γραπτά - καθημερινότητα: 1-0
Πάντα μου άρεσε να κάνω σύνθετες σκέψεις και να λύνω προβλήματα άλλων και να αναλύω τόσες πολλές φορές κάποια πράγματα που ένιωθα σαν να ήμουν κασέτα, τότε δηλαδή που ακούγαμε κασέτες και τις γυρνούσαμε και με μολύβι ή στυλό (;) δεν θυμάμαι ακριβώς τώρα. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που ξεκίνησα να γράφω, στο χαρτί τα πράγματα πάντα μου φαίνονταν πολύ πιο απλά, πιο εύκολα, πιο ωραία. Μπορούσα να δημιουργήσω ένα νέο σπίτι, όπως ακριβώς το ήθελα, να αναλύσω την ύφανση της κουρτίνας και να μιλήσω για έρωτες θεατρικούς, για προβλήματα και λύσεις και για χαρακτήρες διαφορετικούς, που μπορούν ανά πάσα στιγμή να νιώσουν κάτι, ακόμα και αν στην πραγματικότητα δεν ένιωθαν τίποτα.
Τα πάντα φαίνονταν πιο απλά στο χαρτί, ακόμα και τα πιο δύσκολα, με λίγο παίδεμα πάντα έβγαζαν κάπου, κάπου... Στην πραγματικότητα όμως όλα αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν. . .
"Θυμάμαι πως όταν τον είχα δει πρώτη φορά νόμιζα πως ήταν ένας περαστικός , που απλά έτυχε να είναι επί τρεις μέρες, την ίδια ώρα, στο ίδιο μαγαζί, στην ίδια ακριβώς θέση. Δεν ήταν. Καθόταν μόνος και διάβαζε το ίδιο βιβλίο συνέχεια χωρίς να ενοχλείται από το θόρυβο, που κάνουν τα πούλια και τα ζάρια από το τάβλι που παίζαμε, από την μουσική που ακουγόταν, από τις συζητήσεις των άλλων μέσα και έξω από τη καφετέρια. Δεν ενοχλήθηκε, δεν έβηξε, δεν πρόγκιξε κανέναν μας, ούτε όταν αρχίσαμε να λέμε όλοι ρυθμικά τραγούδια, χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, και η παραφωνία έμοιαζε με συχνότητα ραδιοφώνου χωρίς να υπάρχει κεραία.
Μου είχε κάνει τόσο εντύπωση η ηρεμία του, και η φωνή του, ήταν σε τέτοια σημεία ηρεμίας που αναρωτιόμουν αν όντως μπορούσε να φωνάξει. Στις επόμενες ημέρες και ενώ εκείνη τη φορά καθόμουν ήρεμη και έπινα το καφέ μου και έγραφα, καθώς άναψα το δεύτερο τσιγάρο μου, έβγαλα τα γυαλιά της μυωπίας και κοίταξα έξω από το βρεγμένο παράθυρο από τις στάλες της βροχής.
- Δεν γίνεται να είσαι μόνο ένα πράγμα, ο καιρός αυτός θέλει και τη μελαγχολία του, θέλει και την κωμωδία του, θέλει και το να είσαι ο εαυτός σου, και ας είσαι εκείνη που είσαι πραγματικά. Δεν χρειάζεται να κρύβεσαι πίσω από όλους, δεν γίνεται να κάνεις ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Πρέπει να βλέπεις την μέρα ως μια καινούρια όχι ως συνέχεια της προηγούμενης.
Άκουσα τον κύριο αυτόν να μιλάει και γύρισα να κοιτάξω εκεί που καθόταν.
Δεν κατάφερα να απαντήσω, μονάχα σκεφτόμουν αυτό που είπε.
Πέρασε καιρός ήταν άνοιξη και φτάσαμε φθινόπωρο και ακόμα τριγυρίζουν οι λέξεις στο μυαλό μου λες και θέλουν να κάνουν το τέλειο άλμα.
Στην εποχή που ζεις και ζω δεν χωρούν όρια ούτε περιθώρια. Θες να γράψεις, γράψε. Θες να μεγαλώσεις, μην βιάζεσαι μετά δεν έχει γυρισμό προς τα πίσω, θες να ονειρεύεσαι κάντο, θες να μάθεις πως είναι να είσαι ευτυχισμένος ; βάλε προτεραιότητες, βάλε στόχους και ύστερα κάπου θα βρεθεί κάποιος κάπου να σου δείξει πως τα φύλλα των δέντρων μπορεί να πορτοκαλίζουν και να πέφτουν το Σεπτέμβρη αλλά πάλι την άνοιξη είναι εκεί πάνω στο δέντρο να το στολίζουν... "
Τα πάντα φαίνονταν πιο απλά στο χαρτί, ακόμα και τα πιο δύσκολα, με λίγο παίδεμα πάντα έβγαζαν κάπου, κάπου... Στην πραγματικότητα όμως όλα αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν. . .
"Θυμάμαι πως όταν τον είχα δει πρώτη φορά νόμιζα πως ήταν ένας περαστικός , που απλά έτυχε να είναι επί τρεις μέρες, την ίδια ώρα, στο ίδιο μαγαζί, στην ίδια ακριβώς θέση. Δεν ήταν. Καθόταν μόνος και διάβαζε το ίδιο βιβλίο συνέχεια χωρίς να ενοχλείται από το θόρυβο, που κάνουν τα πούλια και τα ζάρια από το τάβλι που παίζαμε, από την μουσική που ακουγόταν, από τις συζητήσεις των άλλων μέσα και έξω από τη καφετέρια. Δεν ενοχλήθηκε, δεν έβηξε, δεν πρόγκιξε κανέναν μας, ούτε όταν αρχίσαμε να λέμε όλοι ρυθμικά τραγούδια, χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, και η παραφωνία έμοιαζε με συχνότητα ραδιοφώνου χωρίς να υπάρχει κεραία.
Μου είχε κάνει τόσο εντύπωση η ηρεμία του, και η φωνή του, ήταν σε τέτοια σημεία ηρεμίας που αναρωτιόμουν αν όντως μπορούσε να φωνάξει. Στις επόμενες ημέρες και ενώ εκείνη τη φορά καθόμουν ήρεμη και έπινα το καφέ μου και έγραφα, καθώς άναψα το δεύτερο τσιγάρο μου, έβγαλα τα γυαλιά της μυωπίας και κοίταξα έξω από το βρεγμένο παράθυρο από τις στάλες της βροχής.
- Δεν γίνεται να είσαι μόνο ένα πράγμα, ο καιρός αυτός θέλει και τη μελαγχολία του, θέλει και την κωμωδία του, θέλει και το να είσαι ο εαυτός σου, και ας είσαι εκείνη που είσαι πραγματικά. Δεν χρειάζεται να κρύβεσαι πίσω από όλους, δεν γίνεται να κάνεις ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Πρέπει να βλέπεις την μέρα ως μια καινούρια όχι ως συνέχεια της προηγούμενης.
Άκουσα τον κύριο αυτόν να μιλάει και γύρισα να κοιτάξω εκεί που καθόταν.
Δεν κατάφερα να απαντήσω, μονάχα σκεφτόμουν αυτό που είπε.
Πέρασε καιρός ήταν άνοιξη και φτάσαμε φθινόπωρο και ακόμα τριγυρίζουν οι λέξεις στο μυαλό μου λες και θέλουν να κάνουν το τέλειο άλμα.
Στην εποχή που ζεις και ζω δεν χωρούν όρια ούτε περιθώρια. Θες να γράψεις, γράψε. Θες να μεγαλώσεις, μην βιάζεσαι μετά δεν έχει γυρισμό προς τα πίσω, θες να ονειρεύεσαι κάντο, θες να μάθεις πως είναι να είσαι ευτυχισμένος ; βάλε προτεραιότητες, βάλε στόχους και ύστερα κάπου θα βρεθεί κάποιος κάπου να σου δείξει πως τα φύλλα των δέντρων μπορεί να πορτοκαλίζουν και να πέφτουν το Σεπτέμβρη αλλά πάλι την άνοιξη είναι εκεί πάνω στο δέντρο να το στολίζουν... "
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου