Τρομάζω, τρομάζεις, τρομάζουμε...

Αυτή η ενοχή στα μάτια σου, με τρομάζει. Το ύφος που μου μιλάς με αφήνει σε σκέψεις που φοβάμαι. Τι έχεις βάλει στο μυαλό σου πάλι; Πάλι σκέφτεσαι ερείπια;

Αλλά είμαι σίγουρη πως και αυτή την φορά θα τα λύσεις μόνος σου. έτσι δεν είναι; για πες μου, εσύ δεν είσαι εκείνος που ζητάς να ακουστεί; Έχεις ακούσει κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό σου; Μα τι λέω, τώρα και δεν κοκκινίζω, τι να ακούσεις; παράπονα, γκρίνιες; εσύ σαφώς και είσαι ανώτερος από μας...

ύστερα μαθαίνεις και εσύ πως να χαρακτηρίζεις τον εαυτό σου..."μόνο, θηρίο" που περιμένει κάποιον να του μάθει μυστικά. και εκείνη η ησυχία πλέον σου σπάει τα νεύρα, σου θυμίζει συνεχώς χαμόγελα παλιά, καταστάσεις ονειρικές, άκρως ενδιαφέροντες! Και όσο κανείς δεν κάνει προσπάθεια να σε ανοίξει, τόσο εσύ ταράζεσαι! γιατί ταράζεσαι; φοβάσαι το είδωλο σου μην χαλάσει; ή μήπως φύγουν οι σταθερές σου;

ας τα πάρουμε όμως από την αρχή...