θα περασουν οι μερες ! (θυμασαι;;; part 2)

« Το κερί θέλει πλέον άλλαγμα, λιώνει και έχει χυθεί γύρω-γύρω στο χρωματιστό πιατάκι! Πιο δίπλα ένα σπασμένο κεραμικό, που πλέον τα κομμάτια του, δεν σε αφήνουν να καταλάβεις την προηγούμενη του μορφή, ούτε φυσικά και να το φτιάξεις ξανά με κάποιο τρόπο! Δεν θα πει ψέματα ξανά ναι, το έσπασε και! Τα νεύρα του, τον έκαναν να το σπάσει, ένιωθε μόνος μέσα σε έναν κόσμο με παρέες, ευχόταν να παραμείνει νύχτα για να μην χρειαστεί να δει ξανά τα ίδια πρόσωπα να του ζητούν και να του συζητούν πράγματα που γι αυτόν δεν άξιζαν δεκάρα… Μόνο αυτή τον ένοιαζε και τίποτε άλλο, αλλά και αυτή στον κόσμο της! Πώς να της ρίξει κανείς ευθύνες, δεν ήξερε αλλά και να ήξερε, οι λέξεις της θα τον χτυπούσαν πιο πολύ από τις πράξεις της. Σε αυτή δεν εκδίκαζε καμία κατηγορία, μονάχα στον εαυτό του, που ερωτεύτηκε, που αγάπησε ή που ονειρεύτηκε; Για μια φορά στην ζωή του, ναι! Για μια μονάχα φορά στην ζωή του , ονειρεύτηκε! Πως όλα θα ήταν διαφορετικά, αλλά καμία αλλαγή δεν του έμεινε, παρά μόνο μια ανάμνηση και μια συνεχής υπενθύμιση: Μην ονειρευτείς ξανά… -ώρα να αλλάξω το κερί! Περίμενε με, δεν θα αργήσω, θυμάμαι καλά που είναι το επόμενο κερί, τρίτο συρτάρι από δω που είμαι, δεν θα μου πάρει πολύ ώρα να το ανάψω, ίσα-ίσα θα το βρω εύκολα, πόσο εύκολα, χωρίς φως και με μόνο κριτήριο την αίσθηση της αφής! Δεν ξέρω… πάντως έχω στην τσέπη μου τον αναπτήρα! Από το προηγούμενο κερί… Μήπως να ανοίξω καλύτερα τα παράθυρα να μπει καθαρός αέρας; Αλλά καλύτερα να ανάψω το κερί, μια απλή κίνηση που δεν διαρκεί πάνω από δευτερόλεπτο, με μοναδικό τεκμήριο, το φως και ύστερα τον ήχο.

- Γιατί κάνουμε όνειρα πολλές φορές έχει αναρωτηθεί, αλλά ποτέ κανείς δεν του απαντούσε, ένα νεύμα βαρεμάρας και ύστερα οι λέξεις που θα τον στοίχειωναν: τι σε έχει πιάσει και το φιλοσοφείς;;; Τίποτα απολύτως δεν τον είχε πιάσει απλά ήλπιζε κάποιον να του βρει την απάντηση, ώστε να μην κάνει μόνο εικασίες. Ίσως ήταν η ανάγκη εκείνη που τον οδήγησε σε διαφορετικά μεγαλεία, από αυτά που είχε σκοπό να φτάσει, δεν του έφτανε τίποτα ήθελε να φτάσει κάπου πρώτα γι αυτόν και μετά για όλους τους άλλους, ώστε κάποια μέρα να μπορέσει να τους πει, αυτά που πραγματικά θα ήθελε να πει! Ναι κατά κάποιο τρόπο ίσως να φοβόταν το βλέμμα των άλλων ή τις λέξεις που χρησιμοποιούσαν για να κάνουν την αναθεματισμένη κριτική, μια κριτική, που τον πλήγωνε καθημερινά, και τον έκανε να αναθεματίζει την ώρα και την στιγμή που άνοιξε το στόμα του να πει αυτά που σκεφτόταν… Γι αυτό απλά κλείστηκε στον εαυτό του και από την μια μέρα στην άλλη δεν είχε εμπιστοσύνη ούτε σε αυτά που του έλεγε ο εαυτός του. Ίσως ήταν η αδυναμία που τον χώριζε από την σιγουριά αλλά ίσως ήταν ο φόβος που τον χώριζε όλο και πιο πολύ από τον στόχο του. Αναμνήσεις και λάθη που τον κρατούσαν πίσω στο παρελθόν και ένιωθε να ασφυκτιά αν και τα παράθυρα το δωματίου ήταν ανοικτά, αν και όλοι του φώναζαν ότι θα πάθει πνευμονία από το κρύο, όχι! Ποτέ δεν έκλεισε τα παράθυρα ήθελε να νιώσει το οξυγόνο να διαπερνά το δέρμα του, την ανάσα του, να βγαίνει άφοβα και οι λέξεις του αυθόρμητα… Άργησε να γίνει, άργησε να υπάρξει εκείνη η μαγική στιγμή απελευθέρωσης από δεσμά κα από παλιά κιτάπια ξεχασμένα χρέη στο χρόνο και απλά εκείνη την μέρα, έλαμψε, ορίζοντας το δίκαιο και το άδικο, το σωστό και το λάθος, μέχρι που όρισε και την ίδια του εμβέλεια, χάραξε τον δρόμο του μόνο που αυτή την φορά έγινε με τρόπο σωστό και ανεξίτηλα γραμμένο… Θυμάται, ίσως λανθασμένα, εκείνο το συναίσθημα, που τον έπνιγε σε κάθε συνάντηση με τα συγκεκριμένα άτομα, σαν έλλειψη οξυγόνου, σαν έλλειψη κάτι απαραίτητου για την ζωή και τόσο μα τόσο χρήσιμο για να ξεφύγει από την απίστευτη ανία πλήξη και θλίψη… Σαν ένα απερίγραπτα, απρόσμενο περιβάλλον ένιωθε το κάθε τι γύρω του, που έστω του θύμιζε κάτι από το παρελθόν… Δεν ήταν τόσο δύσκολο να πάρει την απόφαση αυτή, να σπάσει τους δεσμούς του, ήταν η πιο εύκολη αποστολή που του είχε θέσει ποτέ κανείς! Έφυγε, τόσο απλά, μια νύχτα… Μόνο που εκείνη την νύχτα, «Η κάθαρση πήρε το δρόμο της και ίσως να ήταν παρά μόνο μια απόφαση, ικανή να διαλύσει κάθε ισορροπία.» Τα έκανε όλα σκόνη στο διάβα του, με την χρήση της, κανένας δεν έμεινε παραπονεμένος, άλλη μια φορά βρέθηκε στα ερείπια του εαυτού του και κατανόησε ξανά την αρχαία παροιμία, που ποτέ δεν πίστευε «όταν κάτι το χάσεις τότε καταλαβαίνεις την αξία του» Σε εκείνη την χρονική στιγμή φάνηκε η καλύτερη λύση, μόνο που ήταν αυτή! που κανείς δεν μπορούσε να αντέξει αν και ήταν ακόμα η αρχή! Όλοι έψαχναν κάποια αφορμή για να δουν ο ένας τον άλλο, για να νιώσουν όπως τότε παλιά, αρχικά ήταν όλα ξεκάθαρα όλοι ήταν ιδιαίτερα χαρούμενοι κρατώντας απλά κάποια σκόρπια γεγονότα, αλλά αργότερα αποζητούσαν έστω την υπενθύμιση των πραγμάτων, ακόμα και των καβγάδων… Στο μυαλό του τριγυρνούσαν οι ίδιες λέξεις από ένα αγαπημένο του τραγούδι {θα περάσουν οι μέρες, ναι! ο χρόνος, μου τάζει, πως το φως της αυγής διώχνει κάθε σκοτάδι}»