κάτι δικό μου, μόνο δικό μου...

you have found peace You were searching for relief...

εκεί που μπορείς να βρεις γαλήνη και να πεις πως είναι κάτι που σε διασκεδάζει, που σε ανεβάζει, που και όλα να χαθούν, εκείνο θα μείνει πάντα εκεί. Μαζί σου.

εκεί που νιώθεις ασφαλείς και πως μπορείς να μεγαλουργήσεις ή και να κάνεις λάθη και κανείς να μην σε στεναχωρήσει με επικρίσεις... όχι τουλάχιστον σε πρώτη μελέτη...

Είχα πει κάποτε σε μια συζήτηση ενός καφέ, πως όταν είσαι μικρός ονειρεύεσαι και πως ονομάζεις κάθε σου όνειρο, μικρότερο ή μεγαλύτερο. Όταν όμως μεγαλώσεις τότε απογοητεύεσαι και φοβάσαι και εκείνα που ονόμασες πως θα σε κυνηγήσουν, θα σε στοιχειώσουν. Kαι εκείνα ως την μορφή ονείρων αλλά και τα άλλα που έχεις κατορθώσει να δημιουργήσεις. Eίναι δικά σου, κανείς δεν θέλεις να στα πάρει, να στα μεταπλάσει, να στα σκοτώσει. Ακόμα και αν είναι λάθος επιλογές, ακόμα και αν σε "χαλάνε" είναι αυτά που συνθέτουν τον εαυτό σου. Σκέψου ότι τα όνειρα είναι σαν τα τουβλάκια Lego, μπορεί να είναι δικά σου, μπορεί να παίζεις με αυτά σε μια παρέα, αλλά όταν πάει κάποιος να στα πάρει χωρίς καν να σε ρωτήσει, αφηνιάζεις και αρχίζεις και φωνάζεις δικό μου - δικό μου. Ή διαφορετικά είναι σαν το δικό σου αμάξι είναι αυτά που θα σε βοηθήσουν να κυκλοφορήσεις πιο υγιείς στην ζωή σου, είναι αυτά που μπορείς να τα βρίζεις όταν ξεμένουν από βενζίνη αλλά δεν θα αφήσεις κανέναν άλλο να τα φωνάξει "σαραβαλιασμένα" ...

Θέλω να είναι κάτι μόνο δικό μου, είναι η απάντηση μου , στην ερώτηση γιατί μερικές φορές στέκομαι στην σταθερότητα, που μοιάζει άκρως υποτονική, αντί να ξεκινήσω για παράδειγμα κάτι καινούριο. . .

Θέλω να είμαι σίγουρη να ξεκινήσω κάτι και να το τελειώσω, να μην αφήσω καμία εκκρεμότητα, να βγω και να πω ότι ναι πάμε για άλλα. Μέχρι στιγμής έχω καταφέρει μέσα σε όλη την αστάθεια μου να κρατήσω κάτι σταθερό, εκείνη την λατρεία μου για το ξέφωτο, με ότι λάθη ή διορθώσεις που μπορεί να θέλει, όταν όμως θα το τελειώσω δεν θα συγκρίνεται με ότι και να υποθέτω... γιατί καλές είναι και οι υποθέσεις αλλά τι να τις κάνεις όταν μπορείς να δεις ακριβώς το αποτέλεσμα;

Και αναρωτιέμαι τώρα, είναι έλλειψη θάρρους να ζητάς να έχεις τα ίδια όνειρα με τους άλλους ή ένδειξη εγωμανούς συμπεριφοράς;

θα προτιμήσω να πω πως είναι έλλειψη θάρρους! γιατί τότε θα υπήρχε κάποια στιγμή που θα καταλάβαινε πως η διαδικασία για την δημιουργία δεν είναι πολλαπλής επιλογής αλλά μιας και μόνο διαδρομής σε δρόμο διπλής κατεύθυνσης και με μια κουβέρτα στο τζάμι για να μην βλέπεις...

ούτως ή άλλως και σε εκείνα τα απογεύματα τα άδεια,όπως τραγουδάει η Γλυκερία, είναι τα μόνο που μπορούν να σου κρατούν συντροφιά πάντα...

Υ.Γ προς Dreamer...

πάμε για ξέφωτα σε ανοιχτές παραστάσεις και ύστερα στο χειροκρότημα όλοι εκεί θα είμαστε για να απαθανατίσουμε την στιγμή... μονάχα 90 μοίρες στροφή έμεινε! τι λες ; πάμε για τερματισμό;;; (κατά το : ΠΑΜΕ ΠΟΛΕΜΟΟΟΟ !!! ) keep Walking... ;-)