clock tick...

Το τελευταίο καιρό ψάχνω με μανία  να βρω  έμπνευση, κάτι να γράψω που να έχει ένα νόημα και να μην είναι ούτε χαμένος κόπος για μένα, αλλά ούτε και χάσιμο χρόνου για όποιον με διαβάζει. Το κυνήγι αυτό της έμπνευσης, ξεκίνησε με ταινίες, συνέχισε με βιβλία, ακολούθησε η μουσική, και τελειοποιήθηκε με εξόδους, μήπως και βρω κάτι να πω που να μην μου θυμίζει το να Λόλα να ένα μήλο (!). Δυσκολεύτηκα. Πελάγωσα. Άναψα τσιγάρο. Ετοιμάστηκα, έκλεισα δυνατά την πόρτα πίσω μου και βγήκα για ένα ακόμα βράδυ έξω. Τόσος κόσμος, τόσος καπνός, δυνατή μουσική, ούτε τη σκέψη σου δεν μπορείς να ακούσεις . Όταν ξύπνησα την επόμενη μέρα και έκανα το πρώτο τσιγάρο της μέρας ενώ έπινα ήσυχα το καφέ μου, με το παράθυρο ανοιχτό να κοιτάω απ έξω λες και υπάρχει κάποια περίφημη θέα, με μια μουσική, τέρμα για τέρμα αδιάφορη μόνο και μόνο για να μην υπάρχει πλήρη ησυχία, θυμήθηκα μια περίοδο στα πλέον 4 χρόνια φοιτητικής ζωής που με είχε πιάσει να καταγράφω οποιαδήποτε σκέψη μου ενώ αναρωτιόμουν τότε what comes next? Το περίφημο μέλλον, που το τρέμω σαν το ψάρι που μόλις πιάνεται στο αγκίστρι. Σε εκείνο το μικρό μαύρο τετράδιο λοιπόν στην πρώτη σελίδα γράφω ένα απόσπασμα από τον Ιούλιο Καίσαρα του Shakespeare :
There is a tide in the affairs of men.
Which, taken at the flood, leads on to fortune;
Omitted, all the voyage of their life
Is bound in shallows and in miseries.
On such a full sea are we now afloat,
And we must take the current when it serves,
Or lose our ventures.

 

Πάντα με γέμιζε το συγκεκριμένο απόσπασμα μια μορφή αισιοδοξίας. Αλλά ταυτόχρονα με τρόμαζε πάντα το γεγονός ότι πρέπει συγκεκριμένα πράγματα σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν με αρέσει να με περιορίζουν να μου βάζουν όρια, αν θέλω τα έχω από μόνη μου. Εμένα μου αρέσουν οι μεγάλοι περίπατοι σε καταπράσινα τοπία και οι εξερευνήσεις, και οι βόλτες δίχως κανένα νόημα απλά επειδή θέλω να αλλάξω παραστάσεις. Και όταν με πιάνουν εκείνες οι μαυρίλες , μου αρέσει να πηγαίνω σε καφετέριες περίεργες να πίνω σκέτο καφέ και να γράφω. Μου αρέσουν απλά πράγματα. Δεν ξέρω αν καταφέρω να γίνω αυτό που θέλω, δεν ξέρω αν ποτέ θα καταφέρω να δεχθώ κάποιες διαφορετικές απόψεις από τις δικές μου ή αν θα πάψω να ακούω εκείνο το φευγιό μου να κλείνει πόρτες. Ξέρω ότι απλά θα προσπαθήσω να αλλάξω ότι γίνεται να αλλάξει και να βρω την έμπνευση ή κάτι που θα με οδηγήσει με μανία στην επόμενη στροφή.. 

   Συμπερασματικά δεν ξέρω τι θα γίνει σήμερα, δεν γνωρίζω τι θα γίνει αύριο, δεν ξέρω τι θα προκύψει μετά.. " the past is history, the future is a mistery, and today is a gift... "