ΘΥΜΑΣΑΙ ;;;

« Η φλόγα του κεριού αργά-αργά σβήνει… Το λιγοστό φως χάνεται! Και ύστερα σκοτάδι, μια μελαγχολία δίχως το γυρισμό της ελπίδας. Τι μας παρηγορεί στην ατέλειωτη αναζήτηση μας, στο άγνωστο; Ο έρωτας- ο φόβος- η μοναξιά; Τα συναισθήματα! μας κυριεύουν και για την ώρα δεν γνωρίζουμε αν είναι κάτι αληθινό ή κάτι το τόσο! μα τόσο ψεύτικο. Στίχοι τραγουδιών, κρατούν συντροφιά σε μας, τα βράδια. Χανόμαστε ώρες ατέλειωτες μέσα σε σκοτεινά δωμάτια, ακούγοντας τις πρώτες νότες ενός τραγουδιού, ελπίζοντας σε ένα ατέλειωτο όνειρο, πως όλα δεν είναι όπως φαίνονται, πως κάπου εκεί έξω την ίδια ακριβώς στιγμή, ακούει το ίδιο κομμάτι και σκέφτεται τα ίδια ακριβώς πράγματα με σένα- Κι όμως η φλόγα, του κεριού, ακόμα να σβήσει, μήπως είναι πιο εύκολο να προσπαθούμε να την κρατάμε φωτεινή παρά σκοτεινή;- να κάνει τις ίδιες ακριβώς κινήσεις, να είναι τόσο μπερδεμένος όσο εσύ! Να μην νιώθει τον πόνο, την θλίψη, να είναι ελεύθερος όπως θα ήθελες να είσαι..που όμως δεν είσαι… Τι τάχα μας βοηθά να ξεφύγουμε από το παρελθόν; Να ξεφύγουμε από τόσα λάθη και πάθη! Αλλά από την άλλη άνθρωπος χωρίς παρελθόν είναι σαν πολιτισμός χωρίς ιστορία. Ναι! Ότι και να κάνεις δεν μπορείς να αποκοπείς από αυτό τελείως… δεν γίνεται να ξεφύγεις από το παρελθόν, πρέπει να το αποδεχτείς ώστε να γίνει ανάμνηση! Οι ασπρόμαυρες αναμνήσεις φωτίζονται από τις χρωματισμένες φωτογραφίες, της στιγμής! και το κερί ανάβει ξανά… Μα η φλόγα κινείται δύστροπα, πώς να μην σβήσει ξανά, κοιτάς τα χρώματα της και ύστερα απλά παραξενεύεσαι, ξεπηδούν από αυτή χιλιάδες αναμνήσεις, λες και θέλουν να σε σώσουν από το σκοτάδι, της αμάθειας ή της γνώσης; Της αλήθειας ή του ψέματος; Της έναρξης ή της λήξης;

Κοιτάς την φλόγα παραξενεμένα σαν να μην έχεις ξαναδεί τόσο φως και αρχίζεις και βυθίζεσαι στην δύνη του χρόνου, αρχικά από επιλογή ύστερα από καθαρή ανάγκη! Πως περνάει ο καιρός; χωρίς καν να δείξει λίγο έλεος, μα δεν είμαστε έτοιμοι για την επιλογή, δεν είμαστε έτοιμοι για σχέδια, δεν είμαστε έτοιμοι …Και τι σημαίνει αυτό ότι θα κάτσεις εκεί με σταυρωμένα τα χέρια να αποφασίζουν άλλοι για σένα;; με ποιο δικαίωμα;; Και ναι το κερί μόλις έσβησε, ώρα για ύπνο..μα εσύ δεν θες να πας! θες να κάτσεις εκεί μες τα σκοτάδια, μήπως και έρθει κάποιου είδους επιφώτιση και σε βοηθήσει! Να βγεις από την πορεία σου μέσα στον λαβύρινθο, αποφεύγοντας τους κινδύνους, τα πισωγυρίσματα, τις βεβιασμένες σου κινήσεις, τους ανθρώπους που ξέρεις πως θα σε πληγώσουν… Κι όμως αυτή αργεί, απλά να έρθει, και εσύ στέκεις εκεί, χωρίς βιασύνες και περιμένεις, τι τάχα; Μια επιβεβαίωση που άργησε να έρθει, μια βοήθεια την ώρα που την χρειάζεσαι...κι όμως κανείς δεν ήρθε, κανείς δεν νοιάστηκε μόνο, σε άφησαν και στην δύσκολη στιγμή. Δεν ήταν ώρα να φτάσεις στο τέρμα σου, απλά δεν ήταν ακόμα ώρα! Νιώθεις ακόμα, αν και το κερί έχει σβήσει, την φλόγα του, να σου ζεσταίνει τα δάχτυλα καθώς γράφεις. Τι τάχα να ναι αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε; Να πονάμε; να ζούμε; να θυμόμαστε; Μερικές φορές παραλληλίζω την ζωή με ένα κερί! Ασυναίσθητα χωρίς να ρωτάω πως και γιατί…

Θυμάσαι; Μια συνηθισμένη ερώτηση που συνήθως απαντάς χωρίς να σκεφτείς ένα: ΝΑΙ! μα πως γίνεται να το έχω ξεχάσει! κι όμως το έχεις ξεχάσει το έχεις κρύψει καλά μέσα στην μνήμη σου, είναι σαν μια πέτρα που έχεις γράψει και από τις δύο πλευρές της, ΛΗΘΗ. Κι όμως προσπαθείς, παλεύεις, να ζήσεις πια, επιτέλους, την δική σου την ζωή! και όχι των άλλων το καλούπι. - τώρα θυμήθηκα, έχω κάπου εδώ! έναν αναπτήρα ίσως αν τον έβρισκα να άναβα για λίγο το κερί-

