Run Lola Run...

πρέπει να το ομολογήσω την ταινία δεν την έχω δει... όμως την έκφραση την έχω ακούσει ή καλύτερα την έχω ζήσει...

Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι μπορεί να τρέχω σαν τρελή μέσα στους δρόμους, όχι φυσικά και όχι, γιατί αν έστω το προσπαθούσα θα κατέληγα να είμαι όχι στο σημείο που θα ήθελα να φτάσω αλλά στο νοσοκομείο. Είμαι σίγουρη ότι αυτοί που με ξέρουν θα μπορούσαν να με χαρακτηρίσουν άγαρμπη, εγώ θα με αποκαλέσω απλά, βιαστική. Αν βασικά ήξερα που ήθελα να φτάσω θα ήμουν πιο ήρεμη... γενικά. Δεν είμαι εγώ φυσικά το θέμα του κειμένου αυτού προς θεού...

Είναι αυτή η βιασύνη να περάσουν μέρες, να κάνεις πράγματα που ούτε καν φανταζόσουν, να εκπληρώσεις όνειρα που εδώ και πολύ καιρό τα έχεις παρατημένα. Και όταν μπορέσεις να πεις ότι εγώ τα κατάφερα! έκανα τα πάντα, χωρίς να καθυστερήσω σε κανένα. Τότε όλο και κάποιος θα βρει ένα πράγμα που έχεις ξεχάσει, μέσα σε αυτή την βιασύνη που σε δηλητηριάζει καθημερινά, εκείνη η σκέψη του αφοσιωμένοι στο στόχο, πρέπει να τα καταφέρω. Σε έκανε να ξεχάσεις εσένα!Τις δικές σου ανάγκες, τα δικά σου όνειρα. Και εγώ, και εσύ, και εκείνος, και όλοι τρέχουμε, δύο είναι αυτά που πρέπει να σκεφτούμε, ή ενώνουμε τα χέρια και πάμε όλοι προς την ίδια κατεύθυνση ή ο καθένας ξεχωριστά, με αποτέλεσμα η Ιθάκη να φαίνεται πολύ μα πολύ μακριά. . .

κοιτάζω πρόσωπα, καταστάσεις, πράγματα και φωτογραφίες, αναμνήσεις που καίγονται στο φως όπως τα αρνητικά παλιών φωτογραφιών, και θυμάμαι ένα χειροκρότημα, ένα ! μόνο και τότε γύρισα κοίταξα και είπα, χαλαρά πάμε με δεύτερη (ταχύτητα) γιατί αυτό αξίζει να το θαυμάσουμε και όταν έρθει η ώρα και η κατάλληλη στιγμή, την πέμπτη δεν θα την φοβηθώ... και ας τρέμει το τιμόνι στα χέρια μου!

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ! μικρά μου εγκλήματα!!!