η αυλαία

είναι μέρες τώρα που δεν μπορώ να γράψω ούτε μια λέξη από το "μια στιγμή στο ξέφωτο" . Είναι μέρες που το μόνο που μπορώ να γράψω όταν κοιτάζω το κείμενο, είναι η λέξη αποτυχία. Όσες φορές και να μου λένε ότι είναι καλό, ή ότι έχει δυνατότητες, τόσο περισσότερο εγώ κλείνομαι. Ναι! πράγματι έχω κλειστεί, ίσως να είναι η άρνηση άλλων να δουν πραγματικά τα όνειρα μου και αυτά που με κάνουν χαρούμενη! ίσως να είναι οι συνεχόμενες αποτυχίες; Δεν μπορώ να ξέρω. . .

Η προσπάθεια να γράψεις ένα κείμενο με κανονικούς χαρακτήρες είναι σαν να ψάχνεις δώρο για κάποιον που δεν γνωρίζεις, κουραστικό και πολύ χρονοβόρο, αλλά στο τέλος όταν δεις εκείνο το χαμόγελο, ίσως να πεις και εσύ : ότι κάτι σωστά θα έκανα. Αρκετά με την εισαγωγή, δεν είναι το θέμα μας το ξέφωτο, ούτε τα δώρα! αλλά... η αυλαία...

Είναι τρίτη και κανονικά τώρα θα έπρεπε να διαβάζω για το αυριανό μάθημα. Κανονικά είπα, αλλά μπορώ να κάνω μια εξαίρεση για να γράψω για την αυλαία. . .

Καιρό τώρα σκέφτομαι ότι τελευταία νιώθω σαν να παίζω σε μια καλοστημένη παράσταση. Το μόνο κακό σε αυτό, είναι ότι έχω δεν μέχρι το πρώτο καμπανάκι. Δεν έχω βγει στην σκηνή, δεν έχω περπατήσει στο ξύλινο πάτωμα της, δεν έχω ακούσει ούτε καν το χειροκρότημα, απλά με κοιτάζω σε έναν καθρέφτη, βαμμένη, χαμογελαστή και σαφώς αγχωμένη. το μόνο που ακούγεται πέραν των υπολοίπων που είναι μαζί μου, είναι οι συζητήσεις του κόσμου, κάποιες φωνές ιδιαίτερα δυνατές. Κοιτάζω εμένα στον καθρέφτη και προσπαθώ να με αναγνωρίσω, να βρω κάποιες από τις ατέλειες μου, αλλά δυστυχώς δεν βλέπω κάτι, σαν να μην είμαι εγώ. Μια γνώριμη φωνή ίσως και ένα ταρακούνημα στο μπράτσο να με ξυπνάει. Με κοιτάζει μέσα στα μάτια, και ίσως να αναφωνεί όταν με βλέπει βουρκωμένη: Έλα τώρα! μια χαρά θα τα πας, αφού άλλωστε είναι το όνειρο σου! έτσι δεν είναι;; Απλά είσαι ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό!

Και ξαφνικά όλα χάνονται ακόμα και η φωνή της φίλης μου να μου λέει ξανά και ξανά ότι είναι το όνειρό μου. . .

Τώρα είμαι καθισμένη στο καναπέ του σπιτιού μου, κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους ακούγοντας Portman το fire από το chocolat και καπνίζοντας ακόμα ένα τσιγάρο. Είμαι μόνο εγώ με συντροφιά την μουσική, το καφέ μου, τα κινητά μου, παραδόξως είναι κλειστά. κοιτάω γύρω γύρω σαν να περιμένω κάτι, και ύστερα απλά μένω στάσιμη και κλείνω τα μάτια μου. Περνούν από μπροστά μου όνειρα και όνειρα, άλλοτε ενός συγγραφέα άλλοτε ενός ηθοποιού. εγώ μόνο για υποβολέας θα μπορούσα να είμαι στην σκηνή, εκεί πίσω από τα φώτα, να υπενθυμίζω λόγια που πρέπει να ειπωθούν. Μήπως και ο συγγραφέας αν μπορούσα, που δεν μπορώ, να με αποκαλέσω έτσι, μεταμορφώνεται στους διάφορους ρόλους; και αν είναι έτσι πως θα μπορούσα να είμαι στην πλευρά της Αναστασίας, ή του Μάρκου, ή της Μήνας; Αφού αρνούμαι κατηγορηματικά να μπω σε ένα τέτοιο παιχνίδι που θυμίζει άνετα το κλέφτες και αστυνόμοι...

μου προκαλεί τρόμο η αυλαία, τόσα μάτια να με κοιτούν, τόσα κομμάτια μου να χάνονται, κατά την διάρκεια και μέχρι το χειροκρότημα, γι αυτό άλλαξα λίγο το όνειρο. . . θα δώσω σε μια φιλη μου την θέση μου στην αυλαία και εγώ θα είμαι εκεί πίσω να της υπενθυμίζω πως εκείνο ειναι το όνειρο της...

και η αυλαία θα κλείσει με εκείνη να υποκλίνεται στο κοινό της και εμένα στο γραφείο μου να γράφω για στιγμές.... !