“Life is a huge farce"

Δεν νομίζεις ότι έχουμε αρχίσει να χάνουμε το νόημα;


" Σε αυτό το κόσμο, σε αυτόν εδώ, μόνος έρχεσαι, μόνος φεύγεις. Όσο και να σου λένε όλοι ότι θα είναι δίπλα σου, οικογένεια, φίλοι, εραστές στην τελική κανείς δεν μπορεί να αντικατοπτρίσει καλύτερα την χαρά σου ή την λύπη σου πέρα απο τον ίδιο σου τον εαυτό!"
Με προβλημάτισε αυτή η φράση απο έναν άνθρωπο που ζει την ζωή του στα άκρα, λίγο πιο κοντά από όσο θα έπρεπε στην κόψη του ξυραφιού! Στην αρχή την χαρακτήρισα ακραία έκφραση περιγραφής συναισθηματικής κόπωσης της, ύστερα είπα ότι είναι λίγο πολύ ρεαλίστρια, μετά όμως πήγα την σκέψη μου λίγο παραπέρα. Τι δημιουργεί σε έναν άνθρωπο που ζει οποιοδήποτε συναίσθημα στα άκρα να σκεφτεί έτσι; η κούραση; ή καθημερινότητα; είναι πιθανό να είδε η ίδια τώρα πως έχουν πραγματικά τα "φεγγάρια" του κόσμου;
   Απογοητεύτικα και έτσι έψαξα να βρω τι μπορεί να εννοούσε! Θυμήθηκα μέσα στην δική μου παραζάλη εκείνο το απόσπασμα απο την σονάτα του Σεληνόφωτος του Ρίτσου.
"Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου."
Έκανα την σύνδεση των δύο  αυτών εκφράσεων και ύστερα συνέδεσα και τα κομμάτια του παζλ. Τα συμπεράσματα απλά μου έδωσαν έναυσμα να γράψω. Αρχικά οι απαιτήσεις μας , τα όνειρα μας, οι υποχρεώσεις μας και οι συνήθειες μας, τα θέλω μας, τα πρέπει μας, μας  έχουν καλύψει το μεγαλύτερο μέρος της μέρας αλλά και της νύχτας. Με φόβο να μην πληγωθούμε έχουμε υψώσει κανόνες και τοίχοι  για να είμαστε ασφαλείς και όμως μέσα σε όλη αυτή την ασφάλεια και την ανασφάλεια που δημιουργείται χωρίς την επικοινωνία, έχουμε ξεχάσει την έννοια εκείνη της συντροφικότητας, που για να την βρεις θα πρέπει ουσιαστικά να αφήσεις πίσω σου το παρελθόν και τους φόβους σου και να ψάξεις και να χτυπήσεις και να πονέσεις, και να σηκωθείς και να προχωρήσεις.
  Έχει πεθάνει όντως ο απόλυτος, μεταρσιωτικός, ανιδιοτελής έρωτας; ή απλά εμείς έχουμε ρίξει λίπασμα για να μην φυτρώνει; Είναι όντως θέμα προτεραιότήτων ή επιλογών; Και αν οι επιλογές μας είναι διαφορετικές ανάλογα με τα θέλω μας γιατί φοβόμαστε τόσο τα θέλω των άλλων;
   Η φύση του ανθρώπου τον προτρέπει πάντα να μοιράζεται, να ερωτεύεται και να θέλει να τον ερωτευτούν παρόλα αυτά έχουμε τόσο πολύ μπει στο κυνήγι της ευτυχίας, για δόξα, για χρήμα, που έχουμε ξεχάσει πως όλα είναι θέμα όχι προτεραιοτήτων αλλά ισορροπίας. Αν η ζωή είναι όντως ένας κύκλος φαύλος χωρίς αρχή μέση και τέλος- εμείς ποτέ θα σταματήσουμε να λέμε πως είναι επιλογή μας να μένουμε μόνοι; Η μοναξιά κάποια στιγμή θα σε επιλέξει αλλά και σε εκείνο το σημείο θα έχεις άλλες χαρές. γιατί να βλέπουμε πάντα το ποτήρι μισοάδειό και όχι μισογεμάτο; Γιατί να ψάχνουμε την παραμικρή λεπτομέρεια για να γυρίσουμε πίσω στην υποτιθέμενη ασφάλεια μας και να ρίξουμε μπουρλότα για να διαλυθουν όλα;
   Όλος αυτός ο φόβος και η ανασφάλεια και η ψυχολογικές μεταπτώσεις μας είναι όντως προσωπική μας ευθύνη. Αντί να βλέπουμε έναν κόσμο μάυρο ή λευκό (δύο άκρα!) ας μετακινηθούμε λίγο παραπάνω και να δούμε ότι τα όνειρα μας έχουν χρώματα και ήχους απο γέλια και ναι μπορεί να μην τα πετύχουμε όλα, και να μπορεί να πληγωθούμε μα θα ξέρουμε ότι δεν μας μένει κάτι άλλο να κάνουμε, προσπαθήσαμε και αποτύχαμε. Τότε ίσως το χαμόγελο να βγεί απο μόνο του και να μην χρειαστεί να προσπαθήσουμε να κατακτήσουμε για άλλη μια φορά την αναπνοή μας... Άλλωστε η ζωή όπως εχει πει και  ο George R. Gissing “Life is a huge farce, and the advantage of possessing a sense of humour is that it enables one to defy fate with mocking laughter.”