come out come out where ever you are...

Καταρρακτώδης βροχή, το o fortuna, έπαιζε στο cd player εδώ και ώρες. Η Νεφέλη περπατά στο μικρό δωμάτιο. Τα μαλλιά της ίσα, μαύρα, έρχονται σε αντίθεση με το τζιν της και το κόκκινο μπλουζάκι που φοράει. Τα μάτια της βαμμένα σκούρα και το κραγιόν της έχει αρχίσει να ξεθωριάζει. Στέκεται μπροστά σε ένα μεγάλο καμβά. Εκεί είναι δεμένα μικρά μπαλονάκια με χρώμα. Στα χέρια της κρατάει βελάκια. Παίρνει ανάσες απο το αναμμένο τσιγάρο και ξεκινά...

" sors salutis et virtutis michi nunc contraria est affectus et defectus semper in angaria ..."

τα βελάκια πετάει και αρχίζει χρώμα να εξαπλώνεται στον καμβά. Δεν σκέφτεται κάτι. Τα βελάκια τελειώνουν και πλέον οι ανάσες βγαίνουν με περισσότερη δυσκολία. Πετάει στον καμβά χρώμα κατευθείαν απο τα χέρια της, αναμειγνύονται τα χρώματα και θα ήθελε να δει τι στο καλό τώρα θα καταφέρει. το μόνο που μπόρεσε να σκεφτεί είναι ότι δεν χρειάζεται να έχει κάποιο νόημα.

Κοιτάει πίσω απο τα γυαλιά της, τον πίνακα, πιο δίπλα οι φωτογραφίες της παρέας της και ξαφνικά όλα αλλάζουν, όλα βρίσκονται διαφορετικά... Σαν κάτι να την ηρεμεί, να μην της φαίνεται τόσο μα τόσο δύσκολο.

Σαν να απλώθηκε ένα χέρι ξαφνικά για να την σηκώσει από κει που οι σκέψεις της, είχαν σκορπιστεί. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο, έπρεπε να αφήσει σκέψεις, έπρεπε να σταματήσει με αυτόν τον πίνακα, ασχολιόταν ήδη πάρα πολύ καιρό έπρεπε να τον καταστρέψει και ας μην ήθελε. Ούτως ή άλλως δεν της προσέφερε και τίποτα, παρά μόνο αναμνήσεις, που ούτε καν είχε ζήσει, μονάχα βρέθηκε σε αυτές και ούτε καν ήταν δικές της, ούτε καν τις ήθελε... Άλλοι ονόμαζαν ανάγκη να τις έχουν για να πουν πως κάποιοι είναι, η Νεφέλη δεν της είχε, δεν μετρούσαν στην ζωή της, δεν υπήρχαν καν στις σκέψεις της...

και έτσι έγινε... Πέταξε τον καμβά και μάζεψε το σπίτι, έκαψε αυτόν και τα χρώματα του. Κοιτάχτηκε στην φωτιά, και ύστερα θυμήθηκε εκείνο τον παλιό σκοπό ... ο χαμένος τα παίρνει όλα... Χαμογέλασε και ύστερα κοίταξε τον καπνό, δάκρυα γέμισαν τα μάτια της αλλά πλέον ήξερε πως μπορούσε να ξεκινήσει ξανά την δική της ζωή, τραβώντας απλά την πρώτη της γραμμή και όπου φτάσει... καλοδεχούμενο θα είναι!

περπάτησε ως το σπίτι ξυπόλυτηκαι ας το γέμιζε με πατημασιές, δεν την πείραζε έπρεπε να προλάβει τα παιδιά, να πάνε να ζήσουν...