Somebody that i used to know!

Ουσιαστικά δεν την γνώρισα ποτέ. Ποτέ δεν μίλησε για την ίδια, για τα θέλω της, για τα πρέπει της, έλεγε μόνο πως όταν ζούσε, ζούσε πάντα στο παράδεισο της. Όπως εκείνη τον δημιουργούσε και με τα άτομα που έπρεπε να είναι μέσα σε αυτόν. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το βλέμμα της όταν μιλούσε για έρωτες και πάθη. Τον Έρωτα τον είχε ψηλά, το οξυγόνο της, η στιγμή που θα έλαμπε. Έζησε και ζει τη ζωή της μέσα στα φώτα και το αλκόολ, οι καπνοί απο το τσιγάρο δεν την έκαναν να θαμπώνει αλλά την ουσία της δεν την άφηνε να φανεί. Σαν κούκλα σε βιτρίνα άσπαστο δέρμα, μαλλί στην πένα και πάντα στην εν τέλεια.
    Η νύχτα την τρόμαζε περισσότερο απο όλα, καθρέφτη δεν κοίταζε, φοβόταν πως στην τελική θα έβλεπε μόνο το πρόσωπο της και κανενός απο τους άντρες της. Δεν ήταν έτσι όμως, ήταν δυνατή και όλοι στηριζόμασταν στην παγωμένη της φριχτή αλήθεια, δεν θα ανέλυε αυτό που θα έλεγε απλά θα το έλεγε, θα έπρεπε ήδη να ήξερες τι πρέπει να σχολιάσεις και τι όχι!
   Άνετα θα ενσάρκωνε ρόλους δυναμικών γυναικών που για έναν έρωτα απλά υπήρχαν, άνετα θα κινούσε γη και ουρανό για να φτάσει τα πράγματα όπως ακριβώς τα θέλει. Μα μια μέρα, βασικά ένα απόγευμα την ώρα που χάραζε, απλά σταμάτησε. Σταμάτησε να κινείται άφησε τα μάτια της να δακρύσουν και ύστερα είδα που πάση θυσία έκρυβε, ένα κοριτσάκι που απλά έψαχνε τον έναν που θα ήταν στο παράδεισο της χωρίς να της φέρει αντίρρηση και θα περνούσαν ωραία, που θα μπορούσε να είναι ο εαυτός της με ή χωρίς αλκοολ, με ή χωρις άπειρα τσιγάρα αμηχανίας. Θα μπορούσε να τη δει στο σκοτάδι, όπως ακριβώς είναι, όπως ακριβώς είναι με ότι ελαττώματα ή πλεονεκτήματα είχε, με ή χωρίς make up. Θα μπορούσε να την σώσει και να τον σώσει ταυτόχρονα. Ναι με αυτό το κίνητρο έζησε και ζει, απλά να ζήσει τον απόλυτο έρωτα...