Και το φως ξανάρθε, και όλα αυτά σαν κάτι που ήρθε γρήγορα στην ζωή μου, σαν αεράκι του φθινοπώρου. Έξω το τοπίο μελαγχολικά μουντό, αδιάφορο αλλά και παράλληλα προφητικά απόμακρο, σαν να μην θέλει να το βρει κανείς, μυστικό το πέρασμα του, και ναι! πριν λίγο καιρό ήταν Καλοκαίρι… Φύλλα έχουν ζωγραφίσει, σχήματα στον δρόμο και όλα φωτίζουν το παλιό και ξεχασμένο γκράφιτι του τοίχου- είχε περάσει πολύς καιρός από τότε, που οι σχέσεις και τα ερωτικά ραντεβουδάκια ήταν συχνό φαινόμενο της γειτονιάς- μια καρδιά είχε σχηματίσει ένας γενναίος νεαρός, που το δίχως άλλο, μόνο τα αισθήματα του δεν φοβόταν να δείξει! Δεν φοβόταν τίποτα, έφτιαξε το σχήμα της καρδιάς, είχε γράψει τα δύο ονόματα και από κάτω… ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ!!! Ποτέ ξανά δεν αναφέρθηκε το όνομα του και όλο αυτό φάνηκε παράξενο, από εκείνη την νύχτα… τώρα πια όλα είναι ξεχασμένα, και οι έρωτες τις γειτονιάς έχουν όλοι μαραθεί, λες και η απότιστη γη, επηρέασε και ζητήματα καρδιάς…

Όλοι κάνουμε τις επιλογές μας, κανείς δεν αναρωτιέται, όμως για ποίο λόγο πήραμε την απόφαση αυτή. Κάνουμε κινήσεις σπασμωδικές για να καλύψουμε την αδυναμία μας, κρυβόμαστε πίσω από στιχάκια, τραγουδάκια, συναισθήματα για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πληγώσει. Λες και δεν θα βρεθεί κανείς να σπάσει την ασπίδα σου, -ξύπνα- δεν μπορεί κανείς να ζει σε έναν κόσμο που μόνο θα προστατεύεται… Σκέφτεσαι πως όλα θα ναι διαφορετικά όταν θα ξυπνάς κάθε πρωί, θα βλέπεις διαφορετικά τον κόσμο, θα σε βλέπει διαφορετικά ο κόσμος, και ειδικότερα ο δικός σου μικρόκοσμος, αυτός που το δίχως άλλο σε θέλει ακριβώς όπως είσαι....

Μην ψάχνεις τα λόγια για να πεις ότι σκέφτεσαι, μην ψάχνεις την αντίδραση για να δεις την οπτασία να γεννιέται, μην ψάχνεις το θαύμα για να σκεφτείς πώς θα το περιγράψεις. Μην ψάχνεις τους ανθρώπους για να πεις τα συναισθήματά σου… Μια λέξη, μια φράση, μια πρόταση γεννιέται και εσύ είσαι χαρούμενος είτε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έφτασες στο τέρμα με μια μόνο απειλή… Να χάσεις τον εαυτό σου! Κι όμως προχώρησες στον αγκαθωτό δρόμο χωρίς φόβο, ήξερες; Γνώριζες τις παγίδες; Ήξερες τι θα γινόταν ε; Οι λέξεις δεν έβγαιναν από το στόμα, ένιωθες βαρύς. Κι όμως ξεκαθάρισες τις σκέψεις σου και δεν σε πείραξε να πεις, να φωνάξεις ΤΕΡΜΑ. Δεν σε πείραξε ο πόνος που προκάλεσες, δεν υπήρξε πόνος, μόνο ένα αίσθημα ανακούφισης από όλους, δεν μπορούσε κανείς να πει το τέρμα και το είπες εσύ, αλλιώς, αλλιώς τι! Δεν θα γινόταν τίποτα, κλεισμένοι όλοι σε μια φυλακή και η εξέλιξη πουθενά, κοκαλωμένοι όλοι στο παρελθόν, όμως, εσύ, ο απίθανα δυνατός μες στην αδυναμία σου, κατάφερες να πεις κάτι που κανείς δεν μπορούσε, ίσως να είπες τα πράγματα με την ωμή και σκληρή αλήθεια, που πάντα ήταν ένα κύριο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας σου, μπορεί να πλήγωσες, αλλά ποτέ κανείς δεν θα σου καταλογίσει κάποια ευθύνη, αργά ή γρήγορα κάποιος άλλος θα έκοβε τα φτερά και τότε πίστεψέ με ο πόνος δεν θα περνούσε με κανέναν απολύτως τρόπο, θα πονούσες για έναν ακόμα λόγο, επειδή άφησες κάποιον άλλο άνθρωπο να επαναφέρει τα πράγματα στην καθημερινότητα, και να ακολουθείτε υπάκουα κάτι απλό και ίσως το διαχρονικότερο κανόνα της φύσης, ο θάνατος σου η ζωή μου σε συνεργασία με την παροιμία, κράτα τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου πιο κοντά…»