Η έμπνευση, το back space και το delete...
Κάθε πρωί, χρειάζομαι λίγο χρόνο παραπάνω, για να ξυπνήσω. Θα παίξει κάποιο ορχηστρικό κομμάτι ενώ θα κοιτάω το ταβάνι, θα σηκωθώ από το κρεβάτι, θα ανοίξω τον υπολογιστή και θα κοιτάξω τα mail μου. Θα ετοιμαστώ και θα φτιάξω τη τσάντα μου, την ώρα περίπου που θα τελειώνει το κομμάτι, εγώ θα κλειδώνω ήδη την πόρτα και θα βγαίνω στο δρόμο, όπως κάθε πρωί. Συνήθως βλέπω τον κόσμο να κυνηγάει την μέρα του μέσα από τα γυαλιά ηλίου, βλέπεις και ας είναι Σεπτέμβρης ο ήλιος στέκει πάντα εκεί. Στην θέση του, στο θρόνο του. Θα παραγγείλω τον ίδιο καφέ, όπως και κάθε μέρα, θα κοιτάζω έξω από το μαγαζί και που και που μπορεί να λέω και κανά δύο κουβέντες με την εκάστοτε παρέα.
Θα σκεφτώ ένα εκατομμύριο διαφορετικά πράγματα και όλα αυτά μπερδεμένα που μπορεί να φαίνονται και αλληλένδετα. Πάντα ήμουν της άποψης ότι το πρώτο τραγούδι που θα ακούσεις μόλις ξυπνήσεις θα δείξει πως θα είναι η μέρα σου. Το κύριο χαρακτηριστικό της ας πούμε. Αφού πιω το καφέ μου θα επιστρέψω σπίτι, όπου θα κάτσω να κοιτάζω για ώρες το ανοιχτό πρόγραμμα word να με περιμένει να γράψω τη συνέχεια. . . Ναι, όχι θα με κοιτάζει και θα το κοιτάζω αλλά να γράψω αποκλείεται. Τίποτα δεν γλιτώνει από το κινούμενο back space ή το DELETE. Οι λέξεις είναι μονάχα λέξεις, χωρίς ίχνος ψυχής ή αισθήματος μέσα τους. Οι προτάσεις είναι τις περισσότερες φορές ένα μάτσο λέξεις, δίχως τίποτα να τις χαρακτηρίζει και τίποτα να τις συνδέει. Περιγράφω ένα βάζο που έχω μπροστά μου και τα λουλούδια που το χρωματίζουν αλλά παύει να είναι κάτι το τόσο σημαντικό για να περιγράψω στα μισά. Σπατάλη ενέργειας όταν δεν υπάρχει έμπνευση. Ούτε καν για διόρθωση κειμένων. Ακούω καθημερινά πολύ μουσική, διαβάζω ποιήματα, στίχους, κείμενα άλλων, βιβλία άλλων αλλά δεν έχει καταφέρει κάτι να με βοηθήσει να ξεκολλήσω από εκείνη την τελευταία έκφραση. έστω μια λέξη ή μια φράση που να χρειαστεί να σχολιάσω, να σκεφτώ και ύστερα να κάτσω να τη γράψω. ίσως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί όταν είχα έμπνευση την κλότσαγα από βαρεμάρα και τώρα που την ζητάω περιμένει και γελά που δεν έχω τι να γράψω...
Είμαι άνθρωπος του προγράμματος, θέλω να ξέρω στο περίπου τουλάχιστον τι θα κάνω στη μέρα μου ή στη νύχτα μου, ίσως γι αυτό η σχέση μου με τα κείμενα μου μένει πάντα με αποσιωπητικά γιατί η έμπνευση μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή και το μόνο που χρειάζεται είναι να αρχίσεις να γράφεις και να ελπίζεις πως το back space ή το delete θα παραμείνουν απλά κουμπιά πληκτρολογίου.
Θα σκεφτώ ένα εκατομμύριο διαφορετικά πράγματα και όλα αυτά μπερδεμένα που μπορεί να φαίνονται και αλληλένδετα. Πάντα ήμουν της άποψης ότι το πρώτο τραγούδι που θα ακούσεις μόλις ξυπνήσεις θα δείξει πως θα είναι η μέρα σου. Το κύριο χαρακτηριστικό της ας πούμε. Αφού πιω το καφέ μου θα επιστρέψω σπίτι, όπου θα κάτσω να κοιτάζω για ώρες το ανοιχτό πρόγραμμα word να με περιμένει να γράψω τη συνέχεια. . . Ναι, όχι θα με κοιτάζει και θα το κοιτάζω αλλά να γράψω αποκλείεται. Τίποτα δεν γλιτώνει από το κινούμενο back space ή το DELETE. Οι λέξεις είναι μονάχα λέξεις, χωρίς ίχνος ψυχής ή αισθήματος μέσα τους. Οι προτάσεις είναι τις περισσότερες φορές ένα μάτσο λέξεις, δίχως τίποτα να τις χαρακτηρίζει και τίποτα να τις συνδέει. Περιγράφω ένα βάζο που έχω μπροστά μου και τα λουλούδια που το χρωματίζουν αλλά παύει να είναι κάτι το τόσο σημαντικό για να περιγράψω στα μισά. Σπατάλη ενέργειας όταν δεν υπάρχει έμπνευση. Ούτε καν για διόρθωση κειμένων. Ακούω καθημερινά πολύ μουσική, διαβάζω ποιήματα, στίχους, κείμενα άλλων, βιβλία άλλων αλλά δεν έχει καταφέρει κάτι να με βοηθήσει να ξεκολλήσω από εκείνη την τελευταία έκφραση. έστω μια λέξη ή μια φράση που να χρειαστεί να σχολιάσω, να σκεφτώ και ύστερα να κάτσω να τη γράψω. ίσως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί όταν είχα έμπνευση την κλότσαγα από βαρεμάρα και τώρα που την ζητάω περιμένει και γελά που δεν έχω τι να γράψω...
Είμαι άνθρωπος του προγράμματος, θέλω να ξέρω στο περίπου τουλάχιστον τι θα κάνω στη μέρα μου ή στη νύχτα μου, ίσως γι αυτό η σχέση μου με τα κείμενα μου μένει πάντα με αποσιωπητικά γιατί η έμπνευση μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή και το μόνο που χρειάζεται είναι να αρχίσεις να γράφεις και να ελπίζεις πως το back space ή το delete θα παραμείνουν απλά κουμπιά πληκτρολογίου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου