ο επιστήμονας, η έλξη και ο χωρισμός. . .

" Έφυγε από το σπίτι αρκετά ταραγμένος, πήρε και τα κλειδιά από το αμάξι, προσπάθησα να μην χάσω την ψυχραιμία μου, ούτως ή άλλως ήταν ήδη αρκετά χαμένη, θα έκανε μια βόλτα και θα ερχόταν πάλι πίσω. Προσπάθησα να μην σκεφτώ τις άλλες επιλογές κατάληξης της ιστορίας, άλλωστε ποτέ δεν ήμουν από αυτές, συνήθως. Θα περίμενα στωικά να του περάσουν τα νεύρα και θα προσπαθούσα να καλμάρω φυσικά και τα δικά μου. Κάθισα στο καναπέ, δυνάμωσα τη μουσική, και συνέχιζα να πίνω το καφέ μου. Η ώρα περνούσε, κανένα σημάδι επιστροφής. Όταν έλειπε σχεδόν μια ώρα εκεί όντως άρχισα να ανησυχώ. Περπάτησα το σπίτι, μάζεψα τα πράγματα, τα έβαλα σε μια τάξη. Έφτιαξα τα cd σε σειρά αλφαβητική, ήπια και δεύτερο καφέ, τέλειωσαν κάπου εκεί και τα τσιγάρα, οπότε μάλλον ήρθε η ώρα για να βγω και να τον ψάξω πράγμα καθόλου εύκολο, πάντα ήξερε να κρύβεται..
   Μπήκα στο αμάξι, το έβαλα μπροστά, σταυροκοπήθηκα δύο- τρεις φορές και ύστερα ξεκίνησα να τον βρω. Στο σινεμά, στις αγαπημένες μας καφετέριες, στα μπαρ που σύχναζε, και στο τέλος πήγα και στην πλαζ που καθόμουν εγώ συνήθως σε περιόδους αϋπνίας.  Στη διαδρομή προσπαθούσα να θυμηθώ για ποιο λόγο είχαμε τσακωθεί, δεν μπορούσα να τον θυμηθώ, πόσο μάλλον να θυμηθώ και τι είχαμε πει. Το τασάκι θυμάμαι απλά να εκσφενδονίζεται από το τραπέζι στο πάτωμα. Κι ύστερα τη πόρτα να κλείνει. Οι ταχύτητες εναλλάσσονταν μέχρι που πατήθηκε το φρένο, όταν τον είδα να κάθεται στο αυτοκίνητο με ανοιχτούς τους προβολείς. Βγήκα από το αμάξι και προχώρησα προς τη θάλασσα, έκατσα στις πέτρες που υπήρχαν εκεί γύρω. Στα πόδια μου έσκαγε το ελαφρό κύμα.
Μετά από λίγο ήρθε και εκείνος. Κάθισε δίπλα μου και ζήτησε αναπτήρα. Κλασσικά, από τότε που τον γνώρισα όλο έχανε τους αναπτήρες.
 - Δεν μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω; Καλά περνούσαμε τότε. Θυμάσαι; Είπα ενώ τελειοποιούσα το τσιγάρο μου ..
- Θυμάμαι..(Είπε και φύσηξε τον καπνό προς τα έξω..)αλλά όχι δεν γίνεται να γυρίσουμε το χρόνο πίσω.. όταν είχαμε βγει πρώτη φορά που είχαμε μιλήσει, θυμάσαι τι μου είχες πει;
Χαμογέλασα, φυσικά και θυμόμουν...
- Μα ναι σου είχα πει πως ήμουν σκράπας στη χημεία  και τη φυσική και πως θα ήθελα πάντα να γνώριζα έναν άνθρωπο να μου εξηγήσει για τα ετερώνυμα και τα ομώνυμα και τον τρόπο έλξης και μετά γέλασα και είπα ότι μιλά το ποτό, άσχετο αν έπινα σόδα ...
- ήσουν τρελή από τότε! τώρα λοιπόν τι κάνουμε; είπε και με κοίταξε. Μετά από κάποιους μήνες με κοίταξε όπως τότε, εκείνη την πρώτη φορά γνωριμίας. Κι ήταν ακόμα πιο δύσκολο να μιλήσω με κομμένη αναπνοή και πόδια να τρέμουν παρόλο που καθόμουν.
Πήρα μια βαθιά ανάσα...
- Το τελειώνουμε; ρώτησα δεν ξέρω γιατί ρώτησα ίσως πίστευα ότι κάτι θα άλλαζε έστω και τελευταία στιγμή.
- Το τελειώνουμε. δεν είπε κάτι άλλο έμεινε εκεί σε αυτές τις δύο λέξεις.
Κοιτάζαμε για ώρα τη θάλασσα που απλωνόταν μπροστά μας. Ίσως να σκεφτόμασταν τα ίδια, ίσως γι αυτό να αγκαλιαστήκαμε, κάποτε ήμασταν ερωτευμένοι..
  Μετά από λίγο πήραμε το δρόμο της επιστροφής, με δύο διαφορετικά αμάξια, δύο διαφορετικούς προορισμούς. Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Έκανα μια βόλτα με το αμάξι πριν πάω σπίτι, το scientist των coldplay έπαιζε καθώς περνούσα από μέρη που είχαμε περάσει μαζί , και ίσως μέσα μου να ευχόμουν να γυρνούσαμε πίσω στην αρχή.. αλλά δεν είπα ούτε έκανα τίποτα καθώς το να τα βάζεις με το χρόνο είναι μια μάχη χαμένη. και ακόμα μια χασούρα δεν θα την άντεχα. Μπήκα στο σπίτι λίγο αργότερα, ήταν ίσως η πρώτη φορά μετά από καιρό που κοιμήθηκα στο καναπέ και δεν μεταφέρθηκα στη κρεβατοκάμαρα. . . έτσι για να συνηθίζω σιγά σιγά.