"μια τυπική μέρα;;;; "

... και ενώ η ημικρανία μου, συνέχιζε ακάθεκτα να υπάρχει και να μου δημιουργεί προβλήματα στο χώρο και κυρίως στην όραση μου, καθώς θα με πονούν για αρκετή ώρα τα μάτια μου. Έπρεπε να κατέβω απο το σπίτι μου και να παω στην κοντινή πλατεία, για να αγοράσω εφημερίδες, όπως ακριβώς ορίζει η νέα μου συνήθεια, και να κάτσω να τα διαβάσω με την ησυχία μου μαζί με καφέ και με την μουσική του craig armstrong να διευθύνει την ταχύτητα ακόμα και τις σκέψεις που θα έκανα σε κάθε κείμενο. Πριν όμως από την ανάγνωση κειμένων καθώς και την δημιουργία καφέ στην αγαπημένη μου κούπα, έτυχε να πέσει το μάτι μου καθώς και η σκέψη μου στο άγαλμα του κέντρου της πλατείας, που ουδέποτε είχα παρατηρήσει, ούτε καν διαβάσει την ανάρτηση που είχε δίπλα. Δεν ήταν το άγαλμα που δεν είχα προσέξει ποτέ, η αιτία να σταθώ και να κοιτάξω με απόλυτη περιέργεια εκείνο το σημείο αλλά ήταν, κυρίως , η προσταγή κάποιου ανώτερου στην διμοιρία να σταθεί, προσοχή και ύστερα εφ ώμου αν δεν κάνω λάθος. Συγχρόνως από τα αριστερά του δρόμου, έρχονταν παραταγμένοι, πολιτικοί, και παρουσίες απο το χώρο της εκκλησίες για να γίνει "το μνημόσυνο" όπως άκουσα λίγο αργότερα απο κάποιο περαστικό.

μέσα στον πόνο της ημικρανίας κατάφερα να σκάσω ένα χαμόγελο και να σκεφτώ ότι κοίτα όλοι τους είναι χαρούμενοι, και κοίτα οι κοπέλες της διμοιρίας "κολλάνε πέντε" χαμογελαστές, λες και είχε κανείς αμφιβολία ότι δεν θα πήγαιναν. . . δεν τους έπεσε ούτε καν το όπλο, παρέμειναν εκεί, σοβαροί και πειθαρχημένοι, μέχρι να τελειώσει. Εγώ πριν ακόμα τελειώσει "το μνημόσυνο προχώρησα παίρνοντας τηλέφωνο και λέγοντας χαμογελαστά καλημέρα, λες και είχα δει ένα λευκό περιστέρι να πετά κοντά μου. όχι είχα δει αυτό που μια τυπική μέρα δεν είχε ποτέ. . . χαμόγελα ευτυχίας, και όχι καμιάς παράξενης συγκυρίας. όταν έφτασα σπίτι, έβαλα την μουσική μου και ξεκίνησα το διάβασμα της εφημερίδας όπως ακριβώς είχα πει και όπως ακριβώς το φανταζόμουν, δεν μπορούσα να σταματήσω να κοιτάω έξω απο το παράθυρο, τον ήλιο να φωτίζει και να ζεσταίνει με κάθε άγγιγμα του το παγωμένο ακόμα σπίτι. Το τσιγάρο καίγεται μόνο του στο τασάκι και εγώ ανοίγω και άλλο την κουρτίνα γιατί η τελευταία φορα που κοίταξα έξω πριν μέρες, έβρεχε... αλλά τώρα έχει ήλιο... παω να συνεχίσω τον καφέ μου...