να με βλεπεις, να σε βλεπω, να βλεπουμε τον κοσμο. . .

"παει καιρός απο τότε που έγραψα τελευταία φορά. πάει καιρός απο τότε που έβαλα τις λέξεις σε σειρά. Δύσκολο πράγμα να βλέπεις λευκές σελίδες, πόσο μάλλον να βλέπεις και τις σκέψεις σου λευκές, σαν να μην ξέρεις τι πρόκειται να σκεφτείς και ότι και να σκεφτείς να μην μπορείς να το πράξεις, γιατί δεν ξέρεις πόσο δεκτικοί θα είναι οι άλλοι στις επιλογές σου. και αν επελεξες αργα, ή δεν είναι το τέλειο του σωστού, δεν είναι ανάγκη να αγχωνεσαι, υπαρχει και το πανεμορφο, υπεροχο τελειο λάθος!

ποιός ο λόγος να κάνεις όνειρα αν δεν είναι να τα μοιράζεσαι; ποιός ο λόγος να κοιτάς τον ήλιο το πρωί και να χαμογελάς αν δεν αφήνεις κανέναν να σε δει; ποιός ο λόγος να μιλάς και να μιλάς αν δεν λες το πιο σημαντικό; ότι και εσύ και ο κάθε εσύ θες να ζήσεις στις μέρες ενος ημερολογίου και να απαριθμήσεις τα πράγματα που σε καθοριζουν με μια απλή κίνηση. . .

Μετράς ώρες, μέρες, βδομάδες, μήνες για να φτάσεις σε μια γιορτή και ύστερα σε ενα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι και ύστερα απλά ζητάς να σταματήσει ο χρόνος και να μείνεις στάσιμος και να φωνάξεις: πως είχα πει θα φύγω, μα πάλι εδώ μένω, μόνο και μόνο γιατι δεν θελω να φύγω ! θελω να μεινω και να παλεψω γιατι αξίζει. και ας πονεσω, και ας χτυπήσω τουλάχιστον θα πω πως είδα για μια φορα τον ήλιο και δεν φοβήθηκα!