τώρα όμως σκοτάδι, σκοτάδι χωρίς καμία ελπίδα για λίγο φως.
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί... (Νοσταλγία. Καρυωτάκης)
"Λευκά σεντόνια καλύπτουν τα έπιπλα του πέτρινου σπιτιού. Ένας ήχος βιολιού ηχεί σε όλα τα δωμάτια σαν να διακόπτει τον ήχο της νύχτας. Τα υστερικά φώτα του δρόμου και οι ήχοι εκείνοι που πιο πολύ μοιάζουν με βουή είναι σαν έχουν σταματήσει να υφίστανται σε αυτό το μικρό στενό. Η μυρωδιά του νυχτολούλουδου και του γιασεμιού φέρνουν αναμνήσεις έντονες στο παρασκήνιο καθώς ανεβαίνεις την μεγάλη σκάλα και το βλέμμα σου, σου δημιουργεί παραισθήσεις μικρών και μεγάλων πάρτυ, χορούς και γέλια και έρωτες, έρωτες άλλης εποχής, που τώρα βάλθηκαν ξανά να σου δημιουργήσουν το χαμόγελο. Φορά το αγαπημένο της φόρεμα εκείνο το μακρύ, το λευκό του πάγου, ποτέ δεν είχε χορέψει με το συγκεκριμένο φόρεμα. Η πόρτα του σπιτιού είναι ανοιχτή. Το φως απο το φεγγάρι της δείχνει το δρόμο και εκείνο το αεράκι είναι συντροφιά σου ακόμα και τώρα, σε ένα σπίτι ερειπωμένο. Σε ένα χώρο που της θυμίζει εκείνο το απόσπασμα απο το ποίημα του Ρίτσου, απο την Σονάτα του Σεληνόφωτος -Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει - θέλω να πω έχει παλιώσει πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,τα κάδρα ρίχνονται σε να βουτάνε στο κενό, οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα
όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένουαπ’ την κρεμάστρα στο σκοτεινό διάδρομο όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής απ’ τα γόνατά της ή όπως πέφτει μια λουρίδα φεγγάρι στην παλιά, ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.- Στέκεται στο παράθυρο και κοιτά το ολόγιωμο φεγγάρι. Το βιολί σταμάτησε πλέον να ηχεί. Άναψε τσιγάρο και έβαλε σε ένα ποτήρι- από εκείνα του καλού Σερβίτσιου- λίγο κόκκινο κρασί. Στάθηκε ξανά στο παράθυρο και κοιτούσε το φεγγάρι που χόρευε με τα σύννεφα και περπατούσε όλο και πιο κοντά με τον ήλιο για να αλλάξουν θέσεις. Ακόμα και τώρα όμως σκοτάδι, σκοτάδι χωρίς καμία ελπίδα για λίγο φως.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου