Βαθειες αναπνοές...

"Κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς τις κρίσιμες ώρες να σκεφτείς κάτι θετικό, κάτι που θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις αντιξοότητες για να φτάσεις στο τέρμα, στο όνειρο, το δικό σου όνειρο! "

"Έχω να σου γράψω μέρες, έχω να σε δω μήνες, έχω να σου μιλήσω χρόνια ολόκληρα. Ξέρεις πως μου έχεις λείψει. Κάθε φορά που παώ να σου γράψω κάτι με σταματάει, δεν ξέρω ίσως είναι το γεγονός ότι δεν πρόκειται να πάρω απάντηση, να ακούσω την φωνή σου, να δω το βλέμμα σου. Κάθε φορά που κάτι σημαντικό συμβαίνει ήθελα να στο περιγράψω και να μου πεις κάτι. Σημαντικό και μη ήθελα να στο περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια. Δεν ξέρω αν είναι ικανές οι λέξεις να πουν κάτι, δεν ξέρω αν οι σκέψεις μου ακούγονται ως εκεί. Είναι οι μέρες τέτοιες μάλλον, εκείνο το ανακάτεμα μάλλον, και οι φωτογραφίες δεν βοηθούν. Μου θυμίζουν πράγματα που ναι μεν τα θυμάμαι αλλά πόσο μάλλον ακόμα πιο πολύ πληγώνομαι και νιώθω την απουσία. 
   Κάπου διάβασα ότι η θλίψη είναι σαν μεγάλα κύματα που σε τραβά μέσα, αναπνοή δύσκολα βγάζεις και χαμόγελας μονάχα τυπικά. Καραδοκεί στα πιο μικρά και πιο μεγάλα πράγματα, σε ένα τραγούδι, σε ένα ποίημα, σε μια αποτυχία ή επιτυχία. Και οι νύχτες σαν άγουρα σταγύλια περνούν, με μια πικρία που δεν σε αφήνει να ηρεμήσεις. Ξέρεις ότι πάντα θα θυμάμαι τις κυριακές που πίναμε καφέ ή τα βράδια που σε έβλεπα και έλεγα καληνύχτα. Ξέρεις πως ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Λένε πως μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται μα αν είναι έτσι εγώ ξέχασα την φωνή σου μονάχα, δεν έχω κάτι δικό σου, πρόσφατα το ανακάλυψα και με πόνεσε, τόσο αδιάφορη ήμουν;
   Η θλίψη έχει πολλά πρόσωπα και ένα απο αυτά ίσως να είναι εκεινες οι βαθειές ανάσες μετά απο κάθε τηλέφωνο που μου κόβονταν τα πόδια μέχρι να μάθω ότι είναι όλα καλα. Μια μέρα δεν ήταν ... Εσύ είχες την δύναμη και εγώ κρατιόμουν απο σένα, μέχρι που έμαθα ότι ήταν αυτό που πήρα απο σένα. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!"