Χαρταετοί σαν όνειρα...

Στα σύννεφα πετούν τα όνειρα και χάνονται
σαν χρωματιστοί ήλιοι ζούν και αναπνέουν.
ζουν ψηλά και αφήνονται στα μάτια μας
μονάχα για μας μονάχα για την ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει.
Δεν ξέρω γιατί πάντα θεωρούσα τα όνειρα ποιήματα μεγάλα, πνευματικών ανθρώπων αποκύματα και ψηλά βουνά της τέχνης. Όλα ξεκινούν απο μια ιδέα και καταλήγουν σε  ένα όνειρο και πεπρωμένο αυτό που τασσέται καθένας να ελπίζει για να ζει. Χωρίς τα όνειρα δεν θα ήμασταν κάτι άλλο, πέρα απο μικρές κουκίδες σε ένα μαύρο σύννεφο. Και όταν φεύγουν τα σύννεφα, έρχεται ο ήλιος, έρχεται η ζωή, έρχεται η μικρή στιγμή εκείνη που βλέπεις ουράνιο τόξο. Δεν έχουμε να ελπίζουμε σε κάτι άλλο πέρα απο τα όνειρα. Μικρά ή μεγαλύτερα απο τη θοριά μας έρχονται για να βάλουν φωτιά στη βουβή καθημερινότητα μας. 

"γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή
κι όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία"

Τι σημασία θα είχε να μην παλεύεις για ότι σε κάνει να χαμογελάς, και ας είναι μια δουλειά χωρίς μέλλον, και ας είναι μια τρέλα και ας είναι σαν ένα βράδυ με αεράκι σε ένα θερινό σινεμά . Βλέπεις μπροστά  σου ένα καρουσελ, ένα ηλιοβασίλεμα, μια θάλασσα και λες τις μεγαλύτερες σου τρέλες και τα μάτια μας βουρκωμένα για όσα δεν προλάβαμε να πούμε δυνατά να τα ακούσουν τα αερικά και να αλλάξει δρόμο και πάλι ο αέρας. Μια αλυσίδα είναι ζωή και κρίκο- κρίκο τοποθετείς την ουρά και τα χρωματιστά ψαλίδια για να κόβεις τα σύννεφα και να χαράσσεις δρόμο  για το όνειρο σου.

Χορεύουμε ένα βαλς απο έναν ήχο παλιό και ξεχασμένο, που γεμίζει σελίδες απο όνειρα, όνειρα για ένα χαμόγελο, όνειρα για ένα δάκρυ. 

Τώρα ακούγεται πιο κοντά ο ήχος της λατέρνας που περνά και παιζει μια μελώδια που την ακους απο παιδί και μιλά για ένα βαλς ονείρων μονάχα αυτό σου φτάνει... για να νοσταλγίσεις και να γυρίσεις πίσω στην εφημερίδα σου πίνοντας ελληνικό καφέ και μυρίζοντας το γλυκό άνεμο του καλοκαιριού που έρχεται ...