μονάχα χρόνος.

Με πείραζε πάντα η έννοια του χρόνου. Του τι πρόλαβα ή δεν πρόλαβα να κάνω να πω. Πάντα σκεφτόμουν την έννοια του ώς κάτι που θα υπάρχει πάντα και έλεγα ότι θα προλάβαινα να κάνω ότι ήθελα, όπως ήθελα, όποτε ήθελα. 
    Σε στιγμές μετρούσα τη πραγματικότητα και αποφάσισα να απαιτώ την έναρξη της κλεψύδρας για να σκεφτώ και να αποφασίσω, όμως τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει χρόνος. Τα γεγονότα κυλούν πιο γρήγορα απο τη διαδικασία σκέψης και ίσως γι αυτό πάντα το αναπολεί κανείς το παρελθόν δεν διαρκεί πολύ και γίνεται γρήγορα και στιγμιαία μονάχα για να πούμε ότι είδαμε τι λάθη έγιναν. Στην ουσία κανείς δεν σκέφτεται κάτι στιγμίαια, στην ουσία κανείς δε κατάλαβε ποτέ τι μπορεί να ήθελα ή όχι να κάνω. Δεν πειράζει ίσως να έφταιξα και εγώ που δεν εξηγούσα, αλλά απο την άλλη βαρέθηκα να εξηγώ το τι, το πως και το γιατί. Βαρέθηκα να μιλάω για ξεχασμένες αισθήσεις και φωτογραφίες, βαρέθηκα να μου ζητούν ανάλυση για την οποιαδήποτε αμαρτία, έτσι ήταν , έτσι έγινε, γιατί έτσι ήθελα.
    Μεγάλο πράγμα τα θέλω που στη συνέχεια γίνονται πρέπει για να αποκτήσεις αυτά που εσύ επιλέγεις. Χειρότερο κακό απο το να μην έχεις θέλω είναι να έχεις αλλά να τα προσδιορίζεις στο χρόνο. Δεν έκανα ποτέ μεγάλα όνειρα, ή όχι μάλλον έκανα, μονάχα ένα και αυτό χρειάζεται όμως πολύ χρόνο. Όλα τα υπολοιπα δεν θέλουν χρόνο, έχουν ωριμάσει πια, δεν θέλουν άλλη σκέψη, σε λίγο θα πιάσουν σκουριά, γι αυτό πρέπει να κινήσουμε τα σχοινιά λίγο, να κατέβει αυλαία για να έρθει το επόμενο έργο.
   Αλλά συνεχίζει και με ενοχλεί ή έννοια του χρόνου, εκείνος πάντα ίδιος ήταν, τον μετρούσαμε ανέκαθεν, σε δευτερόλεπτα, λεπτά, ωρες, μέρες, μήνες, χρόνια, αιώνες. Εγώ μάλλον φταίω γιατί πάντα μετρούσα όπως στο κρυφτό, και ξεχνούσα να φωνάξω φτου- ξελευθερία. . .