εχω μια λεξη για να πω..
το χει πει και ο Αλκίνοος, αλλά εγώ ακόμα εκεί τίποτα τι κρατάω. Κάπου κάπου πάει να μου ξεφύγει αλλά είναι σαν το μυστικό, μόνο ένας μπορεί να το κρατήσει και πρόσφορο έδαφος δεν υπάρχει για να φυτρώσει και να αποκτήσει ρίζες και να γίνει ένα μεγάλο δέντρο από νοήματα. Είναι μονάχα μια λέξη, χωρίς καν ερμηνεία, έχει μείνει απλά μια λέξη καθημερινής χρήσεως με μεταφορική σημασία.
Αν υποθέσουμε πως ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό και το μόνο που ζητά είναι ένα φιλοθεάμων κοινό τότε όλοι έχουμε μέσα μας το γονίδιο του ηθοποιού, αλλάζουμε τους ρόλους ανάλογα την ώρα, το κοινό, και τη διάθεση. Το μετακείμενο θεωρούμε ότι όλοι το καταλαβαίνουν και μιλάμε μεταφορικά, χωρίς να λέμε ότι θέλουμε για να μην ξεσηκώσουμε φουρτούνες και ύστερα αναζητούμε μια καταιγίδα για να δούμε αν ακόμα χτυπά μέσα μας παλμός ή αν έχουμε συνηθίσει άνευρα να ατενίζουμε ένα μέλλον τόσο ουδέτερο όσο η Ελβετία.
Τώρα άλλη δουλειά δεν έχω εγώ, μιλάω για όνειρα. Που τα περισσότερα τα έχω κάπου παραχωμένα στη βιβλιοθήκη και περιμένουν το εβδομαδιαίο ξεσκόνισμα. Επίσης κυριολεκτικά μιλώντας τα όνειρα είναι μικρές ανάσες οξυγόνου στις δύσκολες στιγμές που τίποτα δεν πάει σωστά, και ο γιαλός είναι υπερβολικά στραβός και εμείς τον αρμενίζουμε.
Ίσως αυτό είναι το πρόβλημα μου, το γεγονός ότι δεν μπορώ χωρίς τα όνειρα μου και τις λέξεις μου, χωρίς τα νοήματα μου και τη θέληση μου. Ίσως δεν μπορώ το πρέπει, ίσως τα απογεύματα το μόνο που θα θέλω είναι να ακούω μουσική, να έχω μια κούπα καφέ δίπλα μου και να ατενίζω από ένα μπαλκόνι την κίνηση της πόλης, τους ανθρώπους να τρέχουν, και τα αυτοκίνητα να μουγκρίζουν από το μποτιλιάρισμα και εγώ να συζητάω για την Λιλιπούπολη και ότι άλλο προκύψει και να μην ξε-μείνω ποτέ απο καφέ και ωραία μουσική.
Όσο αναφορά τη λέξη μου, επιλέγω να την ποτίζω λίγο- λίγο μέχρι να τη φωνάξω τόσο δυνατά σε έναν κόσμο που ποτέ δεν θα ακούει. Ναι σε αυτόν τον κόσμο που δεν ζουν τα όνειρα μου και οι συζητήσεις τελειώνουν με πόρτες να χτυπούν δυνατά και οι άνθρωποι δεν μιλούν αλλά φωνάζουν, μουγκρίζουν και ενώ λένε τα ίδια πράγματα πάλι τσακώνονται, ναι νομίζω πως η λέξη μου θα κάνει κρότο, σαν το μπουρλότο που είχε φωνάξει η Νοταρά. και εγώ τότε θα χειροκροτώ σαν μικρό παιδί που ακούει για πρώτη φορά το Καραγκιόζη !
Αν υποθέσουμε πως ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό και το μόνο που ζητά είναι ένα φιλοθεάμων κοινό τότε όλοι έχουμε μέσα μας το γονίδιο του ηθοποιού, αλλάζουμε τους ρόλους ανάλογα την ώρα, το κοινό, και τη διάθεση. Το μετακείμενο θεωρούμε ότι όλοι το καταλαβαίνουν και μιλάμε μεταφορικά, χωρίς να λέμε ότι θέλουμε για να μην ξεσηκώσουμε φουρτούνες και ύστερα αναζητούμε μια καταιγίδα για να δούμε αν ακόμα χτυπά μέσα μας παλμός ή αν έχουμε συνηθίσει άνευρα να ατενίζουμε ένα μέλλον τόσο ουδέτερο όσο η Ελβετία.
Τώρα άλλη δουλειά δεν έχω εγώ, μιλάω για όνειρα. Που τα περισσότερα τα έχω κάπου παραχωμένα στη βιβλιοθήκη και περιμένουν το εβδομαδιαίο ξεσκόνισμα. Επίσης κυριολεκτικά μιλώντας τα όνειρα είναι μικρές ανάσες οξυγόνου στις δύσκολες στιγμές που τίποτα δεν πάει σωστά, και ο γιαλός είναι υπερβολικά στραβός και εμείς τον αρμενίζουμε.
Ίσως αυτό είναι το πρόβλημα μου, το γεγονός ότι δεν μπορώ χωρίς τα όνειρα μου και τις λέξεις μου, χωρίς τα νοήματα μου και τη θέληση μου. Ίσως δεν μπορώ το πρέπει, ίσως τα απογεύματα το μόνο που θα θέλω είναι να ακούω μουσική, να έχω μια κούπα καφέ δίπλα μου και να ατενίζω από ένα μπαλκόνι την κίνηση της πόλης, τους ανθρώπους να τρέχουν, και τα αυτοκίνητα να μουγκρίζουν από το μποτιλιάρισμα και εγώ να συζητάω για την Λιλιπούπολη και ότι άλλο προκύψει και να μην ξε-μείνω ποτέ απο καφέ και ωραία μουσική.
Όσο αναφορά τη λέξη μου, επιλέγω να την ποτίζω λίγο- λίγο μέχρι να τη φωνάξω τόσο δυνατά σε έναν κόσμο που ποτέ δεν θα ακούει. Ναι σε αυτόν τον κόσμο που δεν ζουν τα όνειρα μου και οι συζητήσεις τελειώνουν με πόρτες να χτυπούν δυνατά και οι άνθρωποι δεν μιλούν αλλά φωνάζουν, μουγκρίζουν και ενώ λένε τα ίδια πράγματα πάλι τσακώνονται, ναι νομίζω πως η λέξη μου θα κάνει κρότο, σαν το μπουρλότο που είχε φωνάξει η Νοταρά. και εγώ τότε θα χειροκροτώ σαν μικρό παιδί που ακούει για πρώτη φορά το Καραγκιόζη !
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου