personal responsibility...

(1) the guy 

Νύχτα, σκοτάδι. Δεν βρέχει. Παράξενο θέαμα μια γειτονιά, γεμάτη με πολυκατοικίες και κάπου ξεχωρίζει μια μονοκατοικία με την μεγάλη ιτιά απ έξω.  Ελαφρό αεράκι μπαίνει απο τα παράθυρα της σοφίτας. Η οδός που είναι πάντα φωτισμένη έρχεται σε αντίθεση με το χρώμα εκείνου του δωματίου. Μουσαμάς καλύπτει το ξύλινο πάτωμα, βούρτσες και κουβάδες με χρώμα, μαύρο. Ο Νεαρός που ανεβαίνει ξυπόλητος τη σκάλα, και φορά μια παλιά φόρμα, μένει μόνος. Κανένας να τον ενοχλήσει, και από κανέναν να ενοχληθεί. Στο στόμα του έχει τσιγάρο, δεν φαίνεται αν είναι αναμμένο ή όχι. Πατά το play στο cd-player, τα παράθυρα ανοιχτά, το τσιγάρο πλέον στο τασάκι, παίρνει τη βούρτσα και τη βουτά στο χρώμα. Ίσως να ζωγράφιζε, ίσως να έγραφε, ίσως να έβαφε απλά το τοίχο χωρίς κάποιο δεύτερο νόημα, χωρίς κάποιο σχέδιο, σχήμα, λόγο, απλά για μια αλλαγή. 

  Ο μαύρος γάτος ανεβαίνει τη σκάλα και ξαπλώνει στο σκεπασμένο ανάκλιντρο . Στο μαύρο τοίχο , αναγράφεται συνεχόμενα " IT'S PERSONAL RESPONSIBILITY" .

Στηρίχθηκε, ο νεαρός στο περβάζι του παραθύρου και παρατηρούσε το δημιούργημά του, από το ύφος του δεν ξεχωρίζεις τι μπορεί να νιώθει ή τι να σκέφτεται, βλέμμα κενό. Χαϊδεύει το γάτο του, και καπνίζει ακόμα ένα τσιγάρο. Πάτησε το stop και μάζεψε το μουσαμά από το πάτωμα, ξεσκέπασε το ανάκλιντρο , έκλεισε το φως και ξάπλωσε. Με τα παράθυρα ανοιχτά, το φεγγάρι ολόγιομο, ήταν το μοναδικό φως που έμπαινε στο δωμάτιο. 

(2 ) το μπαλόνι.. 

Το κορίτσι άφησε από το χέρι του το μπαλόνι να φύγει, για δύο δευτερόλεπτα τα μάτια της ήταν κλειστά λες και έκανε κάποια ευχή. Το κοίταξε να υψώνεται και να φεύγει μακριά και χαμογέλαγε και το έδειχνε και χοροπήδαγε από χαρά. Τα μάτια της έλαμπαν, και το αεράκι φυσούσε τα μαλλιά της. Το μπαλόνι  χάθηκε στον ορίζοντα, συνέχιζε να κοιτάζει τον ουρανό, τα φώτα από τη γέφυρα της αποσπούσαν για λίγο την προσοχή. Ύστερα κοίταξε πίσω της, το αγόρι κάπνιζε χωρίς να λέει κουβέντα. Πήγε κάθισε δίπλα του. Δεν τον ήξερε, δεν την ήξερε. Την κοίταξε διστακτικά, καθώς έβγαινε ο καπνός από το στόμα του. Η κοπέλα ανάβει τσιγάρο. 

- Έτσι είναι και οι άνθρωποι, μόνο έτσι μπορείς να τους αντιμετωπίσεις. Μόνο έτσι μπορείς να τους καταλάβεις. Να τους αφήσεις να φεύγουν, να τους αφήσεις ελεύθερους, να μην ελπίζεις πως θα γυρίσουν, να μην ελπίζεις πως δεν θα φύγουν. Οι άνθρωποι δεν έχουν ρίζες. Συνεχόμενες διαδρομές κάνουμε, πότε εδώ, πότε εκεί. Ο προορισμός παραμένει άγνωστος. Πάντα μου άρεσαν τα μπαλόνια. Γιατί φεύγουν έγκαιρα χωρίς να κάνουν κρότο. Οι άνθρωποι απλά τραβάνε πόρτες. Αν ρωτάς εμένα, που δεν με ρωτάς, θα σου έλεγα, ότι εγώ απλά κάνω αλλαγές με χαμόγελο, γιατί ξέρω ότι και μένα μου αρέσει να φεύγω... 

Η κοπέλα έφυγε και ο νεαρός έσβησε το τσιγάρο του. και πήγε πάλι μέσα στο σπίτι, στη σοφίτα, στη μουσική του και στην προσωπική του ευθύνη.