το κάδρο.

              " ήθελα να βγάλω εκείνο το κάδρο πάνω απο το κρεβάτι, με ενοχλούσαν τα χρώματα, είχαν μαζευτεί πολλά χρώματα στο σπίτι. 'Ηθελα να βγάλω και εκείνες τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που είχα βάλει στο τοίχο, εκείνες που έδειχναν εκφράσεις προσώπων, άλλα να γελούν, άλλα να χαμογελούν, άλλα να κλαίνε, άλλα απλά να χαζεύουν. 'Ήθελα να πετάξω και εκείνα τα άρθρα που κρατούσα μανιωδώς σε αρχείο, ήθελα να αποκτήσω ξανά μια νέα αρχή, να τα διαγράψω όλα, ακόμα και εσένα, ακόμα και μένα. Απο φόβο μήπως είναι ακόμα μια παράνοια μου, τα άφησα και απλά συνήθισα να συνυπάχω με αυτά. Να ισιώνω τις φωτογραφίες, και τα κάδρα, να μαζεύω άρθρα και να μην θυμάμαι το λόγο, να παθιάζομαι με νέα τραγούδια και να τα ακούω συνέχεια και να μην μπορώ να ξεκινήσω την μέρα μου αλλιώς παρά να μαζεύω, να μαγειρεύω, να ισιώνω παρελθόν- παρόν και μέλλον και όλα αυτά σου φαίνονταν βαρετά. Και μένα έτσι μου φαίνονταν αλλά έμαθα στον εαυτό μου να μου λείπουν, να μου λείπεις όταν δεν είσαι εδώ. Να εκνευρίζομαι με εκείνο το κάδρο κάθε μέρα, μόνο και μόνο γιατί δεν αναγνώριζα τα πρόσωπα πίσω απο την ομπρέλα, και εκείνες τις φωτογραφίες ήθελα να τις σκίσω και να τις πετάξω και μετά να πάω να ζητήσω να τις εκτυπώσουν ξανά, αλλά πάντα έστεκαν εκεί σαν να ήταν κάποιο βραβείο. Και ο καφές όση ζάχαρι και να έβαζα κάθε πρωί θα ήταν πικρός λες και μπέρδευα τα κουτάκια ή είχαν βαλθεί όλοι να μου κάνουν πλάκα.
     Ήθελα απλά να κλείσω τα φώτα και να μείνω εκεί να κοιμηθώ για τελευταία φορά εκεί που έζησα τα πάντα και το τίποτα, εκεί που γέλασα, που έκλαψα, που μέθυσα. Δεν μου έφταιγε ούτε το κάδρο, ούτε οι φωτογραφίες, ούτε οι μουσικές που μοιράστηκα, ούτε τα βράδια σιωπής, μου έφταιγε μονάχα η στιγμή της άρνησης, μονάχα εκείνο το όχι ή το φύγε που μπορούσα να εννοώ. Ήθελα να είμαι ο εαυτός μου και να μην αλλάζω σα το χαμελέοντα, ήθελα να ήξερα να ζωγραφίζω και να φτιάχνω όμορφα τοπία ή να ήξερα να φωτογραφίζω για να βγάζω ώραιες καθημερινές σκηνές, αλλά τίποτα απο αυτά δεν ήξερα να κάνω, ήξερα μονο να γράφω ότι δεν μπορούσα για τον χ ή το ψ λόγο να πω.
   Ήθελα να βγάλω εκείνο το κάδρο με τις φιγούρες πίσω απο την ομπρέλα μονάχα για να βρώ το νόημα να αρχίσω να πατω στη γη, τα γραμματά μου να ναι μονάχα στο χαρτί και ο νούς μου να είναι ξεκάθαρος.
"Μεγάλο πράγμα να ξέρεις τι θες και τι χρειάζεσαι έτσι ίσως τότε υπάρχει μια πιθανότητα να το αποκτήσεις..."