και ο νους μου πέρα τρέχει...

Από μικρή μου άρεσε να χαράσσω δρόμους στην άμμο και σιγά σιγά να χάνονται από το κύμα. επίσης μου άρεσε να φτιάχνω κάστρα, αλλά μόνο στα δικά μου μάτια, έμοιαζαν έτσι,στους άλλους πάντα έμοιαζε κάτι σαν αφηρημένη τέχνη. επίσης μου άρεσε εκείνη η ανηφόρα για να φτάσω στο καλοκαιρινό μου σπίτι. Μου άρεσε να κάθομαι στο παράθυρο και να κοιτάζω μέχρι εκεί που το βλέμμα μου σταματάει από τα σπίτια δίπλα από την εκκλησία. Εκεί μάλιστα σε κάποια από τις παραλίες έγραψα και την πρώτη μου "φυγή". Εκεί χάραξα το όνειρο, να κάνω στην ζωή μου κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Αναρωτιέμαι,τώρα τελευταία, αν όντως έχω την δύναμη να τα προχωρήσω και να τα φτάσω εκεί που τους αρμόζει. Αναρωτιέμαι αν όντως οι επιλογές μου θα με βοηθήσουν να εξελιχθώ καλύτερα. Με τρομάζει η άγνοια, με τρομάζει η στασιμότητα μου τον τελευταίο καιρό. Είναι κυρίαρχη η σκέψη, πως η αλλαγή του χρόνου με βρήκε με ένα μούδιασμα για την οποιαδήποτε επόμενη κίνηση. φτάσαμε στο Μάρτιο και έχω μείνει με τα αλάρμ ανοιχτά να περιμένω. έχω σταματήσει το χρόνο, εκείνο το εκνευριστικό τικ τακ, έχω σταματήσει την ανάλυση, το λεγόμενο νιαρ- νιαρ, που πλέον δεν αντέχω ούτε καν απο τους γύρω μου, πόσο μάλλον απο μένα. Αν όπως λένε η ζωή είναι ένα ταξίδι εγώ επιλέγω κάπου με θάλασσα μήπως και καταφέρω να σταματήσω την φυγή μου. Θα κατοικώ σε ένα σπίτι λευκό, με μπλε παράθυρα, που θα είναι ανοιχτά, οι κουρτίνες θα είναι λευκές και τα όνειρα μου θα είναι αυτά που θα χαράσσονται στην άμμο, αλλά δεν θα τα αφήνω κανένα κύμα να τα πάρει μακριά μου. Αρκετά μου πήραν μακριά, μερικά θα τα κρατήσω για μένα ... ίσως και για κάποιους άλλους!

Όπως είχα πει κάποτε, μετά από κατανάλωση αλκοόλ, "Η πραγματικότητα είναι ένα άθροισμα στιγμών. Όπως και να τις μετρήσεις πρώτα θα γελάσεις, μετά θα θυμηθείς και μετά ίσως να πρέπει να βάλεις να πιείς. Είναι εκείνος ο λαβύρινθος που ή κλείνεις τα μάτια και ξεκινάς εν τυφλώ να ψάχνεις ή πας με ανοιχτά τα μάτια και προχωράς προς την κατεύθυνση που θες. Όπως και να έχει πάντα θα είσαι ένα βήμα μπροστά..."

Πάντα πρέπει να είσαι ένα βήμα μπροστά γιατί έχεις δει το παρελθόν, συνεχίζεις το παρόν και περιμένεις εναγωνίως την συνέχεια... στην δική μου περίπτωση μάλλον επιλέγω να κλείσω και τα μάτια και τα αυτιά μου, για να μην χάσω και να μην ξεχάσω στιγμές που τις φώτιζε μονάχα το σκοτάδι...

και καλή μου τύχη...τουλάχιστον το μόνο σίγουρο είναι ότι ξέρω να κολυμπάω...