κυκνεια ασματα στις χώρες των θαυμάτων...
είναι ώρες + ώρες, που στο άθροισμα τους μοιράζονται οι μέρες, οι νύχτες. σκέφτομαι πως ίσως θα έπρεπε να μην αφήσω τα πράγματα να ξεθωριάζουν, πως δεν μου φταίει ούτε ο ζωγράφος αλλά ούτε και οι επιλογές.... πως απλά έτσι εγώ δημιούργησα τα πράγματα...αφηρημένα και αόριστα...
δεν μπορώ να πω πως δεν με κάλυψε η απάντηση... αυτή η ησυχία πριν την τρικυμία που είχε το βλέμμα σου, αυτή η ηρεμία που είχε η φωνή σου. όλα συνηγορούσαν σαν ένα μικρό και αδιάκοπο διάλειμμα. κανείς δεν θα μπορούσε να κρατήσει εσένα, θηρίο σε κλουβί με πολύ θόρυβο, γι αυτό σε άφησαν ελεύθερο να χτυπιέσαι στα κύματα και στους ανέμους για να βρεις την Ιθάκη σου.
είναι άλλωστε σίγουρο το γεγονός ότι κάθε φορά είσαι ένα βήμα μπροστά από όλα, λες και είναι αγώνας ταχύτητας...αν μπορούσες θα ζωγράφιζες τον ουρανό όπως εσύ ήθελες και θα της μάθαινες μέρη μαγικά και θα γινόταν άνετα το παραμύθι της αλίκης στην χώρα των θαυμάτων..
η "Αλίκη" θα έβλεπε πολλά μέρη, μαγικά- εξωτικά μέρη, θα δεχόταν γνώσεις που θα την ανέβαζαν και άλλο στα μάτια σου. θα χόρευε χωρίς να χάνει ισορροπία σαν κύκνος που χορεύει το κύκνειο άσμα του και ύστερα σκοτώνεται για σένα, για να έχεις εσύ την δυνατότητα να δεις τον λευκό και το μαύρο κύκνο να χορεύουν και να πολεμούν και να δέχονται ο ένας τα χτυπήματα του άλλου...
μα δεν έμαθες ποτέ ότι ήταν η ίδια κοπέλα, απο κοριτσάκι ως Αλίκη έως ένα τέλειο δημιούργημα φαντασίας που ήταν εκεί για σένα... πως αυτό που θαύμαζες ήταν η διπλή της
πλευρά ...το φως της και το σκοτάδι της...
και έτσι είδες πως τα παραμύθια βγαίνουν αληθινά, πως η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα διπλό παιχνίδι μεταξύ παραμυθιού και πραγματικότητας. Πως στο χέρι σου είναι να πεις σε όλα ναι ακόμα και αν όλα μοιάζουν τέλεια και παραμυθένια με ανθρώπινα λάθη πλεγμένα, όλα μαζί σε ένα αδράχτι ...
ακόμα και αν είναι όλα για όλα μελαγχολικά ακόμα και αν ξέρεις πως θα καταστραφούν όλα για όλα ακόμα και αν κλάψεις και πεις πως είναι η τελευταία φορά το τέλος πάντα είναι θέμα που αφορά πάντα 2...όπως ο έρωτας, το μιούζικαλ και ο πόλεμος, πάντα παίζονται με 2... ξέρεις είναι όπως στις ταινίες...κατεβαίνεις τα σκαλιά αργά και γλυκά, ανοίγεις τις κουρτίνες και βγαίνεις στον κήπο, σε έναν καταπράσινο και πανέμορφο κήπο... κάθεσαι στην κουνιστή καρέκλα και διαβάζεις το αγαπημένο σου βιβλίο, ακούγοντας το ελαφρό αεράκι σε συνδυασμό με ήρεμη μουσική και ύστερα χαμογελάς και λες πως αυτό θα το ζήσεις...
χαμογελάς καθώς ετοιμάζεσαι για δουλειά και φωνάζεις καθώς καταλαβαίνεις πως έχεις καθυστερήσει για μια ακόμα φορά πως όλα θα ήταν καλύτερα αν το προηγούμενο βράδυ δεν είχες καθυστερήσει βλέποντας ταινίες, μιλώντας ως αργά για μικρά προβλήματα ή για μεγάλα προβλήματα ή για μικρο λεπτομέρειες τις επόμενης μέρας, αντί να βάλεις ένα μικρό επίλογο της μέρας με ένα φιλί...όλα θα ήταν καλύτερα
άλλωστε το χουμε πει ο έρωτας είναι το άθροισμα της τρέλας και της λογικής μονάχα που επίσης είναι και ήρεμος σαν να λες καλημέρα....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου